ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΟΥ ΥΠΝΟΥ

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Ίσως το πιο αγαπημένο μέσο των μαζών. Μπαίνει σε όλα τα σπίτια, μας κάνει να ζούμε τον έρωτα σε όλες του τις μορφές, μας κάνει να κλαίμε, να γελάμε, να νευριάζουμε, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν την αποχωριζόμαστε. Μπορεί η τηλεόραση σαν τηλεόραση (μηχάνημα) να μοιάζει με γυάλινη επιφάνεια με πλαστική ή ξύλινη επένδυση (κατά περίπτωση), αλλά νοιώθουμε ότι παίρνει ζωή όταν πατήσουμε τον διακόπτη «ON», νομίζει κανείς ότι βρίσκει τον φίλο τους, την ερωμένη του, την φίλη, τον ερωμένο και ότι άλλο προτιμάει ο καθένας από εμάς. Μπορεί να μοιάζει αθώα, αλλά όπως είπαμε και στο κεφάλαιο μας «Θέαμα», είναι ένα τρομερό εργαλείο που το χρησιμοποιούν οι «λίγοι». Διορίζουν ανθρώπους που θα μπαίνουν στο σπίτι μας (παρουσιαστές, παρουσιάστριες), που συνήθως κατάγονται από οικογένειες που είχαν και έχουν τον τρόπο τους. Ξέρετε γιατί πρέπει αυτοί όλοι να προέρχονται από οικογένειες που στέκουν καλά (οικονομικά); Διότι αυτοί θα είναι καλομαθημένοι και έτσι δεν θα ήθελαν με τίποτα να χάσουν όλα όσα απολάμβαναν στις οικογένειες τους. Αυτό τους κάνει πιο ευάλωτους στο να ενδίδουν στις ορέξεις των αφεντικών τους. Γιατί δεν θα ήθελαν να χάσουν με τίποτα την διασημότητα, το χρήμα που τους παρέχει μια καλή θέση στον τηλεοπτικό κόσμο. Είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των «ολίγων», τους εκμεταλλεύονται, αυτοί με την σειρά τους εκμεταλλεύονται τις μάζες και το θέμα πάει σχοινί, κορδόνι.
Πρέπει όμως να σας διευκρινίσω κάτι. Μιλάω συνέχεια για αυτούς που διοικούν τον κόσμο μας και τους ονομάζω «οι «λίγοι»», ρίχνω συνέχεια όλα τα βάρη για τα δεινά που μας βρίσκουν σ’ αυτούς. Είναι όμως έτσι ή αν θέλετε μόνο έτσι; Να είστε σίγουροι φίλοι μου πως όχι. Πρέπει να σας πω ότι το μεγαλύτερο φταίξιμο το έχουμε εμείς, οι μάζες. Είναι ευνόητο ότι εάν εμείς δεν καθόμασταν, έτσι άβουλοι να παρακολουθούμε όλα όσα μας σερβίρουν οι «διορισμένοι» από τους «λίγους». Αυτοί στήνουν δήθεν συζητήσεις που όμως είναι προκαθορισμένες. Τοποθετούν τους συνομιλητές τον έναν δίπλα στον άλλον, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι τους να μιλούν και να κοιτάζουν τις κάμερες, εμείς δε έχουμε την εντύπωση ότι ο ένας κοιτάει τον άλλον και όλοι μαζί εμάς. Αυτόματα όλοι οι συνομιλητές μετατρέπονται σε ερασιτέχνες ηθοποιούς που σκοπό έχουν να μας παραπλανήσουν. Μιλάνε για κάθε τι επιστητού, καθηγητές μιλάνε για καθαρίστριες, καθαρίστριες μιλάνε για πανεπιστημιακά θέματα, τηλεοπτικοί αστέρες έχουν γνώμη για τον πόλεμο, απόψεις που εάν κάποιος προσπαθούσε να τις καταθέσει σε κάποια παρέα τόσο παράταιρη μεταξύ της, δεν θα μπορούσε με τίποτα να το κάνει. Ποτέ μια καθαρίστρια δεν θα τολμούσε να έχει άποψη σε πανεπιστημιακά θέματα, μπροστά σε κάποιον καθηγητή πανεπιστημίου, όπως και ο καθηγητής δεν θα μπορούσε να έχει άποψη για θέματα καθαρισμού. Αυτό που είπα τώρα δεν είναι καθόλου ακραίο, άλλωστε το συναντάμε στα στημένα παράθυρα των διορισμένων.
Θα αναρωτιέστε τώρα, γιατί να στήνονται αυτά τα παράθυρα; Ποιον σκοπό εξυπηρετούν; Ποιο το όφελος των «ολίγων» από αυτά; Η απάντηση είναι πολύ πιο πολυσύνθετη από ότι νομίζετε και θα ήταν επιπόλαιο να σας την δώσω χωρίς να σας εξηγήσω ορισμένα πράγματα. Για να καταλάβουμε όμως καλύτερα τα πράγματα, θα κάνω αναγωγή στην δική μας ζωή, δηλαδή στην καθημερινότητα μας.
Ας πούμε ότι κάποιος από εμάς είναι στεναχωρημένος, στεναχωρημένη. Κάποιος όμως από την παρέα μας, τους φίλους μας, το μαθαίνει. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να μας προτείνει να βγούμε έξω. Εμείς λόγο του ζητήματος που μας προκάλεσε την στεναχώρια, του αρνούμαστε, αυτός αμέσως περνάει σε μια άλλη πρόταση. Μας λέει ότι καλό θα ήταν να συγκεντρωθεί όλη η παρέα και να βγούμε έξω. Τελικά δεχόμαστε, με την ελπίδα ότι ίσως κάποιος από την πολυπληθή παρέα μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα που μας βασανίζει. Φυσικά όταν γίνετε αυτή η συγκέντρωση, νοιώθουμε πολύ καλύτερα, ξεχνάμε το πρόβλημα και μάλιστα φθάνουμε στο σημείο ότι τελικά έχει λυθεί κιόλας. Βέβαια το πρόβλημα μας εξακολουθεί να είναι υπαρκτό, υπαρκτό μεν αλλά κουκουλωμένο προς το παρόν, αρχίζει δε να γίνετε και πάλι ορατό μόλις μείνουμε πάλι μόνοι μας. Θα μπορούσε φυσικά να μένει μονίμως κουκουλωμένο, εάν μπορούσε η παρέα να βρίσκετε συνέχεια μαζί μας. Αυτό κάνει η τηλεόραση, μας κάνει να ξεχνάμε τα προβλήματα μας, τα ουσιαστικά προβλήματα μας, βάζοντας όλους αυτούς τους «χαρτογιακάδες» να μας βομβαρδίζουν με καυγάδες, με αερολογίες, αλλά με καμιά μα καμιά ουσιαστική λύση στο πρόβλημα μας.
Φοβούνται φίλοι μου οι «λίγοι» να μας αφήσουν μόνους μας με το πρόβλημα μας. Φοβούνται ότι μπορεί να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, η σκέψεις είναι σαν τα πουλιά, τα αποδημητικά πουλιά, αν τα αφήσει κάποιος να συγκεντρωθούν σε ένα σημείο, καραδοκεί ο κίνδυνος να γεμίσει ο τόπος με κουτσουλιές, μπορεί κάποιος να τις πατήσει, να γλιστρήσει και να πέσει. Έτσι λοιπόν φροντίζουν να μας διώχνουν τις σκέψεις, φροντίζουν να βάζουν κάποιους να λένε δημόσια αυτά που εμείς θα θέλαμε να πούμε. Έτσι αφήνουν τον ατμό να φεύγει από την βαλβίδα ασφαλείας που λέγετε τηλεόραση. Κάποτε η βαλβίδα ασφαλείας λεγόταν θρησκεία. Κανείς δεν μπορούσε να πει κουβέντα ενάντια της θρησκείας και ενάντια των αντιπροσώπων της. Τώρα όμως μπροστά στα μάτια μας και στα αυτιά μας, βλέπουμε την πλήρη απομυθοποίηση των αντιπροσώπων της θρησκείας και κατά επέκταση της ίδιας της θρησκείας.
Κι όμως αν κάποιος από εμάς, την μάζα, έβγαινε κάποτε να πει κατά των ιερέων, αντιπροσώπων της θρησκείας, όλοι εμείς, εσείς, η μάζα θα τον πετροβολούσαν. Τώρα όμως η δύναμη της τηλεόρασης μας κάνει να δεχόμαστε τα πάντα χωρίς τίποτα από όλα αυτά να μας σοκάρει. Νοιώθουμε ότι «αφού το λέει η τηλεόραση είναι σωστό», δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι η τηλεόραση είναι το μάτι και το αυτί μας στον κόσμο. Με τίποτα δεν αμφισβητούμε αυτά που λένε οι τηλεοπτικοί αστέρες. Για να εμπεδώσουμε δε όλα όσα λένε, μας τους βάζουν κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή.
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ αλλά και ενδιάμεσα, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, τους λεγόμενους αστέρες, να λένε συνέχεια για την ζωή τους. Εμείς από την άλλη καρφωμένοι στους δέκτες μας, μισή ώρα πριν είδαμε τον ή την «Σ…» σε κάποιο κανάλι να μας μιλάει για το πώς περνάει την μέρα του, λίγο αργότερα σε άλλο κανάλι ο ίδιος άνθρωπος μιλάει και πάλι για το πώς περνάει την μέρα του. τον ακούσαμε, τον ακούμε ξανά, δεν βαριόμαστε, ρουφάμε αυτά που ακούμε. Αν όμως μπορούσαμε να σκεφτούμε τι κάνουμε εκείνη την στιγμή, θα καταλαβαίναμε ότι όλα όσα ο τύπος ή η τύπισσα μας λέει είναι τελείως αδιάφορα, γιατί κανείς δεν θα ήθελε να μάθει το τι κάνω εγώ ή εσείς στην δική μας ζωή, γιατί λοιπόν να έχει ενδιαφέρον η ζωή του ή της «Σ…».
Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας έχετε ξεχάσει ότι κάποτε η τηλεόραση, τα κανάλια δηλαδή. Είχαν στήσει ένα πολεμικό γλέντι που τα ίδια τα κανάλια είχαν σκηνοθετήσει. Μιλάω για την δήθεν μεγάλη επανάσταση των Αλβανών, την εποχή της οικονομικής πυραμίδας. Στηνόμασταν όλοι μπροστά στις οθόνες μας τότε, από την άλλη πάλι κάποιοι φτωχοί στέκονταν μπροστά στις κάμερες, έτοιμοι να αναπαράγουν τις ψευδείς ειδήσεις που τα ίδια τα κανάλια είχαν στήσει. Πλήρωναν λοιπόν όλους αυτούς που κρατούσαν πολυβόλα, όσα περισσότερα πεντοχίλιαρα (τότε δεν ήταν ακόμα στην ζωή μας το Euro) έδιναν στους στημένους, τόσο περισσότεροι «επαναστατημένοι» μαζεύονταν εμπρός από την κάμερα…!
Είδηση λοιπόν και μάλιστα πληρωμένη, είδηση ανύπαρκτη μεν αλλά όταν είναι ανύπαρκτη η είδηση, τότε είναι εύκολο να την παράγουμε. Το μάθαμε, μάθαμε για το μεγάλο, στημένο ψέμα τους, τι κάναμε για αυτό; Γίναμε πιο υποψιασμένοι; Όχι φυσικά, μας βομβάρδισαν με χιλιάδες άλλες ειδήσεις που σκοπό είχαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το παράπτωμα τους.
Επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο, όταν μια κυβέρνηση θέλει να περάσει έναν νόμο, που σε άλλη περίπτωση θα ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριών, καταφεύγει στους «χαρτογιακάδες» που με την σειρά τους γεννούν ειδήσεις τέτοιες, που στρέφουν πάνω στις εικονικές ειδήσεις, τις κατασκευασμένες, την προσοχή μας, έτσι ώστε να ξεχάσουμε την πραγματική είδηση που στην ουσία μας αφορούσε. Θα επαναλάβω —αν και μπορεί να γίνομαι κουραστικός— ότι η τηλεόραση και οι χαρτογιακάδες της είναι το μεγαλύτερο όπλο των «λίγων» που με αυτό μας «πυροβολούν» καθημερινά.
Αν κανείς πάρει στα χέρια του, το πρόγραμμα, το καθημερινό πρόγραμμα της τηλεόρασης και ρίξουμε μια ματιά, θα δούμε ότι όλα, αν όχι όλα η πλειοψηφία τους έχουν τα ίδια προγράμματα τις ίδιες ακριβώς ώρες. Ακόμα και οι διαφημίσεις πέφτουν την ίδια ακριβώς στιγμή με σκοπό να μην μπορούμε να αποφύγουμε την πλύση του εγκεφάλου που μας επιβάλλουν. Πρωί–πρωί τα κοινωνικά θέματα, οι χαρτογιακάδες που δήθεν ενδιαφέρονται για τους φτωχούς, ενώ εκείνοι αμείβονται με κάποια εκατομμύρια. Κι όμως αυτοί είναι που μιλούν για το πόσο ακριβά είναι τα «αγγουράκια» στην λαϊκή αγορά, αυτοί όμως δεν έχουν περάσει από εκεί ούτε στα όνειρα τους, τι λέω όνειρα, αυτοί κάτι τέτοιο (το να πάνε στην λαϊκή) θα το θεωρούσαν εφιάλτη τους. Μιλάνε για τους φτωχούς συνταξιούχους που δεν έχουν λεφτά για να αγοράσουν πετρέλαιο να ζεστάνουν το γέρικο κορμί τους. Το δικό τους κορμί όμως δεν έχει αισθανθεί ποτέ κρύο στο πετσί τους, καθώς τα καλοριφέρ στο δικό τους σπίτι δεν σβήνει ποτέ, ακόμα και όταν φεύγουν από τον σταθμό (τον τηλεοπτικό) μπαίνουν στα πολυτελή τους αυτοκίνητα. Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι αυτοί μας περιγράφουν την πενία των άλλων με πειστικότητα. Ενίοτε μάλιστα πηγαίνουν και στον τόπο του δράματος, μόνο και μόνο για να γίνουν πιο πιστικοί. Αν όμως κάποιος στήσει αυτί όταν τα φώτα της κάμερας σβήσουν, είμαι σίγουρος ότι θα ακούσει τα γέλια τους να ηχούν δυνατά. Κοιτάνε τα χαρτιά με τις ακροαματικότητες, όταν μάθουν ότι το δράμα που μόλις έδειξαν, πήγε καλά, λένε: «… άξιζε τον κόπο που χώθηκα μέσα σ’ αυτή την βρώμα του χαμόσπιτου, με αυτούς τους βρομιάρηδες, που κάνουν μπάνιο μόνο στην θάλασσα το καλοκαίρι…», στην συνέχεια βάζει το ακριβό του άρωμα και συνεχίζει ευχαριστημένος για το σπίτι του, το γεμάτο με πανάκριβα έπιπλα. Έχετε την εντύπωση ότι υπερέβαλα στην περιγραφή που σας έκανα; Όχι δεν υπάρχει καμιά υπερβολή.
Ξέρω ότι δεν θα θυμάστε τον σοβαρό κύριο χαρτογιακά, που μας παρουσίαζε μια φορά την εβδομάδα, παίρνοντας το πιο σοβαρό του ύφος, πολιτικούς, θέματα κατά της βίας στα γήπεδα κλπ, κλπ. Αυτός λοιπόν ο ίδιος άνθρωπος που μιλούσε κατά της βίας στα γήπεδα, ο ίδιος αυτός άνθρωπος πετούσε πλαστικό μπουκάλι με νερό κατά του διαιτητή του αγώνα μπάσκετ. Κι όμως όταν τον ακούγαμε την προηγούμενη μέρα να μας λέει για τους χούλιγκαν των γηπέδων, εμείς πιστεύαμε ότι ήξερε και πίστευε καλά τι έλεγε. Μήπως και αυτό είναι υπερβολή; Ξέρετε τι μοιάζει όλο αυτό το θέατρο παραλόγου που παίζετε καθημερινά μπροστά στα μάτια μας; Είναι σαν να έβαλα τυφλούς να οδηγήσουν εμάς τους στραβούς κοντά σε κακοτράχαλο γκρεμό.
Επίσης πρέπει να πω ότι η τηλεόραση κατά καιρούς δίνει αξία σε ανθρώπους άγνωστους μέχρι εκείνη την στιγμή, που μερικοί ή μερικές προέρχονται από το κυριολεκτικό πουθενά, είναι απόλυτα μηδέν, αλλά ξαφνικά και για άγνωστους εν μέρει λόγους γίνονται διάσημοι. Τον τελευταίο καιρό έχουν εμφανισθεί άτομα που απλά προέρχονται από κατώτερα στρώματα, αλλά επειδή λαμβάνουν μέρος σε κάποιο ή κάποια τηλεοπτικά παιχνίδια, γίνονται ξαφνικά μεγάλοι, μεγάλες και τρανές, τρανοί. Παρατηρώ εδώ και μερικές εβδομάδες, δεν έχει σημασία η ημερομηνία, ότι ένας άνθρωπος που ανήκει στο τρίτο φίλο, ένας τραβεστί εμφανίζετε από κανάλι σε κανάλι και από εκπομπή σε εκπομπή καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας και μιλάει για την ζωή του. Τι μπορεί να προσφέρει ένας τέτοιος άνθρωπος στο κοινωνικό σύνολο; Κι όμως έχει να προσφέρει τα λανθασμένα πρότυπα, να μας πείσουν ότι ένα λάθος της φύσης θα πρέπει να γίνει πρότυπο και έτσι να ακολουθήσουν την «καριέρα» του κι άλλα παιδιά. Βλέπετε πρέπει να πείσουν πολλούς από εμάς να λάβουμε μέρος, να εκτεθούμε σε εκατομμύρια μάτια, στο παιχνίδι, αρένα που έχουν στήσει. Εμφανίζοντας ένα τέτοιο άτομο που ούτε φωνή διαθέτει αλλά ούτε και κανένα άλλο προσόν, σαν έναν ήρωα. Έτσι θα μας κάνουν να καταλάβουμε ότι μπορούμε και εμείς να γίνουμε κάτι μέσα από ένα τέτοιο παιχνίδι. Έτσι λοιπόν η εταιρεία που έχει την ευθύνη της διοργάνωσης του παιχνιδιού αυτού, πληρώνει χρόνο σε όλα τα κανάλια για να αφιερωθεί στο λάθος της φύσης. Κανείς όμως από εμάς δεν διαμαρτύρεται, αφήνουμε τα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια να φτιάχνουν πρότυπα, να νομίζουν ότι αυτός, το λάθος της φύσης, να τους παρουσιάζετε σαν ένας επιτυχημένος, σαν ήρωας. Γιατί λοιπόν να μη θελήσει και το δικό σου αγόρι να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο μιας και κάτι τέτοιο θα του έλυνε το βιοποριστικό του πρόβλημα στην μετέπειτα ζωή του. Αυτός δε που είναι λάθος της φύσης και δεν έχει κανένα ταλέντο και φυσικά πριν κάνει την εμφάνιση τους στην τηλεόραση έκανε πεζοδρόμιο, φθηνό πεζοδρόμιο, τώρα αποκτά μεγαλύτερη αξία ως προς τις συναλλαγές που θα έχει με τους επόμενους ανώμαλους. Γιατί; Διότι απλά θα είναι μια διάσημη τηλεοπτική πόρνη, που θα μπορεί να διαπραγματεύεται το κορμί της σε υψηλές τιμές.
Άλλη πάλι (μεσημεριανή εκπομπή) παρουσίαζε άλλο λάθος της φύσης που έκανε τον γάμο του με κάποιον οικοδόμο σε κάποιο χωριό, που όμως ξεγελούσαν τους γονείς του παλικαριού μιας και εκείνοι δεν ήξεραν και δεν ξέρουν ότι το λάθος της φύσης είναι γυναίκα. Κατά τα άλλα αυτοί οι έρημοι γονείς μπορεί και να κατηγορούν κάποιο τέτοιο λάθος της φύσης που θα βλέπουν στην τηλεόραση. Πέστε μου τώρα, γιατί θα έπρεπε να προβληθεί κάτι τέτοιο στην τηλεόραση; Ποια η αξία αυτής της προβολής; Τι προσφέρει κάτι τέτοιο στην κοινωνία μας; Το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι να εκτρέφει τα ανώμαλα πάθη της κοινωνίας μας.
Μη σας κάνει εντύπωση που πλέον όλες η ημέρες στην τηλεόραση μοιάζουν να είναι ίδιες. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ των εορταστικών προγραμμάτων και των καθημερινών (προγραμμάτων). Όλα έχουν την ίδια βάση, θέλω να πω ότι είναι στηριγμένα στους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι ηθοποιοί, οι ίδιοι τραγουδιστές, τραγουδίστριες. Μερικοί μοιάζουν να είναι μέρος του εαυτού μας, σχεδόν συγγενείς μας, αυτό το πετυχαίνει η τηλεόραση με ένα πολύ απλό αλλά και συνάμα πολύ εύκολο τρόπο. Συνεργάζεται με όσους είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν πιστά τις οδηγίες που έρχονται από «ψηλά». Όποιος δεν συνεργάζεται μαζί τους, καταλήγει πάντα στο να είναι ένας απλός κομπάρσος. Έτσι οι περισσότεροι που προσφέρουν θέαμα, αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να γίνονται συνεργάσιμοι μιας και το αντίθετο θα τους έριχνε στην μιζέρια και στην αφάνεια. Αλλά αυτήν την αφάνεια την εκμεταλλεύονται οι «λίγοι» σαν υπέρ–όπλο εναντίον όλων των ανθρώπων του θεάματος.
Βλέπετε όλοι αυτοί που πλέον έχουν μάθει να βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο της επικαιρότητος, δεν τους είναι εύκολο να βρεθούν ξανά στην αφάνεια. Αυτό τους κάνει ευάλωτους και πρόθυμους στο να συναινούν στις ορέξεις των «ολίγων». Όλα αυτά φυσικά έχουν αντίκτυπο στις μάζες.
Εδώ και πολλά χρόνια, η τηλεόραση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μας βομβαρδίζει με ταινίες βίας, τα τελευταία μάλιστα δέκα χρόνια, ακόμα και τα παιδικά προγράμματα —κινούμενα σχέδια και άλλα προγράμματα— «προπαγανδίζουν» την βία για τα αγόρια, την απόλυτη κατανάλωση για τα κορίτσια. Σ’ αυτά τα προγράμματα (τα παιδικά), προσπαθούν να περάσουν, εκπαιδεύσουν τους αυριανούς πολίτες, να είναι όσο το δυνατόν πιο αδιάφοροι στην βία, αλλά να γίνονται και υπέρ–καταναλωτικά όντα, ώστε το κέρδος τους να είναι ακόμα πιο μεγάλο. Κάποτε ο Μ. Ναπολέων είχε πει: «Ο πόλεμος δεν κερδίζετε στα πεδία των μαχών, αλλά στο ποιος έχει την καλύτερη προπαγάνδα…», έτσι σήμερα διαθέτουν την καλύτερη προπαγανδιστική μηχανή που δεν είναι άλλη από την τηλεόραση. Μπορούν να μπαίνουν σε κάθε σπίτι, όπως μπαίνει κάποιος φίλος που τον εμπιστευόμαστε. Επαναλαμβάνω λοιπόν. Όποιος δεν ακολουθεί την τακτική τους, απλά σβήνει, μόνο αν ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες τους, μπορεί και παραμένει στην επικαιρότητα. Θυμάστε τον Στέλιο Καζαντζίδη; Του άρεσε να πηγαίνει κόντρα στο κατεστημένο τους. Προσπάθησαν, και εν μέρει τα κατάφεραν, να τον φιμώσουν, βέβαια αυτός είχε καταφέρει να μπει με την αξία του στις καρδιές των μαζών. Το κακό είναι ότι δεν μπορούν να έχουν όλοι το χάρισμα του Στέλιου. Να έχει πραγματικό ταλέντο που θα ήταν αρκετά δύσκολο να το εξαλείψουν οι «λίγοι». Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος αντιστάθηκε στο κατεστημένο που προσπάθησε να του επιβάλει τα τραγούδια που εκείνο ήθελε να πει. Τι συνέβη; Κατάφερε να τον φιμώσει, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τον νόμο.