ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
Ώρες, μέρες, εβδομάδες, αλλά και μήνες τώρα ψάχνω να βρω πώς πρέπει να αρχίσω αυτό το βιβλίο. Συνεχώς μου έρχονται ιδέες στο μυαλό αλλά δεν μπορώ να τις υλοποιήσω, δεν μπορώ με λίγα λόγια να τις κάνω να στρωθούν σε τούτο το χαρτί. Ξέρετε γιατί; Διότι μου είναι αδύνατο να γράψω με ψυχραιμία κάτι. Βλέπεις όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι έτοιμα να σε κάνουν να χάσεις και την παραμικρή στάλα ψυχραιμίας που μπορεί να διαθέτεις σαν άνθρωπος. Βλέπεις το κακό με εμάς τους ανθρώπους είναι ότι έχουμε, συνείδηση, αλλά και υποσυνείδητο, που κάποιοι έχουν βαλθεί να μας τα πλήξουν και τα δύο. Από πού να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, το μόνο που κάνουν οι προύχοντες, είναι να εκμεταλλεύονται το ασυνεννόητο της μάζας. Βλέπετε είναι πολύ πιο εύκολο να μπορέσουν να συνεννοηθούν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, παρά να συνεννοηθούν μερικά εκατομμύρια.
Κάποιο από σας σίγουρα θα αναρωτιούνται τι θέλω να πω. Κι όμως εάν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, θα γινόταν αμέσως κατανοητό τι ακριβώς θέλω να πω. Μίλησα για τις μάζες. Ποιες είναι οι μάζες; Μα φυσικά, εμείς, οι πολλοί, αυτοί ακριβώς που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Αυτή είναι και η αιτία που μας εκμεταλλεύονται οι ««λίγοι»».
Θα μου πείτε: «… και καλά τι θες να γίνει;». Κάτι πολύ απλό στην αρχή. Να μάθουμε να μπορούμε να συνεννοούμεθα μεταξύ μας. Να ξεφύγουμε από τον «καναπέ», από την «τηλεόραση» και ότι άλλο μπορεί να εντάσσεται στα όργανα των πλουσίων. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα δελτία ειδήσεων που προβάλλονται τα τελευταία χρόνια (τα χρόνια που άρχισε η εγκαθίδρυση της Νέας τάξης ή της Παγκοσμιοποίησης), δεν προβάλλουν αυτές καθαυτές τις ειδήσεις, αλλά προσπαθούν να μας κάνουν να μη μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτά που πραγματικά συμβαίνουν γύρω μας.
«Μα τι λες τώρα; Οι ειδήσεις δεν είναι που μας μιλάνε για την ακρίβεια; Οι ειδήσεις δεν είναι που τα βάζουν με την εκάστοτε κυβέρνηση;». Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσω πως όχι. Μπορεί να μιλάνε για την ακρίβεια, για την φτώχια, αλλά δεν το κάνουν για να υπερασπιστούν εμάς, αλλά το κάνουν μόνο και μόνο για να φεύγει από καιρό εις καιρό ο «ατμός» από την «χύτρα», ώστε να αποτρέψουν το «καπάκι» να τιναχθεί στον αέρα. Θέλω να πω ότι λειτουργούν σαν «βαλβίδα ασφαλείας».
Εμείς λοιπόν καθόμαστε στον αναπαυτικό μας καναπέ και ακούμε τους καλά πληρωμένους «δημοσιογράφους» της τηλεόρασης να μας μιλάνε για ακρίβειες, για χαμηλούς μισθούς, για πείνα και άλλα τέτοια που φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν τους είναι γνωστά από πρώτο χέρι. Φτιάχνουν ανούσια πάνελ, σκηνοθετημένους καυγάδες, χορτασμένοι που βρίζονται —δήθεν— μεταξύ τους, που μόνο σκοπό έχουν να μας κάνουν να νοιώσουμε καλύτερα. Αυτά που εμείς θα θέλαμε να φωνάξουμε στην εκάστοτε εξουσία, το κάνουν αυτοί, εμείς από την άλλη νοιώθουμε εκτόνωση. Το κακό είναι ότι αν βγαίναμε εμείς να τα φωνάξουμε όλα αυτά που φωνάζουν αυτοί, τότε θα υπήρχε ένα άλλο αποτέλεσμα που φυσικά δεν θα είχε τα ίδια αποτελέσματα, μιας και τα πράγματα θα έπαιρναν διαφορετική τροπή, επώδυνη για αυτούς μιας και θα αναγκάζονταν να καταστείλουν την εξέγερση.
Έτσι όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα για αυτούς, επειδή είναι ελεγχόμενα. Μπορεί να τους στοιχίζουν μερικά χρήματα παραπάνω οι «δημοσιογράφοι», γελωτοποιοί, αλλά από το να μοιράσουν περισσότερα λεφτά στους πολλούς, αυτό σίγουρα τους στοιχίζει λιγότερο. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να κοιτάμε πίσω από τις ειδήσεις. Πρέπει να μάθουμε να μη δεχόμαστε με παθητικό τρόπο όλα όσα μας σερβίρουν τα λεγόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Μας έχουν μετατρέψει σε μηχανές υπερκατανάλωσης. Μας σερβίρουν συνέχεια αριθμούς. Οι αριθμοί αυτοί μοιάζουν να ευημερούν, κι όμως, όταν μιλάμε μεταξύ μας, τότε καταλαβαίνουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της μάζας δεν έχει καμιά σχέση με την εικονική ευημερία για την οποία μας μιλάνε. Πριν λίγο καιρό, μια έρευνα μιλούσε για ευημερία. Ξέρετε που στηρίχτηκε αυτή η έρευνα; Για τις πόσες τηλεοράσεις, πόσα πλυντήρια, αυτοκίνητα και κάθε τι άλλο απαραίτητο για ένα σπίτι. Κι’ όμως, κάποτε μας έλεγαν ότι κατασκευάζουν κάθε τι που θα μπορεί να μας εξυπηρετήσει. Όλα αυτά ήταν για το καλό μας. Τώρα όμως που μας τα έκαναν απαραίτητα, τώρα τα θεωρούν σαν στοιχεία ευημερίας. Αλλά τα πολλά λόγια είναι «φτώχια». Καλύτερα λοιπόν να ξεκινήσω την κατάθεση των σκέψεων μου, την ανάλυση μου, διότι έτσι όπως το πάω θα χάσω και πάλι τον ειρμό των σκέψεων μου.Στο κεφάλαιο τούτο που το ονόμασα «ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ» είναι απλά το «κρεβάτι», το «πάτωμα», που θα γίνει το υπόβαθρο για να μπορέσω να στρώσω τις ιδέες και τις σκέψεις μου. Βλέπεις εάν δεν φτιάξω κάτι που να καθίσουν οι σκέψεις μου, αυτές κάθε τόσο θα πετάγονται από το χαρτί και δεν θα φθάσουν ποτέ σε εσάς.
Ώρες, μέρες, εβδομάδες, αλλά και μήνες τώρα ψάχνω να βρω πώς πρέπει να αρχίσω αυτό το βιβλίο. Συνεχώς μου έρχονται ιδέες στο μυαλό αλλά δεν μπορώ να τις υλοποιήσω, δεν μπορώ με λίγα λόγια να τις κάνω να στρωθούν σε τούτο το χαρτί. Ξέρετε γιατί; Διότι μου είναι αδύνατο να γράψω με ψυχραιμία κάτι. Βλέπεις όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι έτοιμα να σε κάνουν να χάσεις και την παραμικρή στάλα ψυχραιμίας που μπορεί να διαθέτεις σαν άνθρωπος. Βλέπεις το κακό με εμάς τους ανθρώπους είναι ότι έχουμε, συνείδηση, αλλά και υποσυνείδητο, που κάποιοι έχουν βαλθεί να μας τα πλήξουν και τα δύο. Από πού να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, το μόνο που κάνουν οι προύχοντες, είναι να εκμεταλλεύονται το ασυνεννόητο της μάζας. Βλέπετε είναι πολύ πιο εύκολο να μπορέσουν να συνεννοηθούν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, παρά να συνεννοηθούν μερικά εκατομμύρια.
Κάποιο από σας σίγουρα θα αναρωτιούνται τι θέλω να πω. Κι όμως εάν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, θα γινόταν αμέσως κατανοητό τι ακριβώς θέλω να πω. Μίλησα για τις μάζες. Ποιες είναι οι μάζες; Μα φυσικά, εμείς, οι πολλοί, αυτοί ακριβώς που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Αυτή είναι και η αιτία που μας εκμεταλλεύονται οι ««λίγοι»».
Θα μου πείτε: «… και καλά τι θες να γίνει;». Κάτι πολύ απλό στην αρχή. Να μάθουμε να μπορούμε να συνεννοούμεθα μεταξύ μας. Να ξεφύγουμε από τον «καναπέ», από την «τηλεόραση» και ότι άλλο μπορεί να εντάσσεται στα όργανα των πλουσίων. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα δελτία ειδήσεων που προβάλλονται τα τελευταία χρόνια (τα χρόνια που άρχισε η εγκαθίδρυση της Νέας τάξης ή της Παγκοσμιοποίησης), δεν προβάλλουν αυτές καθαυτές τις ειδήσεις, αλλά προσπαθούν να μας κάνουν να μη μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτά που πραγματικά συμβαίνουν γύρω μας.
«Μα τι λες τώρα; Οι ειδήσεις δεν είναι που μας μιλάνε για την ακρίβεια; Οι ειδήσεις δεν είναι που τα βάζουν με την εκάστοτε κυβέρνηση;». Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσω πως όχι. Μπορεί να μιλάνε για την ακρίβεια, για την φτώχια, αλλά δεν το κάνουν για να υπερασπιστούν εμάς, αλλά το κάνουν μόνο και μόνο για να φεύγει από καιρό εις καιρό ο «ατμός» από την «χύτρα», ώστε να αποτρέψουν το «καπάκι» να τιναχθεί στον αέρα. Θέλω να πω ότι λειτουργούν σαν «βαλβίδα ασφαλείας».
Εμείς λοιπόν καθόμαστε στον αναπαυτικό μας καναπέ και ακούμε τους καλά πληρωμένους «δημοσιογράφους» της τηλεόρασης να μας μιλάνε για ακρίβειες, για χαμηλούς μισθούς, για πείνα και άλλα τέτοια που φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν τους είναι γνωστά από πρώτο χέρι. Φτιάχνουν ανούσια πάνελ, σκηνοθετημένους καυγάδες, χορτασμένοι που βρίζονται —δήθεν— μεταξύ τους, που μόνο σκοπό έχουν να μας κάνουν να νοιώσουμε καλύτερα. Αυτά που εμείς θα θέλαμε να φωνάξουμε στην εκάστοτε εξουσία, το κάνουν αυτοί, εμείς από την άλλη νοιώθουμε εκτόνωση. Το κακό είναι ότι αν βγαίναμε εμείς να τα φωνάξουμε όλα αυτά που φωνάζουν αυτοί, τότε θα υπήρχε ένα άλλο αποτέλεσμα που φυσικά δεν θα είχε τα ίδια αποτελέσματα, μιας και τα πράγματα θα έπαιρναν διαφορετική τροπή, επώδυνη για αυτούς μιας και θα αναγκάζονταν να καταστείλουν την εξέγερση.
Έτσι όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα για αυτούς, επειδή είναι ελεγχόμενα. Μπορεί να τους στοιχίζουν μερικά χρήματα παραπάνω οι «δημοσιογράφοι», γελωτοποιοί, αλλά από το να μοιράσουν περισσότερα λεφτά στους πολλούς, αυτό σίγουρα τους στοιχίζει λιγότερο. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να κοιτάμε πίσω από τις ειδήσεις. Πρέπει να μάθουμε να μη δεχόμαστε με παθητικό τρόπο όλα όσα μας σερβίρουν τα λεγόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Μας έχουν μετατρέψει σε μηχανές υπερκατανάλωσης. Μας σερβίρουν συνέχεια αριθμούς. Οι αριθμοί αυτοί μοιάζουν να ευημερούν, κι όμως, όταν μιλάμε μεταξύ μας, τότε καταλαβαίνουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της μάζας δεν έχει καμιά σχέση με την εικονική ευημερία για την οποία μας μιλάνε. Πριν λίγο καιρό, μια έρευνα μιλούσε για ευημερία. Ξέρετε που στηρίχτηκε αυτή η έρευνα; Για τις πόσες τηλεοράσεις, πόσα πλυντήρια, αυτοκίνητα και κάθε τι άλλο απαραίτητο για ένα σπίτι. Κι’ όμως, κάποτε μας έλεγαν ότι κατασκευάζουν κάθε τι που θα μπορεί να μας εξυπηρετήσει. Όλα αυτά ήταν για το καλό μας. Τώρα όμως που μας τα έκαναν απαραίτητα, τώρα τα θεωρούν σαν στοιχεία ευημερίας. Αλλά τα πολλά λόγια είναι «φτώχια». Καλύτερα λοιπόν να ξεκινήσω την κατάθεση των σκέψεων μου, την ανάλυση μου, διότι έτσι όπως το πάω θα χάσω και πάλι τον ειρμό των σκέψεων μου.Στο κεφάλαιο τούτο που το ονόμασα «ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ» είναι απλά το «κρεβάτι», το «πάτωμα», που θα γίνει το υπόβαθρο για να μπορέσω να στρώσω τις ιδέες και τις σκέψεις μου. Βλέπεις εάν δεν φτιάξω κάτι που να καθίσουν οι σκέψεις μου, αυτές κάθε τόσο θα πετάγονται από το χαρτί και δεν θα φθάσουν ποτέ σε εσάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου