ΠΑΜΕ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ
Στο προηγούμενο κεφάλαιο, έπιασα από πολύ σήμερα τα πράγματα. Λάθος, λάθος γιατί αυτό θα ήταν εύκολο, αλλά έτσι θα έπαιζα και εγώ το παιχνίδι τους. Θα διαβάζατε για το σήμερα, αλλά δεν θα μαθαίνατε για το πώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Τώρα θα μου πει κάποιος, «…καλά τώρα είναι δυνατόν να ασχολείσαι με τα παλιά χρόνια και όχι με τα καινούργια;». Κι όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Για να μπορέσουμε να κτυπήσουμε το κακό στην ρίζα του, θα πρέπει να βρούμε το «σπέρμα» που γέννησε το κακό. Για να σταματήσει κανείς την διαρροή θα πρέπει να βρει την πηγή της. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να μάθουμε την πηγή και εμείς. Νομίζετε ότι κάτι τέτοιο είναι εύκολο; Φυσικά όχι, αλλά όπως σας είπα στο προηγούμενο κεφάλαιο, δεν πρέπει να αρεσκόμαστε στα εύκολα. Άλλωστε το εύκολο είναι μια από τις αιτίες που μας έφερε εδώ που είμαστε τώρα. Βέβαια πολλές φορές ρώτησα τον εαυτόν μου, από πόσο μακριά θα έπρεπε να ξεκινήσω.
Τελικά πήρα την απόφαση να ξεκινήσω από εκεί που θα μου ήταν εφικτό στο να μπορέσω να αντλήσω πληροφορίες. Έτσι λοιπόν μας λένε ότι στα πρώτα του βήματα ο άνθρωπος δεν ήταν παρά ένα ζώο, που το μόνο που ήθελε ήταν να βρίσκει τροφή. Είναι όμως έτσι; Δεν είμαι σίγουρος, μιας και οι διάφορες πηγές που προσπάθησα να αντλήσω πληροφορίες, άλλες μιλούν για πολιτισμούς που χάθηκαν από κατακλυσμούς, άλλες μιλούν για πολιτισμούς που ξεκινούν πριν 3000 χιλιάδες χρόνια. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά θα προσπαθήσω να ξεκινήσω από εκεί που υπάρχουν γραπτές αναφορές.
Εμείς λοιπόν οι έλληνες, είμαστε υπερήφανοι για τους προγόνους μας. Βλέπετε, είπα προγόνους μας. Όταν λέμε προγόνους μας, συνήθως το μυαλό μας πηγαίνει πάντα στους λεγόμενους φιλοσόφους, τραγωδούς κλπ. Ποιοι είναι αυτοί; Θα αναφέρω μερικούς από αυτούς. Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης, Όμηρος, Αριστοφάνης και άλλοι. Φυσικά τους θαυμάζουμε, άλλωστε έχουν βγει πολλοί σήμερα —εκδοτικοί οίκοι— που δήθεν θαυμάζουν όλους αυτούς τους αρχαίους και δήθεν αγωνίζονται να μας κάνουν να τους αγαπήσουμε. Είναι όμως όλοι αυτοί άξιοι θαυμασμού;
Όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι μας μιλούν για θεωρητικά πράγματα, εμείς θαυμάζουμε το ότι όλοι αυτοί έγραψαν πράγματα πολύ προχωρημένα. Μπορεί, αλλά κανείς από αυτούς δεν μας μιλάει για τους ανθρώπους τις εποχής τους. Τι θέλω να πω; Ποιος από αυτούς κάνει λόγο για το πώς περνούσαν οι «λαϊκοί», αυτοί δηλαδή που έβγαζαν το ψωμί τους δουλεύοντας, γιατί μη μου πείτε ότι όλοι οι πρόγονοι μας περνούσαν καλά, ότι όλοι οι πρόγονοι μας δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μαζεύονται στην κεντρική αγορά των Αθηνών και να κουβεντιάζουν. Αν πράγματι όλοι οι κάτοικοι των Αθηνών δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να πουλάνε πνεύμα, τότε ποιοι ήταν αυτοί που έκτισαν την Αθήνα;
Σίγουρα κάποιοι αναγνώστες θα βιάστηκαν να απαντήσουν «… οι δούλοι». Ωραία λοιπόν, ας παραδεχτώ ότι όλες τις δουλειές τις έκαναν οι δούλοι, αλλά φίλοι μου, κάτι τέτοιο προϋποθέτει ότι όλοι οι Αθηναίοι ήταν πλούσιοι. Αν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε που βρήκαν τα πλούτοι για να μπορούν να συντηρούν τους δούλους;
Άρα λοιπόν κάτι δεν πάει καλά σε όλα αυτά που τόσα χρόνια μας μιλάνε. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Θαυμάζουμε τον Όμηρο, θαυμάζουμε την ποίηση του, όπου με περίτεχνο τρόπο μας μιλάει για τους πολέμους. Κι όμως δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ, εάν αυτός καθαυτός ο Όμηρος πήρε ποτέ μέρος σε κάποια μάχη. Μιλάει για τους ηρωισμούς και τους ήρωες, εκθειάζει κάθε ηρωική πράξη των πρωταγωνιστών του, παραθέτει «χάρτινους» ήρωες που το μόνο που κάνουν είναι να πολεμούν γενναία, να σφάζουν και να λεηλατούν. Δεν κάνει όμως καμιά αναφορά για τους πολλούς. Ποιοι είναι οι πολλοί; Μα φυσικά οι στρατιώτες, οι απλοί στρατιώτες που πολεμούν δίπλα από τον Αχιλλέα του, γιατί μη μου πείτε ότι ολόκληρος εκείνος πόλεμος, μεταξύ των Ελλήνων και των Τρώων διεξήχθη με έναν μόνο πολεμιστή;
Για να αναρωτηθούμε λοιπόν. Μήπως ο Όμηρος δεν ήταν παρά ένας προπαγανδιστής της εποχής εκείνης. Μήπως υποκινήθηκε από κάποιους που είχαν συμφέροντα να κάνουν τους πολλούς να πολεμούν εναντίον άλλων πολλών μόνο και μόνο για εξυπηρετούν τα συμφέροντα των «ολίγων». Αν λοιπόν δεχθούμε ως ορθό τον συλλογισμό μου περί Ομήρου, τότε ο νους μας θα πάει στο εξής. Ο Όμηρος προσπάθησε εκείνη την εποχή να πείσει με τον τρόπο του, τους φτωχούς να πολεμούν όπου τους καλούσε το καθήκον, τόσο γενναία, όσο και οι ήρωες του, ώστε να μπορέσουν κάποτε και αυτοί να φθάσουν την δόξα του Αχιλλέα και των άλλων ηρώων του. αυτό φυσικά θα είχε σαν αποτέλεσμα να μην αναγκάζονται οι πλούσιοι να πληρώνουν τους πολεμιστές μιας και το μόνο που θα ήθελαν οι τελευταίοι δεν θα ήταν παρά μόνο η δόξα. Αυτό τους γλίτωνε από πολλά έξοδα…!
Είπαμε για τον Όμηρο, αλλά για να ασχοληθούμε λίγο και με τους λεγόμενους φιλοσόφους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν γόνοι πλουσίων οικογενειών, αυτό τους έδινε την δυνατότητα να περνούν τον καιρό τους κοιτάζοντας τα «άστρα», έστηναν πολιτείες, έδιναν τις κατευθυντήριες γραμμές για το πώς θα έπρεπε οι πολίτες των πολιτειών αυτών να συμπεριφέρονται. Μας μιλούν για ηθικές αξίες, δίνουν διαταγές για το ποιος και που θα υπηρετεί την πολιτεία τους, αλλά δεν κάνουν κανέναν λόγο για τα συμφέροντα των πολλών, άλλωστε τρώγοντας την δική τους περιουσία από το να μη κάνουν τίποτα, προσκολλούσαν το «σαρκίο» και τις δήθεν ελεύθερες ιδέες τους, δίπλα στους πλουσίους που τους έβγαζαν κάποιο επίδομα. Ναι αλλά δίνοντας αυτοί (οι πλούσιοι) το επίδομα αυτό, δεν ανάγκαζαν τους «ελεύθερους;» φιλοσόφους να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα; Να λοιπόν η διαπλοκή που φυσικά σε τίποτα σχεδόν δεν διαφέρει από την σημερινή.
Βλέπουμε ότι στις περισσότερες φιλοσοφικές προτροπές τους, οι «ελεύθεροι;» μιλούν για το ότι κάποιος δεν πρέπει να είναι φιλοχρήματος. Δεν πρέπει να κλέβει, αλλά δεν μας λένε γιατί υπάρχουν οι κλέφτες. Ποια είναι η ανάγκη που οδηγεί κάποιον στο να κλέψει; Αν όλοι περνούσαν καλά, τότε ποια η ανάγκη να κλέψει κάποιος; Εάν όλοι οι άνθρωποι είχαν τα ίδια δικαιώματα, αν δεν υπήρχαν ταξικές διαφορές, τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη του ανταγωνισμού. Αυτό ακριβώς, δεν θα έκανε όλους τους ανθρώπους να αγωνίζονται για πράγματα που θα ήταν ωφέλιμα για το κοινό καλό;
Βέβαια ο Πλάτων στην «Πολιτεία», προσπαθεί να στήσει μια πόλη που μάλλον ανήκει στην ουτοπία. Φυσικά ακόμα και έτσι σε μερικά σημεία της ουτοπικής του πολιτείας, αναφέρετε στους πολεμιστές (τους φύλακες της πόλης), λέγοντας και καλά ότι αυτοί για να είναι γενναίοι και να φυλάγουν σωστά την πόλη, θα πρέπει να μην έχουν περιουσία. Τι βλέπουμε εδώ; Ότι θα ήταν καλό αυτοί που πολεμούν για τα συμφέροντα των πλουσίων, να ζουν μόνο για ένα πιάτο φαγητό. Δεν μας λέει όμως πουθενά ο Πλάτων, που θα πήγαινε ο πλούτος που θα σωρευόταν από τις κατακτήσεις. Αναφέρει μόνο γενικότητες, λέγοντας μια μαγική φράση. «Για το καλό της πόλης». Το καλό όμως της πόλης, έτσι γενικά δεν είναι τίποτα. Δεν αναφέρει πουθενά για το μοίρασμα των λαφύρων. Κανείς από αυτούς δεν μας λέει σε ποιες τσέπες κατέληγαν τα λάφυρα που απεκόμιζαν από τους πολέμους που διεξάγονταν.
Μήπως λοιπόν, όλα τα μεγάλα λόγια δεν ήταν παρά μέρος ενός προπαγανδιστικού σχεδίου; Οι περισσότεροι φιλόσοφοι της εποχής εκείνης, κόπτονταν για την ελευθερία, τις ελεύθερες ιδέες τους, αλλά για τους δούλους που είχαν δεν λένε τίποτα. Ποιοι ήταν οι λεγόμενοι δούλοι; Από πού έρχονταν; Αλλά το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν μας αναφέρουν πουθενά για το ποιος τους χρησιμοποιούσε. Γιατί μη μου πείτε ότι όλοι όσοι ζούσαν στην πόλη της Αθήνας, είχαν την ευχέρεια να έχουν δούλους.
Μήπως είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι μεγάλοι επιστήμονες της εποχής εκείνης, ήταν γόνοι πλουσίων οικογενειών, αλώστε ποιος μεροκαματιάρης θα είχε την ευκαιρία να μπορεί να απασχολείται με την μελέτη των αστρικών φαινομένων (κίνηση πλανητών), με την μαθηματική επιστήμη, την γεωμετρία ή με την φιλοσοφία; Θα μου ήταν αδιανόητο να πιστέψω ότι θα μπορούσε ένας αγρότης, ένας βυρσοδέψης ή ένας σιδεράς, να μπορεί μετά από την δουλειά του να ασχοληθεί με τέτοιες επιστήμες. Άρα λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει —και ούτε πρόκειται— από τότε μέχρι σήμερα.
Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι λεγόμενοι ρήτορες, μαζεύονταν στην αγορά, που εκείνη την εποχή έπαιζε τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της σημερινής εποχής. Νομίζετε ότι οι ρήτορες ζούσαν «τρώγοντας» λόγια; Ή μήπως έχετε την εντύπωση ότι απλά ήθελαν να μορφώσουν όλο τον λαό;
Διαβάζοντας όμως, Πλάτωνα, Αριστοτέλη ή Πυθαγόρα, θα παρατηρήσουμε ότι οι συνεδρίες τους γίνονταν σε μέρη που ήταν καλεσμένοι προύχοντες, μη έχετε καμιά αμφιβολία ότι οι περισσότεροι «λαϊκοί» δεν ήξεραν τίποτα για αυτές τις συναθροίσεις. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις λαμβάνονταν μεγάλες αποφάσεις και μάλιστα ερήμην του λαού, μάζας. Άλλωστε όλα αυτά τα συγγράμματα που εμείς διαβάζουμε σήμερα είναι σίγουρο ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν γνωστά στους πολλούς.
Το ίδιο δεν συμβαίνει και σήμερα; Συνεδριάζουν οι λεγόμενοι ηγέτες, «μεγάλοι», κλείνονται σε μια αίθουσα, κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς λένε, αλλά κάποια στιγμή μαθαίνουμε για τις αποφάσεις που πήραν για εμάς, χωρίς εμάς. Για σκεφτείτε λίγο. Εάν αυτά που έλεγαν μέσα στην αίθουσα ήταν καθαρά, τότε θα υπήρχε και η απευθείας σύνδεση μέσα από την αίθουσα. Αλλά αυτό δεν γίνετε ποτέ μιας και κάθε απόφαση που λαμβάνετε μέσα εκεί έχει να κάνει με το δικό τους καλό και σε καμιά περίπτωση για το καλό των μαζών. Μη έχετε καμιά αμφιβολία. Κανείς από αυτούς δεν ξυπνάει κάποιο πρωί και λέει «… α πρέπει να κάνω κάτι για το γενικό καλό, πρέπει να προστατέψω τους πολίτες αυτού του πλανήτη…», πίσω από κάθε τους απόφαση, που σε μας φαντάζει σαν να έχει παρθεί για το καλό μας, δεν κρύβονται συμφέροντα των «λίγων»; Μη έχετε επίσης καμιά αμφιβολία, ότι όλοι αυτοί που εμείς νομίζουμε ότι εκλέγουμε, δεν είναι παρά υποχείρια των «λίγων». Οι αποφάσεις δεν παίρνονται από τους δήθεν κυβερνώντες. Αυτοί δεν είναι παρά η βιτρίνα. Το ίδιο δεν συμβαίνει και όταν στην δουλειά μας, ο διευθυντής παίρνει μια απόφαση; Οι περισσότεροι από εμάς τα βάζουμε με αυτόν, αλλά δεν εξετάζουμε σε καμιά περίπτωση ότι και αυτός δεν είναι παρά ένας εργαζόμενος, που όμως πίσω του καλύπτετε το αφεντικό. Αλλά καλύτερα να σταματήσω, διότι αρχίζω να ξεφεύγω από την εποχή που πριν σας μιλούσα. Επιστρέφω λοιπόν στην εποχή του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα και των άλλων προπαγανδιστών της εποχής εκείνης μέχρι να κατανοήσει ο αναγνώστης την πληγή από όπου ξεκίνησε η αιμορραγία των μαζών, αν και κατά βάθος πιστεύω ότι έχει ξεκινήσει από ακόμα παλαιότερα…!
Στο προηγούμενο κεφάλαιο, έπιασα από πολύ σήμερα τα πράγματα. Λάθος, λάθος γιατί αυτό θα ήταν εύκολο, αλλά έτσι θα έπαιζα και εγώ το παιχνίδι τους. Θα διαβάζατε για το σήμερα, αλλά δεν θα μαθαίνατε για το πώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Τώρα θα μου πει κάποιος, «…καλά τώρα είναι δυνατόν να ασχολείσαι με τα παλιά χρόνια και όχι με τα καινούργια;». Κι όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Για να μπορέσουμε να κτυπήσουμε το κακό στην ρίζα του, θα πρέπει να βρούμε το «σπέρμα» που γέννησε το κακό. Για να σταματήσει κανείς την διαρροή θα πρέπει να βρει την πηγή της. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να μάθουμε την πηγή και εμείς. Νομίζετε ότι κάτι τέτοιο είναι εύκολο; Φυσικά όχι, αλλά όπως σας είπα στο προηγούμενο κεφάλαιο, δεν πρέπει να αρεσκόμαστε στα εύκολα. Άλλωστε το εύκολο είναι μια από τις αιτίες που μας έφερε εδώ που είμαστε τώρα. Βέβαια πολλές φορές ρώτησα τον εαυτόν μου, από πόσο μακριά θα έπρεπε να ξεκινήσω.
Τελικά πήρα την απόφαση να ξεκινήσω από εκεί που θα μου ήταν εφικτό στο να μπορέσω να αντλήσω πληροφορίες. Έτσι λοιπόν μας λένε ότι στα πρώτα του βήματα ο άνθρωπος δεν ήταν παρά ένα ζώο, που το μόνο που ήθελε ήταν να βρίσκει τροφή. Είναι όμως έτσι; Δεν είμαι σίγουρος, μιας και οι διάφορες πηγές που προσπάθησα να αντλήσω πληροφορίες, άλλες μιλούν για πολιτισμούς που χάθηκαν από κατακλυσμούς, άλλες μιλούν για πολιτισμούς που ξεκινούν πριν 3000 χιλιάδες χρόνια. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά θα προσπαθήσω να ξεκινήσω από εκεί που υπάρχουν γραπτές αναφορές.
Εμείς λοιπόν οι έλληνες, είμαστε υπερήφανοι για τους προγόνους μας. Βλέπετε, είπα προγόνους μας. Όταν λέμε προγόνους μας, συνήθως το μυαλό μας πηγαίνει πάντα στους λεγόμενους φιλοσόφους, τραγωδούς κλπ. Ποιοι είναι αυτοί; Θα αναφέρω μερικούς από αυτούς. Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης, Όμηρος, Αριστοφάνης και άλλοι. Φυσικά τους θαυμάζουμε, άλλωστε έχουν βγει πολλοί σήμερα —εκδοτικοί οίκοι— που δήθεν θαυμάζουν όλους αυτούς τους αρχαίους και δήθεν αγωνίζονται να μας κάνουν να τους αγαπήσουμε. Είναι όμως όλοι αυτοί άξιοι θαυμασμού;
Όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι μας μιλούν για θεωρητικά πράγματα, εμείς θαυμάζουμε το ότι όλοι αυτοί έγραψαν πράγματα πολύ προχωρημένα. Μπορεί, αλλά κανείς από αυτούς δεν μας μιλάει για τους ανθρώπους τις εποχής τους. Τι θέλω να πω; Ποιος από αυτούς κάνει λόγο για το πώς περνούσαν οι «λαϊκοί», αυτοί δηλαδή που έβγαζαν το ψωμί τους δουλεύοντας, γιατί μη μου πείτε ότι όλοι οι πρόγονοι μας περνούσαν καλά, ότι όλοι οι πρόγονοι μας δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μαζεύονται στην κεντρική αγορά των Αθηνών και να κουβεντιάζουν. Αν πράγματι όλοι οι κάτοικοι των Αθηνών δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να πουλάνε πνεύμα, τότε ποιοι ήταν αυτοί που έκτισαν την Αθήνα;
Σίγουρα κάποιοι αναγνώστες θα βιάστηκαν να απαντήσουν «… οι δούλοι». Ωραία λοιπόν, ας παραδεχτώ ότι όλες τις δουλειές τις έκαναν οι δούλοι, αλλά φίλοι μου, κάτι τέτοιο προϋποθέτει ότι όλοι οι Αθηναίοι ήταν πλούσιοι. Αν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε που βρήκαν τα πλούτοι για να μπορούν να συντηρούν τους δούλους;
Άρα λοιπόν κάτι δεν πάει καλά σε όλα αυτά που τόσα χρόνια μας μιλάνε. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Θαυμάζουμε τον Όμηρο, θαυμάζουμε την ποίηση του, όπου με περίτεχνο τρόπο μας μιλάει για τους πολέμους. Κι όμως δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ, εάν αυτός καθαυτός ο Όμηρος πήρε ποτέ μέρος σε κάποια μάχη. Μιλάει για τους ηρωισμούς και τους ήρωες, εκθειάζει κάθε ηρωική πράξη των πρωταγωνιστών του, παραθέτει «χάρτινους» ήρωες που το μόνο που κάνουν είναι να πολεμούν γενναία, να σφάζουν και να λεηλατούν. Δεν κάνει όμως καμιά αναφορά για τους πολλούς. Ποιοι είναι οι πολλοί; Μα φυσικά οι στρατιώτες, οι απλοί στρατιώτες που πολεμούν δίπλα από τον Αχιλλέα του, γιατί μη μου πείτε ότι ολόκληρος εκείνος πόλεμος, μεταξύ των Ελλήνων και των Τρώων διεξήχθη με έναν μόνο πολεμιστή;
Για να αναρωτηθούμε λοιπόν. Μήπως ο Όμηρος δεν ήταν παρά ένας προπαγανδιστής της εποχής εκείνης. Μήπως υποκινήθηκε από κάποιους που είχαν συμφέροντα να κάνουν τους πολλούς να πολεμούν εναντίον άλλων πολλών μόνο και μόνο για εξυπηρετούν τα συμφέροντα των «ολίγων». Αν λοιπόν δεχθούμε ως ορθό τον συλλογισμό μου περί Ομήρου, τότε ο νους μας θα πάει στο εξής. Ο Όμηρος προσπάθησε εκείνη την εποχή να πείσει με τον τρόπο του, τους φτωχούς να πολεμούν όπου τους καλούσε το καθήκον, τόσο γενναία, όσο και οι ήρωες του, ώστε να μπορέσουν κάποτε και αυτοί να φθάσουν την δόξα του Αχιλλέα και των άλλων ηρώων του. αυτό φυσικά θα είχε σαν αποτέλεσμα να μην αναγκάζονται οι πλούσιοι να πληρώνουν τους πολεμιστές μιας και το μόνο που θα ήθελαν οι τελευταίοι δεν θα ήταν παρά μόνο η δόξα. Αυτό τους γλίτωνε από πολλά έξοδα…!
Είπαμε για τον Όμηρο, αλλά για να ασχοληθούμε λίγο και με τους λεγόμενους φιλοσόφους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν γόνοι πλουσίων οικογενειών, αυτό τους έδινε την δυνατότητα να περνούν τον καιρό τους κοιτάζοντας τα «άστρα», έστηναν πολιτείες, έδιναν τις κατευθυντήριες γραμμές για το πώς θα έπρεπε οι πολίτες των πολιτειών αυτών να συμπεριφέρονται. Μας μιλούν για ηθικές αξίες, δίνουν διαταγές για το ποιος και που θα υπηρετεί την πολιτεία τους, αλλά δεν κάνουν κανέναν λόγο για τα συμφέροντα των πολλών, άλλωστε τρώγοντας την δική τους περιουσία από το να μη κάνουν τίποτα, προσκολλούσαν το «σαρκίο» και τις δήθεν ελεύθερες ιδέες τους, δίπλα στους πλουσίους που τους έβγαζαν κάποιο επίδομα. Ναι αλλά δίνοντας αυτοί (οι πλούσιοι) το επίδομα αυτό, δεν ανάγκαζαν τους «ελεύθερους;» φιλοσόφους να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα; Να λοιπόν η διαπλοκή που φυσικά σε τίποτα σχεδόν δεν διαφέρει από την σημερινή.
Βλέπουμε ότι στις περισσότερες φιλοσοφικές προτροπές τους, οι «ελεύθεροι;» μιλούν για το ότι κάποιος δεν πρέπει να είναι φιλοχρήματος. Δεν πρέπει να κλέβει, αλλά δεν μας λένε γιατί υπάρχουν οι κλέφτες. Ποια είναι η ανάγκη που οδηγεί κάποιον στο να κλέψει; Αν όλοι περνούσαν καλά, τότε ποια η ανάγκη να κλέψει κάποιος; Εάν όλοι οι άνθρωποι είχαν τα ίδια δικαιώματα, αν δεν υπήρχαν ταξικές διαφορές, τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη του ανταγωνισμού. Αυτό ακριβώς, δεν θα έκανε όλους τους ανθρώπους να αγωνίζονται για πράγματα που θα ήταν ωφέλιμα για το κοινό καλό;
Βέβαια ο Πλάτων στην «Πολιτεία», προσπαθεί να στήσει μια πόλη που μάλλον ανήκει στην ουτοπία. Φυσικά ακόμα και έτσι σε μερικά σημεία της ουτοπικής του πολιτείας, αναφέρετε στους πολεμιστές (τους φύλακες της πόλης), λέγοντας και καλά ότι αυτοί για να είναι γενναίοι και να φυλάγουν σωστά την πόλη, θα πρέπει να μην έχουν περιουσία. Τι βλέπουμε εδώ; Ότι θα ήταν καλό αυτοί που πολεμούν για τα συμφέροντα των πλουσίων, να ζουν μόνο για ένα πιάτο φαγητό. Δεν μας λέει όμως πουθενά ο Πλάτων, που θα πήγαινε ο πλούτος που θα σωρευόταν από τις κατακτήσεις. Αναφέρει μόνο γενικότητες, λέγοντας μια μαγική φράση. «Για το καλό της πόλης». Το καλό όμως της πόλης, έτσι γενικά δεν είναι τίποτα. Δεν αναφέρει πουθενά για το μοίρασμα των λαφύρων. Κανείς από αυτούς δεν μας λέει σε ποιες τσέπες κατέληγαν τα λάφυρα που απεκόμιζαν από τους πολέμους που διεξάγονταν.
Μήπως λοιπόν, όλα τα μεγάλα λόγια δεν ήταν παρά μέρος ενός προπαγανδιστικού σχεδίου; Οι περισσότεροι φιλόσοφοι της εποχής εκείνης, κόπτονταν για την ελευθερία, τις ελεύθερες ιδέες τους, αλλά για τους δούλους που είχαν δεν λένε τίποτα. Ποιοι ήταν οι λεγόμενοι δούλοι; Από πού έρχονταν; Αλλά το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν μας αναφέρουν πουθενά για το ποιος τους χρησιμοποιούσε. Γιατί μη μου πείτε ότι όλοι όσοι ζούσαν στην πόλη της Αθήνας, είχαν την ευχέρεια να έχουν δούλους.
Μήπως είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι μεγάλοι επιστήμονες της εποχής εκείνης, ήταν γόνοι πλουσίων οικογενειών, αλώστε ποιος μεροκαματιάρης θα είχε την ευκαιρία να μπορεί να απασχολείται με την μελέτη των αστρικών φαινομένων (κίνηση πλανητών), με την μαθηματική επιστήμη, την γεωμετρία ή με την φιλοσοφία; Θα μου ήταν αδιανόητο να πιστέψω ότι θα μπορούσε ένας αγρότης, ένας βυρσοδέψης ή ένας σιδεράς, να μπορεί μετά από την δουλειά του να ασχοληθεί με τέτοιες επιστήμες. Άρα λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει —και ούτε πρόκειται— από τότε μέχρι σήμερα.
Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι λεγόμενοι ρήτορες, μαζεύονταν στην αγορά, που εκείνη την εποχή έπαιζε τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της σημερινής εποχής. Νομίζετε ότι οι ρήτορες ζούσαν «τρώγοντας» λόγια; Ή μήπως έχετε την εντύπωση ότι απλά ήθελαν να μορφώσουν όλο τον λαό;
Διαβάζοντας όμως, Πλάτωνα, Αριστοτέλη ή Πυθαγόρα, θα παρατηρήσουμε ότι οι συνεδρίες τους γίνονταν σε μέρη που ήταν καλεσμένοι προύχοντες, μη έχετε καμιά αμφιβολία ότι οι περισσότεροι «λαϊκοί» δεν ήξεραν τίποτα για αυτές τις συναθροίσεις. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις λαμβάνονταν μεγάλες αποφάσεις και μάλιστα ερήμην του λαού, μάζας. Άλλωστε όλα αυτά τα συγγράμματα που εμείς διαβάζουμε σήμερα είναι σίγουρο ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν γνωστά στους πολλούς.
Το ίδιο δεν συμβαίνει και σήμερα; Συνεδριάζουν οι λεγόμενοι ηγέτες, «μεγάλοι», κλείνονται σε μια αίθουσα, κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς λένε, αλλά κάποια στιγμή μαθαίνουμε για τις αποφάσεις που πήραν για εμάς, χωρίς εμάς. Για σκεφτείτε λίγο. Εάν αυτά που έλεγαν μέσα στην αίθουσα ήταν καθαρά, τότε θα υπήρχε και η απευθείας σύνδεση μέσα από την αίθουσα. Αλλά αυτό δεν γίνετε ποτέ μιας και κάθε απόφαση που λαμβάνετε μέσα εκεί έχει να κάνει με το δικό τους καλό και σε καμιά περίπτωση για το καλό των μαζών. Μη έχετε καμιά αμφιβολία. Κανείς από αυτούς δεν ξυπνάει κάποιο πρωί και λέει «… α πρέπει να κάνω κάτι για το γενικό καλό, πρέπει να προστατέψω τους πολίτες αυτού του πλανήτη…», πίσω από κάθε τους απόφαση, που σε μας φαντάζει σαν να έχει παρθεί για το καλό μας, δεν κρύβονται συμφέροντα των «λίγων»; Μη έχετε επίσης καμιά αμφιβολία, ότι όλοι αυτοί που εμείς νομίζουμε ότι εκλέγουμε, δεν είναι παρά υποχείρια των «λίγων». Οι αποφάσεις δεν παίρνονται από τους δήθεν κυβερνώντες. Αυτοί δεν είναι παρά η βιτρίνα. Το ίδιο δεν συμβαίνει και όταν στην δουλειά μας, ο διευθυντής παίρνει μια απόφαση; Οι περισσότεροι από εμάς τα βάζουμε με αυτόν, αλλά δεν εξετάζουμε σε καμιά περίπτωση ότι και αυτός δεν είναι παρά ένας εργαζόμενος, που όμως πίσω του καλύπτετε το αφεντικό. Αλλά καλύτερα να σταματήσω, διότι αρχίζω να ξεφεύγω από την εποχή που πριν σας μιλούσα. Επιστρέφω λοιπόν στην εποχή του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα και των άλλων προπαγανδιστών της εποχής εκείνης μέχρι να κατανοήσει ο αναγνώστης την πληγή από όπου ξεκίνησε η αιμορραγία των μαζών, αν και κατά βάθος πιστεύω ότι έχει ξεκινήσει από ακόμα παλαιότερα…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου