ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Αμαλία έφυγε. Η Αμαλία έγραφε από τις 19 Ιουλίου του 2005, αλλά κανείς ή σχεδόν κανείς δεν σχολίαζε αυτά που έγραφε για τους γιατρούς. Κι όμως, μόλις τα κοράκια —προσβάλω και τα πουλιά— οι δημοσιογράφοι πήραν πρέφα ότι το θέμα έχει «ψωμί», το έβγαλαν στην επιφάνεια και όλοι εμείς τρέξαμε να σχολιάσουμε ή αν θέλετε να γράψουμε πάνω στο άψυχο πια block της Αμαλίας. Οι περισσότεροι από μας δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να σερφάρουμε στο δίκτυο μόνο και μόνο μήπως βρούμε κάποιον ή κάποια για να αδειάσουμε τις σεξουαλικές μας ορέξεις στο δοχείο που θα μας κάτσει.
Σε καμιά εβδομάδα το όλο θέμα θα έχει ξεχαστεί, όπως και το block της Αμαλίας. Συνήθως οι δημοσιογράφοι κρατάνε κάποιο θέμα ανοιχτό όσο εκείνο πουλάει. Βέβαια ανάλογα το θέμα, αλλά και τις εντολές που θα πάρουν από τα αφεντικά τους. Ξέρετε όλοι οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί κρατάνε ένα θέμα ανοιχτό όσο οι διαφημιζόμενοι βάζουν χρήμα πάνω στο θέμα, τα αφεντικά των «κορακιών» προσπαθούν να εκβιάσουν τις κυβερνήσεις με κάποιο θέμα έτσι για να πάρουν όσο περισσότερο παντεσπάνι μπορούν από την διαφημιστική πίτα των διαφημιστικών spot του κράτους.
Νομίζετε ότι το θέμα της Αμαλίας ενδιαφέρει κανέναν από τους πολιτικούς; Όχι βέβαια. Τι και αν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, σαν την Αμαλία, πεθαίνουν καθημερινά στα άθλια καταγώγια που στην πατρίδα μας ονομάζονται ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ; Χώρα που διοργάνωσε Ολυμπιακούς αγώνες, δεν έχει κρεβάτια, δεν έχει προσωπικό, δεν έχει ασθενοφόρα, πρόσφατο παράδειγμα το μωράκι που περίμεναν οι γονείς του τέσσερις ολόκληρες ώρες για να έρθει το ασθενοφόρο να το πάρει, αλλά τέτοια ειδικά οχήματα έχουμε μόνο τρία για να εξυπηρετήσουν 5.000.000 κατοίκους. Το ένα μάλιστα από αυτά ήταν λέει χαλασμένο.
Όλοι μας έχουμε κάποια περιστατικά με τους νεκροθάφτες που θέλουν να λέγονται γιατροί. Πριν είκοσι περίπου χρόνια, είχα σπάσει την λεκάνη μου σε τροχαίο. Αν δεν έδινε χρήματα κάποιος από τους συγγενείς μου για να χειρουργηθώ, θα είχα μείνει ανάπηρος. Γιατί; Μα γιατί με είχαν μια ολόκληρη εβδομάδα στο κρεβάτι χωρίς να κάμουν τίποτα άλλο από το να μου χορηγούν παυσίπονα. Δύο χρόνια πριν έχασα την μάνα μου. Ήταν ογδόντα χρονών θα μου πεις. Ναι σωστά, λογικό είναι, αλλά εκείνο που πρέπει να πω είναι ότι όταν πήγα να ρωτήσω κάποιον νεκροθάφτη = γιατρό όταν εκείνη ήταν μέσα στο νοσοκομείο, εκείνος —άκουσον–άκουσον— μου ζήτησε 5.000€ για να την χειρουργήσει. Όταν του είπα: «Μα γιατρέ μου τόσα λεφτά που να βρεθούν; Η γυναίκα είναι συνταξιούχος του ΙΚΑ και εγώ αυτόν τον καιρό είμαι άνεργος…», απλά με κοίταξε με υποτιμητικό βλέμμα και μου είπε: «Α, αγαπητέ μου λυπάμαι, αλλά μη ξεχνάτε ότι είναι μάνα σας…». Αυτό λοιπόν το τομάρι, ζητούσε 5.000€ για μια γυναίκα που ήταν 80 χρονών που ήταν σίγουρο ότι σε λίγο θα πέθαινε, φαντασθείτε πόσα θα ζητούσε για ένα νεαρό άτομο.
Όσο για τους πολιτικούς; Ε, αυτοί όλα τα ξέρουν, αλλά δεν κάνουν τίποτα για τα δημόσια νοσοκομεία. Ξέρετε γιατί; Μα για να αναπτύσσουν την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ναι δεν έχω αντίρρηση, αλλά ας φροντίσουν πρώτα τα δημόσια νοσοκομεία να είναι ανταγωνιστικά και ύστερα βλέπουμε. Λοιπόν Αμαλία, καλό ταξίδι. Εσύ έφυγες, εμείς μείναμε πίσω για να συνεχίσουμε τον ίδιο δύσκολο δρόμο μας μια και γεννηθήκαμε από φτωχά αρχίδια. Γιατί όλοι εμείς, όπως και εσύ δεν είμαστε ούτε διάσημη αλλά ούτε και πλούσιοι, όλοι εμείς —η μάζα— δεν είμαστε για όλους αυτούς παρά μόνο αριθμοί, μας κυβερνούν σεμνά και ταπεινά, μας βλέπουν πίσω από τα φιμέ τζάμια των πανάκριβων αυτοκινήτων τους. Για αυτούς είμαστε πρόβατα χωρίς προβιά. Καλό σου ταξίδι λοιπόν και να είσαι σίγουρη ότι δεν θα κάνουμε τίποτα για να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, να είσαι επίσης σίγουρη ότι σε λίγες μέρες θα σε έχουμε ξεχάσει, να είσαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό, όπως και εσύ το block σου θα πεθάνει, να είσαι σίγουρη ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει με τους νεκροθάφτες = γιατρούς, όλοι αυτοί θα συνεχίσουν να ζουν την ζωή τους, να χαϊδεύουν τα κεφάλια των παιδιών τους, των εγγονιών τους και τα μουνιά των γυναικών τους χωρίς καμιά τύψη. Και φυσικά πάνω απ’ όλα θα συνεχίσουν να χαϊδεύουν απλά τα τραπεζικά τους βιβλιάρια. Όσο για τους πόνους σου; Απλά θα σηκώσουν τους ώμους τους και θα πάνε πάλι στις «κονόμες» τους.
Σε καμιά εβδομάδα το όλο θέμα θα έχει ξεχαστεί, όπως και το block της Αμαλίας. Συνήθως οι δημοσιογράφοι κρατάνε κάποιο θέμα ανοιχτό όσο εκείνο πουλάει. Βέβαια ανάλογα το θέμα, αλλά και τις εντολές που θα πάρουν από τα αφεντικά τους. Ξέρετε όλοι οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί κρατάνε ένα θέμα ανοιχτό όσο οι διαφημιζόμενοι βάζουν χρήμα πάνω στο θέμα, τα αφεντικά των «κορακιών» προσπαθούν να εκβιάσουν τις κυβερνήσεις με κάποιο θέμα έτσι για να πάρουν όσο περισσότερο παντεσπάνι μπορούν από την διαφημιστική πίτα των διαφημιστικών spot του κράτους.
Νομίζετε ότι το θέμα της Αμαλίας ενδιαφέρει κανέναν από τους πολιτικούς; Όχι βέβαια. Τι και αν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, σαν την Αμαλία, πεθαίνουν καθημερινά στα άθλια καταγώγια που στην πατρίδα μας ονομάζονται ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ; Χώρα που διοργάνωσε Ολυμπιακούς αγώνες, δεν έχει κρεβάτια, δεν έχει προσωπικό, δεν έχει ασθενοφόρα, πρόσφατο παράδειγμα το μωράκι που περίμεναν οι γονείς του τέσσερις ολόκληρες ώρες για να έρθει το ασθενοφόρο να το πάρει, αλλά τέτοια ειδικά οχήματα έχουμε μόνο τρία για να εξυπηρετήσουν 5.000.000 κατοίκους. Το ένα μάλιστα από αυτά ήταν λέει χαλασμένο.
Όλοι μας έχουμε κάποια περιστατικά με τους νεκροθάφτες που θέλουν να λέγονται γιατροί. Πριν είκοσι περίπου χρόνια, είχα σπάσει την λεκάνη μου σε τροχαίο. Αν δεν έδινε χρήματα κάποιος από τους συγγενείς μου για να χειρουργηθώ, θα είχα μείνει ανάπηρος. Γιατί; Μα γιατί με είχαν μια ολόκληρη εβδομάδα στο κρεβάτι χωρίς να κάμουν τίποτα άλλο από το να μου χορηγούν παυσίπονα. Δύο χρόνια πριν έχασα την μάνα μου. Ήταν ογδόντα χρονών θα μου πεις. Ναι σωστά, λογικό είναι, αλλά εκείνο που πρέπει να πω είναι ότι όταν πήγα να ρωτήσω κάποιον νεκροθάφτη = γιατρό όταν εκείνη ήταν μέσα στο νοσοκομείο, εκείνος —άκουσον–άκουσον— μου ζήτησε 5.000€ για να την χειρουργήσει. Όταν του είπα: «Μα γιατρέ μου τόσα λεφτά που να βρεθούν; Η γυναίκα είναι συνταξιούχος του ΙΚΑ και εγώ αυτόν τον καιρό είμαι άνεργος…», απλά με κοίταξε με υποτιμητικό βλέμμα και μου είπε: «Α, αγαπητέ μου λυπάμαι, αλλά μη ξεχνάτε ότι είναι μάνα σας…». Αυτό λοιπόν το τομάρι, ζητούσε 5.000€ για μια γυναίκα που ήταν 80 χρονών που ήταν σίγουρο ότι σε λίγο θα πέθαινε, φαντασθείτε πόσα θα ζητούσε για ένα νεαρό άτομο.
Όσο για τους πολιτικούς; Ε, αυτοί όλα τα ξέρουν, αλλά δεν κάνουν τίποτα για τα δημόσια νοσοκομεία. Ξέρετε γιατί; Μα για να αναπτύσσουν την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ναι δεν έχω αντίρρηση, αλλά ας φροντίσουν πρώτα τα δημόσια νοσοκομεία να είναι ανταγωνιστικά και ύστερα βλέπουμε. Λοιπόν Αμαλία, καλό ταξίδι. Εσύ έφυγες, εμείς μείναμε πίσω για να συνεχίσουμε τον ίδιο δύσκολο δρόμο μας μια και γεννηθήκαμε από φτωχά αρχίδια. Γιατί όλοι εμείς, όπως και εσύ δεν είμαστε ούτε διάσημη αλλά ούτε και πλούσιοι, όλοι εμείς —η μάζα— δεν είμαστε για όλους αυτούς παρά μόνο αριθμοί, μας κυβερνούν σεμνά και ταπεινά, μας βλέπουν πίσω από τα φιμέ τζάμια των πανάκριβων αυτοκινήτων τους. Για αυτούς είμαστε πρόβατα χωρίς προβιά. Καλό σου ταξίδι λοιπόν και να είσαι σίγουρη ότι δεν θα κάνουμε τίποτα για να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, να είσαι επίσης σίγουρη ότι σε λίγες μέρες θα σε έχουμε ξεχάσει, να είσαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό, όπως και εσύ το block σου θα πεθάνει, να είσαι σίγουρη ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει με τους νεκροθάφτες = γιατρούς, όλοι αυτοί θα συνεχίσουν να ζουν την ζωή τους, να χαϊδεύουν τα κεφάλια των παιδιών τους, των εγγονιών τους και τα μουνιά των γυναικών τους χωρίς καμιά τύψη. Και φυσικά πάνω απ’ όλα θα συνεχίσουν να χαϊδεύουν απλά τα τραπεζικά τους βιβλιάρια. Όσο για τους πόνους σου; Απλά θα σηκώσουν τους ώμους τους και θα πάνε πάλι στις «κονόμες» τους.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΜΑΛΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου