ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ

Εδώ πλέον αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Όχι για αυτούς, αλλά για μας και τα παιδιά μας. Εδώ πλέον έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον μας κύριοι και κυρίες. Δυστυχώς, κάθε μέρα που περνάει, αποκαλύπτετε και ένα σκάνδαλο. Λίγο πριν ξεκινήσω το κεφάλαιο αυτό, μαθαίνω ότι στην Ιταλία αποκαλύφθηκε «συμμορία» που προμήθευε τις βιομηχανίες τροφίμων με χαλασμένα αυγά. Οι αρχές κατάσχεσαν 32.000.000 αυγά, ναι το νούμερο είναι αληθινό. Το χειρότερο δε απ’ όλα είναι ότι τα τριάντα δύο εκατομμύρια αυγά για να μη μυρίζουν τα έβαζαν χλώριο, που πρέπει να σημειώσουμε, ότι το χλώριο προκαλεί ηπατίτιδα και τα αποτελέσματα θα γίνουν εμφανή μετά από μια δεκαετία. Όλα αυτά τα προϊόντα τα έχουμε ήδη φάει μέσα σε γλυκά αλλά και σε άλλες τροφές. Κανείς απ’ όλους αυτούς που μας σκότωσαν δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, όσο για αυτό να είστε σίγουροι μιας και ανήκουν σίγουρα στους λεγόμενους «λίγους». Ακόμα και ποινές φυλάκισης να τους επιβάλουν, αυτοί θα τις εξαγοράσουν και φυσικά θα συνεχίσουν το αποτρόπαιο έγκλημα τους σε βάρος των μαζών. Αλλά ακόμα και εάν δεν τους επιτρέψουν να εξασκήσουν το ίδιο επάγγελμα, αυτοί θα έχουν πάντα τις περιουσίες τους για να κάνουν άλλες ή παρόμοιες δουλειές και θα εξακολουθήσουν να μας σκοτώνουν. Για αυτούς τους λόγους εγώ σε προηγούμενο κεφάλαιο σας μίλησα για το τσιγάρο. Ας μας προστατέψουν πρώτα από τα μολυσμένα τρόφιμα και κατόπιν ας μας μιλήσουν περί της προστασίας μας από το τσιγάρο.
Οι βιομηχανίες τροφίμων είναι αυτές που διοικούν τον κόσμο. Συνήθως δε ανήκουν σε εβραίους. Χρόνια τώρα φροντίζουν να εξασφαλίσουν την παντοδυναμία τους. Κατασκευάζουν αγροτικά προϊόντα που δεν έχουν σπόρους, ξέρετε γιατί; Διότι έτσι πλέον οι αγρότες δεν θα μπορούν να έχουν σπορά από το ίδιο προϊόν παρά μόνο κάθε φορά που θα θελήσουν να φυτέψουν το προϊόν αυτό, θα πρέπει να αγοράζουν σπόρους από τις βιομηχανίες.
Αν τώρα τους ρωτήσεις για πιο λόγο θα πρέπει να προτιμήσουν οι αγρότες τα χημικά αυτά προϊόντα; Η απάντηση τους θα είναι απλή και εύκολη. «Διότι αυτά τα προϊόντα (οι σπόροι) αντέχουν σε αρρώστιες και…». Κι όμως αυτά που λένε δεν είναι τόσο απλά. Πρέπει να καταλάβετε ότι αυτά τα προϊόντα, μπορεί να αντέχουν σε κάποιες φυσικές ασθένειες, αλλά όταν κάποιοι απλοί υιοί δεν μπορέσουν να κάνουν την δουλειά τους, τότε αυτομάτως προσαρμόζονται, με αποτέλεσμα να γίνονται ακόμα πιο ισχυροί. Για σκεφτείτε, τι θα συμβεί όταν ένας τέτοιος ισχυρός υιός μπει στον οργανισμό μας, μέσω της διατροφικής αλυσίδας; Δεν θα έχουμε τρόπο να τον καταπολεμήσουμε. Ή τουλάχιστον δεν θα είναι εύκολο να τον καταπολεμήσουμε.
Βέβαια πρέπει να σας πω, όπως άλλωστε το είπα λίγο πιο πάνω, ότι για όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο της διατροφικής αλυσίδας, είμαστε υπεύθυνοι και εμείς, δηλαδή οι μάζες. Χρόνια τώρα οι νοικοκυρές δεν αρέσκονται στις λίγο κτυπημένες ντομάτες, στα μήλα, κλπ. Έτσι οι βιομηχανίες άρχισαν να ψάχνουν τρόπους για να τις μεταλλάξουν, να τις κάνουν ανθεκτικές, τετράγωνες, για να φθάνουν στο τραπέζι μας, γυαλιστερές, καθαρές, κόκκινες, αλλά όλα αυτά είναι σε βάρος τις υγείας μας. Ακόμα και το ότι θέλουμε προϊόντα που δεν είναι εποχής, ακόμα και αυτό είναι εις βάρος μας.
Να είστε δε σίγουροι ότι κανείς από αυτούς (τους βιομηχάνους) δεν πρόκειται ποτέ να ενδιαφερθούν για την υγεία σας. Για το μόνο που δείχνουν ενδιαφέρον είναι τα λεφτά σας. Όσο για τις κυβερνήσεις; Ε, αυτές δεν μπορούν πλέον να κάνουν τίποτα. Κάθε φορά που θέλει κάποια κυβέρνηση να τους βάλει «χέρι», αυτοί (οι βιομήχανοι) λένε: «… αν κύριε υπουργέ θέλετε να μην αυξηθεί η ανεργία, κύριε υπουργέ, εάν θέλετε φόρους, μη το παρατραβάτε…!». Να γιατί λέω ότι διοικούμαστε από τα μονοπώλια των βιομηχανιών, εταιρειών, των «ολίγων».
Θυμάστε όταν ξεκίνησαν το παραμύθι της παγκοσμιοποίησης τι μας έλεγαν; Θα σας το θυμίσω εγώ. Μας έλεγαν λοιπόν. «Όταν ο πλανήτης γίνει ένα μεγάλο χωριό, όλοι σας (εμείς οι μάζες) θα έχετε την ευκαιρία να εργάζεστε σε όποια χώρα θέλετε. Επίσης με τον ανταγωνισμό θα πέσουν οι τιμές, δεν θα υπάρχουν μονοπώλια και…». Εγώ όμως μπορώ να απαντήσω με μια και μόνο λέξη, μπούρδες και τίποτα παραπάνω. Ακόμα και αν είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε όποια χώρα θέλαμε, ποιος γάλλος θα ήθελε να προσλάβει έναν από άλλη χώρα, εάν αυτός ο άλλος ζητούσε τα ίδια χρήματα με έναν γάλλο; Άρα ακόμα και εκεί να πήγαινε κάποιος, θα περνούσε καλά με τα λίγα που θα έπαιρνε; Φυσικά και όχι, άρα το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να χαμηλώσει και τον γάλλο εργάτη το επίπεδο αμοιβής του. Αλλά και το μονοπώλιο έχει γίνει ακόμα χειρότερο. Διότι οι βιομηχανίες κολοσσοί αγοράζουν τις μικρότερες και αυτομάτως γίνονται μονοπωλιακές, άρα έχουν την παντοδυναμία.
Που είναι λοιπόν όλα τα καλά που ευαγγελίζονταν τόσα χρόνια οι προπαγανδιστές της παγκοσμιοποίησης; Πάντως οι μάζες, μέχρι στιγμής, το μόνο που έχουν καταλάβει είναι ότι η παγκοσμιοποίηση μόνο δεινά έφερε στις τάξεις τους. Είναι φανερό πλέον ότι η λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων (αυτό ήταν το πρώτο όνομα που μας σέρβιραν για την παγκοσμιοποίηση), το μόνο που εξυπηρετεί είναι η καταρράκωση και η εξαφάνιση της λεγόμενης μεσαίας τάξης. Φαίνετε ότι από εδώ και πέρα πλέον θα υπάρχουν μόνο δύο τάξεις. Οι τάξη των πολύ πλούσιων και η τάξη των πολύ φτωχών.
Βλέπετε πόσο εύκολα ξεφεύγω από το θέμα του κεφαλαίου; Πρέπει όμως να με συγχωρήσετε μιας και όλα τα θέματα —και είναι πάρα πολλά— συσχετίζονται άμεσα μεταξύ τους, αυτό με εξωθεί να καταγράψω πράγματα που μου έρχονται ακριβώς την στιγμή που γράφω το κείμενο, αισθάνομαι έτσι την ανάγκη να τα αποτυπώσω άμεσα στο χαρτί.
Ας επιστρέψω όμως άμεσα στο θέμα μου. Όπως έχουμε ξαναπεί, ο απώτερος σκοπός των «ολίγων» ήταν και είναι πάντα ο απόλυτος έλεγχος της μάζας, με λίγα λόγια ο έλεγχος των λαών του κόσμου. Αυτό φυσικά στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο μιας και οι κοινωνίες δεν ήταν οργανωμένες. Στα παλιά χρόνια αρχηγοί ήταν οι «πατέρες» των οικογενειών. Όσο όμως μεγάλωναν οι οικογένειες, τόσο η μια προσπαθούσε να επιβληθεί στην άλλη. Λέγετε μάλιστα ότι αυτοί που σήμερα εγώ ονομάζω ο»λίγους» είναι απόγονοι των πρώτων ισχυρών οικογενειών. Δεν ξέρω εάν αυτή η άποψη είναι σωστή ή όχι, αλλά αυτό δεν μπορεί να μας εμποδίσει στο να προχωρήσουμε στην διερεύνηση του θέματος και να καταλήξουμε ο καθένας στα δικά του συμπεράσματα. Έτσι λοιπόν οι ισχυρότερες οικογένειες, σιγά–σιγά υπότασσαν τις ασθενέστερες. Άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες τάξεις. Οι ισχυροί άρχισαν να εκμεταλλεύονται —με όλη την έννοια του όρου— τους ασθενέστερους.
Στην αρχή οι ισχυροί, έβαζαν τις υποταγμένες οικογένειες να τους μαζεύουν τα μεταλλεύματα, κάθε είδος μετάλλευμα. Οι υποταγμένοι, έσκαβαν όλη την ημέρα με ένα πιάτο φαγητό, δεν είχαν δικαιώματα, αλλά το κακό για τους ισχυρούς ήταν ότι αυτές οι υποταγμένες οικογένειες, κάθε τόσο επαναστατούσαν. Μπορεί μεν οι κερδισμένοι μετά από κάθε τέτοια επανάσταση να ήταν πάλι οι «λίγοι», δηλαδή οι ισχυροί, αλλά τους στοίχιζε σε χρυσό, κατεστραμμένα κτίσματα, πεθαμένα ζώα κλπ, κλπ.
Έτσι λοιπόν κατάλαβαν γρήγορα ότι αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί μιας και έτσι βρίσκονταν πάντα σε κίνδυνο αυτοί (οι «λίγοι») και τα παιδιά τους. Έτσι αποφάσισαν να οργανώσουν τις κοινωνίες τους. Άρχισαν να βάζουν τους πρώτους νόμους, αλλά πριν από αυτό, πρέπει να συγκεντρώθηκαν και να συμφώνησαν (οι «λίγοι» πάντα) ότι θα έπρεπε να ενσπείρουν στις μάζες το «μικρόβιο» της ιδιοκτησίας, όχι μόνο με την περιορισμένη έννοια όπως έκαναν αυτοί, αλλά της ιδιοκτησίας της όλης επικράτειας τους που φυσικά θα βρίσκονταν πάντα υπό την διοίκηση των «λίγων».
Εν πρώτης όρισαν σε περιοχές, δήμους την δική τους επικράτεια, μέσα στην οποία όμως θα κινούνταν και οι μάζες που θα τους ήταν χρήσιμες στο να δουλεύουν, να παράγουν. Έπρεπε όμως οι μάζες να πιστέψουν ότι όλος αυτός ο χώρος που ζούσαν ανήκε σε αυτούς και κάθε ξένος που θα ήθελε να αρπάξει κάτι από τον χώρο που δούλευαν θα έπρεπε να αφανισθεί. Έτσι λοιπόν καθόρισαν τις επικράτειες τους (οι «λίγοι»). Όποιος λοιπόν από αυτούς είχε περιοχή που μπορούσε να βγάζει πολύτιμα μέταλλα, αλλά και χώμα που μπορούσε να παράγει τρόφιμα για τους πολλούς, άρχισε σιγά–σιγά να επιβουλεύεται τις περιοχές των άλλων. Έτσι άρχισαν να «παίζουν» πόλεμο, βάζοντας τους πολλούς να πολεμούν μεταξύ τους, δήθεν για να υπερασπιστούν τον τόπο τους, δήθεν τον δικό τους τόπο που φυσικά με τίποτα δεν ανήκε σ’ αυτούς.
Όλοι αυτοί οι πόλεμοι όμως γίνονταν τότε, έως ότου πλέον έμειναν «λίγοι» πλέον ισχυροί και η δύναμη τους ήταν πλέον σχεδόν ίση, τώρα πια κατάλαβαν ότι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να επικρατήσει ο ένας πάνω στον άλλον. Έτσι φθάσαμε στο σήμερα. Στο σήμερα που οι «λίγοι» αποφάσισαν ότι έπρεπε πλέον να συμμαχήσουν, να γίνουν συνεταιρισμός για να μπορέσουν πλέον να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις μάζες. Έφεραν λοιπόν στη ζωή μας τον όρο παγκοσμιοποίηση.
Τώρα πλέον μπορούν ανενόχλητοι να απεργάζονται σχέδια για τον μεγαλύτερο πλουτισμό τους. Πρώτα έκαναν όμως την βάση. Ποια ήταν η βάση; Η βιομηχανοποίηση, αυτό ήταν μάλλον το πειραματικό στάδιο στο πώς θα μπορέσουν να έχουν τον έλεγχο πάνω στην διατροφική αλυσίδα. Σήμερα βλέπουμε ότι βιομηχανίες που παράγουν χαρτί, παράγουν και τρόφιμα. Ανέφερα σαν παράδειγμα το χαρτί, αλλά ακόμα και ότι άλλο μπορείτε να φαντασθείτε σαν προϊόν το παράγουν, αλλά μαζί με αυτό παράγουν και τρόφιμα. Βλέπετε ότι το πιο ισχυρό μέσο για να έχουν τον έλεγχο είναι η διατροφική αλυσίδα. Ας φαντασθούμε ότι έχετε τα κλειδιά μιας αποθήκης γεμάτης με τρόφιμα, δεν την ανοίγετε όμως, αυτοί που βρίσκονται γύρω σας πεινάνε. Τότε εσείς δεν έχετε παρά να τους ζητήσετε να κάνουν ότι θέλετε με αντάλλαγμα ένα κομμάτι ψωμί. Να είστε σίγουροι ότι θα το κάνουν. Έφερα αυτό το παράδειγμα για να σας δώσω την διάσταση του θέματος που διαπραγματευόμαστε. Αν λοιπόν συγκεντρώσουν τα πάντα στα χέρια τους, τότε πια θα είναι πολύ δύσκολο για μας να επαναστατήσουμε ενάντια στην λαίλαπα που πλησιάζει με πολύ γοργούς ρυθμούς.
Οι βιομηχανίες τροφίμων γίνονται όλο και πιο δυνατές, μας ταΐζουν ότι θέλουν, το μαθαίνουμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, μιας και χρειαζόμαστε την «καύσιμη ύλη» για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε. Άλλωστε δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Βέβαια μη φαντασθείτε ότι όλα όσα βγαίνουν στην επιφάνεια, για χαλασμένα τρόφιμα είναι δημοσιογραφικές επιτυχίες. Όχι απλά είναι ο μυστικός πόλεμος μεταξύ των μεγάλων βιομηχανιών στο πια από αυτές θα επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όταν πλέον θα γίνει «η εξής μια», τότε τα πάντα θα βρίσκονται κάτω από την «μπότα» της. Να λοιπόν ποιος θα είναι ο παγκόσμιος άρχων, που πολλοί συγγραφείς μας μιλάνε κατά καιρούς για αυτόν. Θα είναι ο πρόεδρος της εταιρείας αυτής, ο ένας, ο μοναδικός. Οι ζωές μας θα κρέμονται στα χέρια του, γιατί; Μα διότι θα μπορεί να εξολοθρεύσει μέσα σε μερικά λεπτά της ώρας, εκατομμύρια από εμάς (τις μάζες), διοχετεύοντας στην αγορά, τρόφιμα που θα έχουν μέσα τους δηλητήριο.
Κάποιοι από εσάς, αυτή την στιγμή θα λέτε: «… μα καλά μήπως γίνεσαι ένας από αυτούς που μιλάνε για καταστροφή του πλανήτη; Τι νομίζεις, είμαστε τόσο ηλίθιοι που θα φάμε τα δηλητηριασμένα;». θα σας απαντήσω ότι μάλλον ναι, θα τα φάτε αλλά και θα τα φάω. Σήμερα μαθαίνουμε για γιαούρτια που είναι γεμάτα μούχλα. Τι κάνουμε, συνεχίζουμε να αγοράζουμε τα προϊόντα της εταιρείας που μας τα διοχέτευσε, το κάνουμε όταν ακόμα έχουμε την δυνατότητα της επιλογής. Φαντάζεστε τι θα γίνει όταν πια δεν θα έχουμε καμιά επιλογή; Άντε λοιπόν ξυπνήστε και μη κάνετε ερωτήσεις που δεν ταιριάζουν καθόλου σε λογικά όντα. Καμιά φορά κοιτάμε μερικά ζώα που προσπαθούν απεγνωσμένα να απελευθερωθούν μέσα από ένα κλουβί που η πόρτα του είναι ορθάνοιχτη και εμείς γελάμε, αλλά κάπως έτσι συμπεριφερόμαστε και εμείς. Έτσι μας βλέπουν και εμάς οι «λίγοι», σαν ζώα που μπορούν και τα κάνουν ότι θέλουν.
Κάθε φορά που ακούτε ότι σε κάποιο τρόφιμο υπάρχει επικίνδυνος υιός, πρέπει πρώτα να σκέφτεστε ποιος είναι ο λόγος αυτής της αποκάλυψης. Πρέπει να σκέφτεστε ότι κανείς τους δεν σας αποκαλύψει τίποτα, εάν δεν πρέπει. Άρα θα πρέπει να βάζετε τα πράγματα κάτω για να μπορέσετε να δείτε τι ακριβώς κρύβετε πίσω από το σκάνδαλο που αποκαλύπτεται. Πρόσφατα μας μίλησαν για μολυσμένα κοτόπουλα που φέρουν επικίνδυνους υιούς. Είναι όμως έτσι; Ακούσαμε για τα κοτόπουλα για μια δύο μέρες, μετά ξεφούσκωσε. Είχαμε ακούσει για τρελές αγελάδες, τι έγινε; Τίποτα.
Μήπως όλα αυτά είναι πειράματα για να μελετήσουν τις αντιδράσεις μας; Ξέρετε με τι μοιάζουν αυτές οι υποθέσεις; Εμένα μου μοιάζουν σαν μια βρύση που ανοίγει, μας βρέχει, κατόπιν κλείνει απότομα, δεν την πλησιάζουμε, για να δούμε μήπως χρειάζεται φτιάξιμο, μένουμε όμως να την κοιτάμε και να περιμένουμε μέχρι να στεγνώσουμε. Αυτοί λοιπόν ανοίγουν, κλείνουν την βρύση όποτε αυτοί θέλουν. Εμείς καμιά αντίδραση. Ξέρετε τι πιστεύω για τον θόρυβο περί κοτόπουλων; Να σας πω. Όλος αυτός ο θόρυβος δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να απαγορεύσουν σε μερικούς να διατηρούν κοτόπουλα στα μικρά κτήματα τους. Μόνο οι μεγάλες βιομηχανίες θα μπορούν να πωλούν ή να εκτρέφουν κοτόπουλα, κανείς από την μάζα δεν θα έχει αυτό το δικαίωμα. Όπως συγκέντρωσαν το φυτικό κόσμο στα χέρια τους, έτσι θέλουν να ελέγχουν και τον ζωικό!
Μας προτρέπουν να μη αγοράζουμε ελαιόλαδο που μέχρι τώρα το ξέραμε σαν χύμα, δήθεν ότι δεν είναι καλό και ότι δεν τηρούνται κάποιες προδιαγραφές, τις οποίες προδιαγραφές τις θέτουν οι ίδιοι μόνο και μόνο για να φωτογραφίζουν τα δικά τους προϊόντα. Κι όμως, κάθε μέρα ακόμα και τις δικές τους προδιαγραφές, τα εμφιαλωμένα ελαιόλαδα είναι σε χειρίστη κατάσταση. Τότε προς τι όλος αυτό ο θόρυβος, όλη αυτή η ακριβοπληρωμένη καμπάνια; Μα το είπαμε μόλις πιο πάνω και δεν πρέπει να το επαναλαμβάνομε κάθε τόσο γιατί υπάρχει κίνδυνος να γίνουμε «γραφικοί», θα το επαναλάβω όμως για ακόμη μια φορά, γίνετε για την συγκέντρωση όλης της διατροφικής αλυσίδας στα χέρια τους.
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για τα τρόφιμα και για το πώς οι μεγάλες βιομηχανίες προσπαθούν να μας επιβάλλουν ότι αυτές θέλουν. Έτσι όμως θα χρειαζόταν να αφήσω τα άλλα θέματα, που πιστέψτε με είναι πάρα πολλά. Εάν πάντως οι μάζες δεν μπορέσουν να συνεννοηθούν και να ξεσηκωθούν τώρα, χθες, τότε σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ αργά. Όταν λέω να ξεσηκωθούν, δεν εννοώ ότι ένας ξεσηκωμός πρέπει πάντα να γίνετε με όπλα. Έχουμε όπλα και μάλιστα ισχυρά, δεν χρειάζεται να χυθεί αίμα. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν, να πείσουν τις μάζες ώστε να κάνουν αυτό που πρέπει. Το μεγαλύτερο μας όπλο είναι η αποχή. Τι εννοώ;
Θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, σε παγκόσμιο επίπεδο, να πάψουμε τις αγορές κάθε είδους προϊόντος για ένα τουλάχιστον μήνα. Να μη κάνουμε πχ αγορές των προϊόντων της βιομηχανίας που τα τρόφιμα της παρουσίασαν κάποιο πρόβλημα, να μη κάνουμε τηλέφωνα, να μη μπαίνουμε στο internet κλπ, κλπ. Θα μου πείτε τώρα. «Καλά τι θα τρόμε;». Κι όμως φίλοι μου υπάρχουν λύσεις. Όταν λέω να μη ψωνίσουμε για ένα μήνα, εννοώ να μη αγοράσουμε κανένα τυποποιημένο προϊόν από τα super market, αλλά να ψωνίζουμε από τις λαϊκές αγορές χορταρικά κλπ. Ακόμα και το ηλεκτρικό ρεύμα να μη ανάψουμε. Ξέρετε τι θα γίνει; Θα ταρακουνηθούν όλοι τους, γιατί όταν δουν ότι για ένα μήνα τα κέρδη τους πέφτουν στο κατακόρυφο, θα χάσουν τον ύπνο τους, γιατί αυτοί (οι «λίγοι») έχουν μάθει να βλέπουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς να αυξάνουν, σε αντίθεση με εμάς που τους βλέπουμε να μειώνονται κάθε μέρα. Να τους κάνουμε να πιάσουν πάτο.
Όσο για τα τσιράκια τους, διαχειριστές τους, βλέπε κυβερνήσεις που κάθε τόσο παίρνουν μέτρα εναντίον μας, αυτούς θα μπορούσαμε να τους κάνουμε να φύγουν από τα παράθυρα. Με ποιον τρόπο; Μα φυσικά με το να μη πληρώσει κανείς μας την εφορία. Μπορούμε πχ όλοι μας να μη πληρώσουμε τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων μας, να μη πληρώσουμε την εφορία όταν μας βγάλουν τον λογαριασμό, νομίζετε ότι μπορούν να μας βάλουν όλους μας φυλακή; Φυσικά και όχι, αλλά με το να μη πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας στην εφορία, τότε αυτοί δεν θα μπορούν να πληρώσουν και τα μακριά τους χέρια (αστυνομία, δικαστές, δημοσίους υπαλλήλους), θα επικρατήσει παγκόσμια κατάρρευση του άδικου αλλά και σκληρού συστήματος τους, που χρόνια τώρα μας καταπιέζει. Να είστε σίγουροι ότι πολλά πράγματα που σήμερα μας βασανίζουν θα μπορέσουν να αλλάξουν, γιατί να ξέρετε ότι τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς αγώνα. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε από την πολυθρόνα μας, βολεμένοι και παρακολουθώντας τους δήθεν και μη διανοούμενους που μας σερβίρουν. Όλοι αυτοί οι δήθεν διανοούμενοι, οι δήθεν καθηγητές πανεπιστημίου κλπ, είναι βολεμένοι, παίρνουν τους παχυλούς τους μισθούς και μιλάνε σε μας εκ του ασφαλούς.
Το πιο παράδοξο απ’ όλα είναι ότι έχουν βάλει τις ίδιες τις βιομηχανίες να κάνουν λέει έλεγχο στα προϊόντα τους. Είναι δυνατόν ο εγκληματίας να κάνει ανάκριση στον εαυτόν του, ο εγκληματίας να δικάσει και να καταδικάσει τον εαυτόν του; Κάθε τόσο βλέπουμε τους βιομηχάνους, να συγκεντρώνονται σε κάποια αίθουσα, μαζί με τα τσιράκια τους (κυβερνώντες) και να λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς. Κάποτε όλες οι αποφάσεις τους λαμβάνονταν κρυφά, τα τελευταία χρόνια όμως έχουν πάψει να ενδιαφέρονται για το αν τους ακούμε ή όχι, αφού ξέρουν ότι όποια απόφαση και να πάρουν εμείς θα την δεχτούμε χωρίς καμιά διαμαρτυρία. Αλλά εάν υπάρξει κάποια φωνή που θα διαμαρτυρηθεί τότε πετάνε το περίφημο. «Α, δεν γίνετε αλλιώς, το είπε η Commission» και όλα είναι μέλι γάλα. Μη σας ξεγελάνε φίλοι μου, αυτή η περίφημη Commission δεν είναι τίποτα άλλο από το διευθυντήριο τους και ο μπαμπούλας τους. Η περίφημη commission δεν είναι που βάζει τα όρια για τα χημικά που οι βιομηχανίες μπορούν να χρησιμοποιούν στα προϊόντα τους; Βέβαια τα κόβει και τα ράβει στα μέτρα τους, ώστε ανάλογα πόση ποσότητα θέλουν να βάζουν οι βιομήχανοι μέσα στα τρόφιμα η commission ανεβάζει ή τα κατεβάζει ανάλογα λες και είναι από λάστιχο.