ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΣ

ΠΟΤΑ, ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ

Αυτό το κεφάλαιο καίει πολύ, είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει κανείς να το αγγίξει εύκολα, είναι σαν να πιάνεις σίδερο μέσα από την φωτιά. Αν το κάνεις ένα είναι σίγουρο, θα καείς πολύ άσχημα. Το ζήτημα με τα ποτά έχει ξεκινήσει και έχει απασχολήσει εδώ και πολλά χρόνια την παγκόσμια τάξη. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι πολλοί φτωχοί, οικογενειακές επιχειρήσεις απασχολούνταν με την παραγωγή ποτών. Το χρήμα όμως με αυτόν τον τρόπο διασκορπίζονταν, έπρεπε να το συγκεντρώσουν (το χρήμα) οι ο»λίγοι» στα χέρια τους. Τι έκαναν; Μα φυσικά απαγόρεψαν το ποτό. Όχι γιατί ήθελαν να κάνουν κάτι για την υγεία μας. Όχι, αλλά για να μπορέσουν να μαζέψουν το χρήμα, ήθελαν να μας κάνουν και τότε να πιστέψουμε ότι το έκαναν για την υγεία μας. Σας θυμίζει κάτι; Εκείνη την εποχή, της ποτοαπαγόρευσης, διάφορες μικρές επιχειρήσεις έκαναν παραγωγή ποτών, αυτό εξανάγκαζε τις συμμορίες να διαθέτει πολλούς μπράβους ώστε να παίρνουν μερτικό από τα μικρά κέρδη των οικογενειακών επιχειρήσεων. Σκέφτηκαν ότι θα τους στοίχιζε πολύ λιγότερο αν έστηναν τις δικές τους βιομηχανίες ποτού. Οι άνθρωποι τους, έδωσαν διαταγή στους κυβερνώντες να απαγορεύσουν το ποτό, όχι όμως με άμεση αναφορά στις επιχειρήσεις. Η αναφορά θα γίνονταν στην υγεία μας. Ξέρετε γιατί; Μα αν απαγόρευαν την παραγωγή, σαν παραγωγή, αυτό θα μπορούσε να κινήσει υποψίες. Το έριξαν στην αρχή ότι το κάνουν για να εξαλείψουν τον αλκοολισμό, μόλις πέρασαν μερικά χρόνια άρχισαν να μιλάνε όχι για αλκοολισμό, αλλά ότι οι μικρές επιχειρήσεις παρήγαγαν ποτά που έκαναν κακό.
Με αυτό άρχιζε να στρώνετε το έδαφος για την ίδρυση του πρώτου βιομηχανικού κολοσσού που φυσικά τον έλεγχο της είχαν κάποιοι συμμορίτες, μαφιόζοι. Από εκεί και πέρα το ποτό δεν έκανε πλέον κανένα κακό. Αντιθέτως το ποτό ήταν που μπορούσε να δώσει κύρος, ανάλογα με την μάρκα, σ’ αυτόν που θα το κατανάλωνε. Αν παρατηρήσετε οι περισσότερες βιομηχανίες ποτών καυχώνται για το έτος ιδρύσεως τους. Καμιά από αυτές δεν λαμβάνει υπ’ όψη της τα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης. Βέβαια η ποτοαπαγόρευση έκανε πολύ καλό και στις πωλήσεις. Ξέρετε τον λόγο; Μα ότι είναι απαγορευμένο, γίνετε ποιο γλυκό, ο κόσμος, οι μάζες το δέχονται πολύ πιο εύκολα, χωρίς να εξετάζουν το εις βάθος νόημα.
Τώρα τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για τους «λίγους», ακόμα και αυτοί που ποτέ δεν είχαν βάλει ποτό στο στόμα τους, ακόμα και αυτοί ήθελαν να το δοκιμάσουν μόνο και μόνο από αντίδραση. Άλλωστε ήταν η καλύτερη διαφήμιση. Η ψυχολογία της μάζας ήταν πολύ αρχαίο εργαλείο, έχει διδαχθεί από μεγάλους φιλοσόφους, αυτοί που είναι γνώστες μεταχειρίζονται καλά όλα αυτά τα εργαλεία.
Έτσι φθάσαμε στο σήμερα, όπως και με το τσιγάρο, έτσι τώρα με το ποτό, σε όλα τα κινηματογραφικά έργα, τα σήριαλ των τηλεοπτικών παραγωγών, το ποτό κατέχει την πρώτη θέση. Ο πρωταγωνιστής, είναι συνήθως πλούσιος, μπαίνει στο γραφείο του, είναι υποτίθεται πρωί, η γραμματέα του, του φέρνει αμέσως καφέ, κατόπιν φέρνει και το μπουκάλι με το σκληρό συνήθως ποτό. Πριν φύγει ή και καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας άλλο τίποτα δεν κάνει παρά να ρίχνει παγάκια και ποτό της αρεσκείας του στο ποτήρι. Κανονικά αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι μονίμως μεθυσμένος, χαμένος στον κόσμο του. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συμβαίνει μιας και ο πρωταγωνιστής είναι νηφάλιος, σκέφτεται συνέχεια για δουλειές και φυσικά σε οποιαδήποτε οικονομική αντιπαράθεση με τους αντιπάλους του είναι ο νικητής. Στο τέλος της ημέρας γυρνάει στο σπίτι του και η γυναίκα του τον υποδέχεται πάλι με δύο ποτήρια ποτού στα χέρια, ένα για εκείνη και ένα για εκείνον.
Μας παγιδεύουν, μας περνούν τρόπο ζωής, μιας και για να είναι κανείς πλούσιος θα πρέπει να έχει ένα μπουκάλι ποτό στα χέρια, διαφορετικά είναι ένας αποτυχημένος. Επίσης τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι όλα τα έργα δείχνουν σπίτια που ένας μέσος άνθρωπος ούτε στα πιο όμορφα του όνειρα δεν πρόκειται να τα αποκτήσει ποτέ. Ακριβά αυτοκίνητα, γυναίκες μοντέλα, αλλά και ακριβά ποτά. Φαίνετε ότι ο καιρός που οι γειτονιές ήταν γεμάτες με χαμόσπιτα και ανθρώπους που προσπαθούσαν να βγάλουν μεροκάματο, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα μάλλον ο φτωχός που δεν μπορεί να έχει τίποτα απ’ όλα αυτά που βλέπει στα σήριαλ, ε τότε αυτός είναι απλά άξιος της μοίρας του.
Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνουμε εμείς που ανήκουμε στην μάζα, είναι πάντοτε να βλέπουμε πίσω από τις αστραφτερές βιτρίνες τους, που μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι μας τις στολίζουν όσο καλύτερα μπορούν. Ο μοναδικός τους σκοπός δεν είναι άλλος από την πλήρη κυριαρχία επάνω μας, αλλά το κυριότερο απ’ όλα, είναι ο πλουτισμός τους. Θέλουν να μας κάνουν εξαρτημένα όντα, με το οινόπνευμα, ποτά, θα είναι πολύ πιο εύκολο αυτό, μιας και ένας εξαρτημένος, αλκοολικός το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι το πώς θα μπορέσει να δαμάσει το «θηρίο» που έχει μέσα του. Αυτός ο άνθρωπος είναι ευάλωτος, δεν μπορεί να σκεφτεί παρά μόνο το πώς θα μπορέσει να βρει ποτό, οινόπνευμα για να καταλαγιάσει το πάθος, εξάρτηση του.
Πώς είναι δυνατόν ένας τέτοιος εξαρτημένος άνθρωπος να σκεφτεί ότι τον εκμεταλλεύονται; Ακόμα και αν κάποια στιγμή νοιώσει την εκμετάλλευση του, η αίσθηση αυτή θα είναι τόσο μακρινή, αλλά και καλά κρυμμένη από τον αλκοολισμό ώστε σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορεί να είναι σε θέση να επαναστατήσει. Κάθε πράγμα που κάνει την μάζα ελεγχόμενη, είναι για αυτούς περισσότερο χρήσιμο ακόμα και από τα ίδια τους τα παιδιά. Αιώνες επί αιώνων το μόνο που κάνουν είναι να βρίσκουν τρόπους ώστε να μπορούν να έχουν τον πλήρη έλεγχο της μάζας. Φαίνετε λοιπόν ότι έχουμε φθάσει στην εποχή εκείνη που μπορούν να ελέγχουν κομμάτια των μαζών, άλλους με τον αλκοολισμό, άλλους με τα χρέη στις τράπεζες, άλλους πάλι με τις θρησκείες και, και, και…! Σε γενικές γραμμές χρησιμοποιούν κάθε μέσο ελέγχου των μαζών. Παρατηρήστε ότι τα τελευταία χρόνια μας έχουν κάνει να είμαστε ατομιστές, κανείς από εμάς δεν ενδιαφέρετε για τον παράγοντα άνθρωπο, με την γενική έννοια, για το μόνο που ενδιαφερόμαστε είναι το προσωπικό μας εγώ, το ατομικό μας καλό. Μη νομίζετε ότι τα σχέδια τους είναι εφαρμόσιμα από την μια στιγμή στην άλλη, όχι, αυτό θα ήταν πρόχειρο, κάθε τι πρόχειρο θα μπορούσε να είναι ορατό, δεν θα ήταν καλυμμένο, έτσι κάθε σχέδιο συλλαμβάνετε όταν εμείς, οι μάζες, κοιμόμαστε τον ύπνο του «δικαίου», εκείνοι όμως απεργάζονται σχέδια, αυτό για αυτούς είναι πολύ εύκολο —πιστέψτε με— μιας και η ολιγαρχία τους, τους κάνει να μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ τους πολύ πιο εύκολα από εμάς που είμαστε περισσότεροι. Το κάθε τους σχέδιο έχει μεγάλο βάθος χρόνου. Έτσι πάντα μπορούν να εξασφαλίσουν όλο και καλύτερα το μέλλον των παιδιών τους