ΝΟΜΟΘΕΤΕΣ...!

ΟΙ ΝΟΜΟΙ

Μπορεί να σας φαίνετε ότι σταμάτησα απότομα το προηγούμενο κεφάλαιο, αλλά δεν είναι έτσι. Θα συνεχίσω με την τηλεόραση έτσι και αλλιώς σε επιμέρους κεφάλαια. Τώρα όμως θέλω να εξετάσουμε τους νόμους, ποιοι τους φτιάχνουν; Γιατί πάντα πρέπει να προστατεύουν κατά 85% τους «λίγους»; Κάποιοι θα πουν: «… μα τι είναι αυτά που λες; Οι νόμοι προστατεύουν όλους μας…». Κι όμως όσοι από εσάς είπαν κάτι τέτοιο, σας πληροφορώ ότι πρέπει να ψάξετε λίγο περισσότερο τα πράγματα. Αυτό που λέω θα πρέπει να σας το δικαιολογήσω, αλλά και να το τεκμηριώσω. Να είστε σίγουροι ότι δεν θα μου είναι καθόλου δύσκολο κάτι τέτοιο.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Κάποιος από εσάς, έχει ένα οικόπεδο σε κάποια τοποθεσία. Τι θα πρέπει να κάνετε; Θα πρέπει να πάτε στην πολεοδομία, να πάρετε άδεια για να μπορέσετε να κτίσετε. Πάτε λοιπόν στην πολεοδομία, εκεί διαπιστώνετε ότι το οικόπεδο σας βρίσκετε σε «Δασική» έκταση. Η πολεοδομία λοιπόν σας απαγορεύει να κτίσετε το σπίτι σας ή τέλος πάντων ότι άλλο θέλετε. Ας πούμε λοιπόν ότι εσείς είστε νομιμόφρων πολίτης, έτσι αφήνετε το όνειρο σας για ένα σπιτάκι. Περνάνε μερικοί μήνες, πηγαίνετε να δείτε το οικόπεδο σας, έτσι για να σταθείτε μπροστά του και να κάνετε όνειρα πώς ίσως κάποτε το όνειρο σας γίνει πραγματικότητα. Προς μεγάλη σας όμως έκπληξη, βλέπετε ότι ακριβώς δίπλα στο δικό σας οικόπεδο κάποιος έχει ρίξει κολόνες, μεγάλες, χοντρές, με τεράστια πέδιλα, σημάδι ότι κάτι πολύ μεγάλο θα αναγερθεί εκεί.
Το αίμα αρχίζει να ανεβαίνει στο κεφάλι σας. Η πρώτη σκέψη σας είναι ότι μάλλον πρέπει να κάνετε λάθος. Τρίβετε, ξανατρίβετε τα μάτια σας, τα ανοίγετε, τίποτα οι τεράστιες κολόνες βρίσκονται ακόμη εκεί. Σκέφτεστε ότι μπορεί να μη του έχει δοθεί άδεια, αλλά από μόνος του πήρε το ρίσκο. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείτε να ησυχάσετε, βλέπετε έναν από τους εργάτες να σας πλησιάζει. Μόλις φθάνει κοντά σας, σας ρωτάει με βλοσυρό ύφος. «Θέλεις κάτι;». Του απαντάτε ότι έχετε το οικόπεδο ακριβώς δίπλα σ’ αυτό που εκείνος εργάζεται. Εκείνος αλλάζει το ύφος του, χαμογελάει, κουνάει το κεφάλι του και είναι έτοιμος να σας γυρίσει την πλάτη και να γυρίσει ξανά στην δουλειά του. Εσείς τον ρωτάτε, δήθεν αδιάφορα, ποιος κτίζει. Γυρνάει σας κοιτά με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του και απαντά: «καλά δεν ξέρεις ποιος κτίζει; Πολλά λεφτά φίλε μου πολλά, και όνομα, μεγάλο όνομα στην χώρα μας, τον ξέρουν όλοι και είμαι σίγουρος ότι μόλις σου πω το όνομα του, θα καταλάβεις ότι τον ξέρεις και εσύ. Να είσαι σίγουρος για αυτό. Έλα βρε… είναι ο Σ… Κ…». Τώρα τον κοιτάζει εσύ με απορημένο ύφος. Το αίμα σου αρχίζει να κυλά γρήγορα–γρήγορα, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι είσαι ο «ριγμένος» της υπόθεσης.
Αφήνεις τον εργάτη, μπαίνεις στον πειρασμό να πάς στα γραφεία της πολεοδομίας. Μέσα σου λες και ξαναλές. «Πώς είναι δυνατόν το δικό μου οικόπεδο να βρίσκετε σε δασική έκταση; Ενώ το ακριβώς διπλανό οικόπεδο να μην είναι;». Φθάνεις στα γραφεία της πολεοδομίας. Βρίσκεις τον ίδιο υπάλληλο που σου είχε πει ότι δεν μπορείς να κτίσεις. Περιμένεις στην «ουρά» μαζί με άλλους φουκαράδες, ακούς τον υπάλληλο να τους λέει περί δασών κλπ, βλέπεις τους περισσότερους να φεύγουν με σκυμμένο το κεφάλι και τα χέρια να κρέμονται σαν ξένα, έτσι ακριβός όπως είχες φύγει και εσύ. Όταν πια έρχεται η σειρά σου, ακουμπάς αποφασιστικά τα χέρια σου στον πάγκο. Με μια ανάσα εξιστορείς στον υπάλληλο όλα όσα είδες να διαδραματίζονται δίπλα στο οικόπεδο σου.
Σηκώνει το κεφάλι, σε κοιτά με ορθάνοιχτα μάτια γεμάτα απορία. «Άκου φίλε, μη ψάχνεις γωνίες στο δεκάρικο. Άλλο εσύ και άλλο ο Σ… Κ… δεν τον πιάνει ο νόμος αυτόν…». Φεύγεις, αποφασισμένος όμως να μη το αφήσεις έτσι. Πας σε δικηγόρους, σε κρατικές υπηρεσίες και όπου αλλού μπορείς. Πουθενά όμως δεν βρίσκεις άκρη, ούτε καν στο υπουργείο. Στο υπουργείο μάλιστα, βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να σου τις αραδιάσουν.
Οι μήνες περνούν, πας και πάλι στην περιοχή που βρίσκετε το οικόπεδο σου, τώρα τα κτίσματα έχουν διπλασιαστεί, τριπλασιαστεί κλπ. Αποφασίζεις ότι πρέπει να παρανομήσεις. Φέρνεις, εργάτες και αρχίζεις να σκάβεις. Δεν έχεις προλάβει να σκάψεις μισό μέτρο στο οικόπεδο σου και κάνει την εμφάνιση της η αστυνομία. Διώχνουν τους εργάτες σου, προσπαθείς να διαμαρτυρηθείς, τους δείχνεις τα άλλα κτίσματα, δεν σε ακούν, σε βάζουν στο αυτοκίνητο και ξαφνικά βρίσκεσαι στο αυτόφωρο με τα χέρια στις τσέπες να πληρώνεις το ένα πρόστιμο μετά το άλλο για να μη πας φυλακή…! Γιατί τώρα ξέρεις ότι εσύ δεν είσαι «Σ… Κ…», ούτε «Λ…», ούτε «Β…», εσύ είσαι ένα σκέτο όνομα με μικρά γράμματα, υποχρεωμένος να σέβεσαι τους νόμους που οι «λίγοι» λένε: «… οι νόμοι έγιναν για να καταπατούνται, αλλά μόνο από εμάς…!».
Αυτό ήταν ένα μικρό παράδειγμα, που όμως μπορούμε να το συναντήσουμε ανά πάσα στιγμή της καθημερινότητας μας. Μη μου πείτε ότι αυτό το παράδειγμα είναι υπερβολικό; Το ξέρω και το ξέρετε ότι έτσι συμβαίνει. Άρα λοιπόν όλοι οι νόμοι είναι φτιαγμένοι για τις μάζες, με έναν και μοναδικό σκοπό. Να προστατεύονται από τις μάζες οι «λίγοι».
Σε όποιο σημείο της ιστορίας και αν πάμε, θα δούμε ότι οι νόμοι προστάτευαν τους «λίγους». Αν πάμε μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω, πχ στην αρχαία Ελλάδα, θα δούμε ότι οι δούλοι δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Ο ένας πλούσιος πουλούσε, στον άλλον πλούσιο όποιον από τους δούλους του ήθελε. Γιατί; Μα γιατί ο νόμος το επέτρεπε. Φυσικά οι τότε νόμοι μπορεί να φαίνονται κάπως πιο βάρβαροι από τους σημερινούς, αλλά μη ξεχνάτε ότι σήμερα, στην εποχή μας ο όρος δούλος μπορεί να έχει σβηστεί από τους νόμους, αλλά όχι ότι εξαλειφθεί τελείως, απλά πέρασε σαν background, ώστε να μην είναι ορατός από τα μάτια των μαζών. Έτσι τα χρόνια εκείνα, κάθε φορά που χρειάζονταν έναν νόμο —το ίδιο συμβαίνει και σήμερα— δεν είχαν παρά να τον κατασκευάσουν. Σιγά–σιγά όμως άρχισαν οι μάζες να διαμαρτύρονται, να επαναστατούν, να θέλουν δικαιώματα, αυτό έφερε την ανάγκη οι νόμοι να καλυφθούν, από τα αραχνοΰφαντα πέπλα της δημοκρατίας. Φαίνετε όμως ότι η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που δεν είναι παρά το ανάχωμα, κυματοθραύστης των «ολίγων».
Κάθε άλλο καθεστώς, έκανε τις μάζες να ενώνονται εναντίον του. Άλλωστε όλα τα καθεστώτα είναι εφευρήματα των «ολίγων», έχουν δε εμφανισθεί από τότε που οι μάζες δέχθηκαν αρχηγούς. Έτσι λοιπόν για να μπορέσουν οι αρχηγοί να προασπίσουν τα συμφέροντα τους, θέσπισαν νόμους, σκληρούς νόμους που φυσικά δεν θα μπορούσαν να στρέφονται εναντίον τους, παρά μόνο όταν βρισκόταν σε διαμάχη μεταξύ τους, επόμενο ήταν λοιπόν όλοι οι νόμοι να έχουν σαν απώτερο σκοπό τους να προστατεύουν τους αρχηγούς και όχι τις μάζες.
Πόσες φορές δεν έχουμε παρακολουθήσει είτε στην τηλεόραση, είτε στις εφημερίδες, αλλά και στα ραδιόφωνα, την είδηση να συλλαμβάνεται κάποιος προύχοντας για κάποια παρανομία, ύστερα όμως από λίγες μέρες έχουμε ξεχάσει την είδηση και φυσικά ποτέ δεν μαθαίνουμε τι έγινε με την υπόθεση, την κατάληξη της υπόθεσης. Κι όμως εάν τύχη και συλληφθεί κάποιος φτωχός που έκλεψε ένα κομμάτι ψωμί για να φάει, ε, τότε γίνετε η είδηση σήριαλ. Ο φτωχός διαπομπεύετε από κανάλι σε κανάλι, από ραδιόφωνο σε ραδιόφωνο και από εφημερίδα σε εφημερίδα. Δεν πάει πολλής καιρός που κάποιος με όνομα πιάστηκε από την αστυνομία να διατηρεί site στο internet με ανήλικα. Μέχρι στιγμής όμως που γράφονται αυτές οι σελίδες, δεν έχουμε μάθει ούτε το όνομα του. Ξέρετε πώς ονόμασαν αυτών τον άνθρωπο; «Άνθρωπος υπεράνω υποψίας». Αυτό λοιπόν το «Υπεράνω» θα διατηρηθεί για αυτόν για πάντα. Μερικά χρόνια πριν κάποιος που το όνομα του ήταν Bill ή έτσι τουλάχιστον μας τον παρουσίαζαν, έγινε βούκινο σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, επειδή πήγαινε με κορίτσια που η ηλικία τους ήταν γύρω στα 14α.
Οι νόμοι εφαρμόζονται σε μάγους που δουλεύουν εκτός κυκλώματος, τα κανάλια της τηλεόρασης τρέχουν και τον ξεμπροστιάζουν, για τους μάγους όμως των τηλεφωνικών γραμμών που τα ίδια διαφημίζουν, ούτε κουβέντα, αυτοί είναι νόμιμοι μάγοι. Αυτοί οι μάγοι δεν κάνουν κακό μιας και έχουν γραμμές τηλεφώνου που ανήκουν στα ίδια τα κανάλια και τους κατόχους (των καναλιών) αυτών. Φαίνετε ότι όσοι «μάγοι», «αστρολόγοι», ανήκουν στο λόμπι των «ολίγων» είναι και κανονικοί μάγοι, είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι ακριβώς θέλουν, χωρίς κανείς να τους ενοχλεί. Είναι φανερό λοιπόν ότι όλα είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των «ολίγων».
Τον τελευταίο καιρό, τα δέκα τελευταία χρόνια, άρχισαν να μην τηρούν ούτε καν τα προσχήματα της δήθεν δημοκρατίας τους. Σιγά–σιγά αρχίζουν οι «λίγοι» να μην κρύβονται πίσω από ηγέτες ή κόμματα. Τώρα πια δεν έχουν ανάγκη από παράξενα πραξικοπήματα που κατά καιρούς —παλιά— εκδηλώνονταν σε κράτη που δεν συμφωνούσαν με την επικράτηση των «ολίγων». Τώρα πλέον δεν κρύβονται, τώρα κάνουν πόλεμο, κατακτούν χωρίς προσχήματα τα κράτη.
Για να δούμε όμως και λίγο τον νόμο του ΝΑΤΟ. Τι είναι το ΝΑΤΟ; Δεν είναι τίποτα άλλο από το σκληρό χέρι της επιβολής των νόμων των «ολίγων» σε χώρες που μοιάζουν μάλλον ανένταχτες. Έτσι έχουμε τους τοπικούς νόμους που ρυθμίζουν την λειτουργία των κρατών εντός αυτών, αλλά έχουμε και τους παγκόσμιους νόμους —κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους πάντα— που και αυτοί επιβάλλονται πάντα δια της βίας, είναι δε καλά κρυμμένοι κάτω από το πέπλο της δημοκρατίας τους. Μέχρι στιγμής για να μπορούν να επιβάλλουν ανενόχλητοι τους νόμους τους, κατασκευάζουν αόρατους, ανύπαρκτους εχθρούς.
Μήπως ξέχασε κανείς από εσάς την επίθεση κάποιον «τρομοκρατών» στους «δίδυμους» πύργους της πολιτείας της Νέας Υόρκης; Έχετε την εντύπωση ότι εάν δεν δεχόταν ένα τέτοιο, δήθεν κτύπημα, θα μπορούσαν να περάσουν τους νόμους που περνάνε και εφαρμόζουν σήμερα; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αλλά αυτό δεν θα μπορούσαν να το ρισκάρουν, γιατί; Μα όλα αυτά τα σχέδια τους, για να μπορέσουν να τα επιβάλλουν σκορπάνε κάτι δις εκατομμύρια.
Φαίνετε όμως ότι το κτύπημα τους αυτό δεν είχε σχεδιαστεί σωστά. Πρέπει να βιάζονται πολύ πλέον, για την επιβολή των σχεδίων τους. Το κτύπημα σχεδιάσθηκε πολύ πρόχειρα. Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την προχειρότητα για την οποία σας μίλησα.
Μπορεί τις πρώτες ώρες του χτυπήματος, να μας έπιασαν στον ύπνο, αλλά μόλις πέρασαν μερικές ώρες από το κτύπημα, όλοι μας αρχίσαμε να συζητάμε το γεγονός. Παντού σχηματίστηκαν πηγαδάκια. Οι παρέες μιλούσαν μεταξύ τους, ο καθένας κατέθετε την άποψη του. Το βέβαιο είναι ότι όσο πιο πολύ συζητείται κάποιο θέμα, τόσο πιο πολύ γίνετε ορατό, ξεδιπλώνεται. Κατ’ αρχάς αρχίσαμε να μιλάμε για το πιο προφανές απ’ όλα. Που βρέθηκαν τα κανάλια της τηλεόρασης, έτοιμα να αποθανατίσουν το γεγονός; Αποθανάτισαν όχι μόνο το δεύτερο αεροπλάνο, να πέφτει πάνω στον πρώτο «πύργο», αλλά ακόμα και το πρώτο, από την αρχή του γεγονότος μέχρι το τέλος.
Ο ίδιος ο «πρόεδρος», σαν άλλος εγκληματίας, είχε φροντίσει να έχει άλλοθι και μάλιστα ατράνταχτο. Είχε πάει σε ένα σχολείο, όταν μάλιστα του ανακοίνωσαν το τι συνέβαινε, εκείνος έδειξε ατάραχος, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, αργότερα δικαιολογήθηκε ότι το έκανε για να μη πανικοβάλει τα μικρά παιδιά. Ξέρετε τι μου θύμισε; Παιδάκι που έκανε ζημιά και ψάχνει να βρει δικαιολογίες.
Από την άλλη, αυτοί που εκτελούσαν την αποστολή αυτοκτονίας, είχαν πάρει μαζί τους τις ταυτότητες τους, τα διαβατήρια τους, αλλά και ότι άλλο έγγραφο που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στις διωκτικές αρχές. Βρείτε μου εσείς έναν που πηγαίνει, αποφασισμένος για να πεθάνει και σκέφτεται να πάρει μαζί του όλα αυτά τα έγγραφα. Μπορείτε να μου πείτε σε τι θα μπορούσαν να του φανούν χρήσιμα; Μήπως για να τα επιδείξει στον άλλον κόσμο με τον φόβο μήπως και δεν τον κάνουν δεκτό;
Παρ’ όλα αυτά τα είχαν μαζί τους, έτοιμα για να μπορέσουν να τα βρουν οι αρχές. Όλα αυτά όταν κανείς κάτσει και τα σκεφτεί ενδελεχώς, τότε θα καταλάβει ότι είναι τελείως παιδαριώδη. Υπάρχουν χιλιάδες ακόμα εκδοχές, αλλά δεν είναι της παρούσης για να τις εξετάσουμε. Γίνετε λοιπόν το κτύπημα, η Αμερική παίρνει τον ρόλο που τόσο καιρό τον αρνιόταν επίμονα (πραξικοπήματα, δολοφονίες κλπ). Από εκείνη την στιγμή και πέρα, ο ένας —φασιστικός— νόμος διαδέχεται τον άλλον. Μας παρακολουθούν από παντού, δεν μας κάνει όμως καμιά εντύπωση, αφού μερικά χρόνια πριν, είχαν φροντίσει να μας εθίσουν στον μεγάλο αδερφό. Μπορεί να μας φαίνονταν τότε (το παιχνίδι) σαν ένα αθώο παιχνίδι αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι δεν ήταν. Μας έκαναν να συνηθίσουμε τις κάμερες παντού. Τώρα πια βάζουν τις κάμερες την μια μετά την άλλη. Φυσικά πάντα υπάρχει η δικαιολογία για την κάθε τοποθέτηση. Αν κάποια χώρα τις απορρίπτει, αλλά τυγχάνει να είναι σύμμαχος τους, τότε τις υπενθυμίζουν το εξής: «… θα είστε υπεύθυνοι για το οποιοδήποτε, επόμενο τρομοκρατικό κτύπημα…». Αν και πάλι δεν γίνουν πιστικοί με κάτι τέτοιο, τότε φροντίζουν το επόμενο κτύπημα να είναι στην καρδιά της αντιδραστικής χώρας, με όσο το δυνατόν πιο πολλά θύματα.
Εδώ και δέκα με δεκαπέντε περίπου χρόνια, βλέπουμε να μας περνούν νόμους που κάποτε κανείς δεν θα ανέχονταν. Μας περνούν τον νόμο της νόμιμης παρακολούθησης μας, θα μπορούν με νόμο πλέον να μας παρακολουθούν, τα τηλέφωνα μας, τα e-mail μας και οτιδήποτε τους είναι χρήσιμο. Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούμαστε αθώοι, όλοι είμαστε ένοχη πλην αποδείξεως του αντιθέτου. Κι όμως κάποτε ίσχυε ότι όλοι είναι αθώοι πλην αποδείξεως του αντιθέτου. Όσο για αυτά που λένε περί προσωπικών δεδομένων; Είναι παραμύθια και τα προσωπικά δεδομένα πάλι αφορούν τους «λίγους», τους έχοντες και κατέχοντες και δεν αφορούν την μάζα.
Χιλιάδες χρόνια τώρα, μας πιπιλούν το μυαλό με τους νόμους που οι ίδιοι κατασκεύασαν. Εμείς από την άλλη οφείλουμε υπακοή σ’ αυτούς, αντίθετα οι «λίγοι» δεν οφείλουν τίποτα απέναντι στους νόμους που οι ίδιοι εμπνεύστηκαν και επέβαλαν. Οι πρώτοι «ληστρικοί» νόμοι δόθηκαν από τον δήθεν θεό τους. Ήταν η εποχή που άλλαζαν και πάλι προς το συμφέρον τους την ανθρωπότητα. Εμπνεύστηκαν τις 10α εντολές του δήθεν καλοκάγαθου θεού τους, επέλεξαν δε τον πιο κατάλληλο για να τους παραδώσουν. Τον ξέρετε, είναι ο «Μ…», από την παλαιά και την καινή —όνομα και πράγμα— διαθήκη. Τι ήταν αυτοί οι νόμοι ή η εντολές αν θέλετε; Ποιο ήταν το περιεχόμενο; Τι προσέφεραν στις μάζες; Σε τίποτα δεν χρησίμευαν, παρά μόνο το να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των «ολίγων». Ήταν γεμάτοι από «ου» που φυσικά είχαν πλήρη ισχύ μόνο για αυτούς που ήταν φτωχοί, δηλαδή τις μάζες, τους πολλούς. Όλα ήταν απαγορευμένα, φυσικά επειδή εκείνη την εποχή οι μάζες δεν ήταν τόσο «πολιτισμένες», για να μπορέσουν να τους επιβάλουν όλα αυτά τα «ου», επινόησαν έναν ακόμα «μπαμπούλα» που του έδωσαν το όνομα Ιεχωβά, αλλού το όνομα θεός, που εάν ανατρέξει κανείς την αρχαία ελληνική θα καταλάβει ότι Θεός προέρχεται από το ρήμα Θεώ, που δεν σημαίνει παραπάνω από το ρήμα που λέμε σήμερα και είναι το τρέχω.
Αυτό λοιπόν το «πλάσμα» ήταν αυστηρό, όχι δίκαιο, παρά μονάχα για τους «λίγους». Ο «Μ…» λοιπόν μια νύχτα με λίγο φεγγάρι —παράξενο ε;— ανέβηκε σε ένα λόφο που βρισκόταν κοντά στις κατασκηνώσεις του λαού του, της μάζας του, έμεινε εκεί μερικές ώρες (προφανώς συνεδρίαζαν με τους «λίγους» που του έδιναν εντολές και πώς θα τις εφαρμόσει), ύστερα έβαλαν φωτιές σε μερικά δέντρα, κτύπησαν μερικά σκεύη δυνατά για να προκαλέσουν φόβο και να οι νόμοι τους έτοιμοι να εφαρμοσθούν πάνω στην πανικόβλητη μάζα.
Έχετε την εντύπωση ότι είναι σύμπτωση που οι περισσότεροι ηγέτες κυβερνούσαν πάντα ελέω θεού ή τέλος πάντων κάποιου πλάσματος που ερχόταν από ψηλά; Φυσικά και όχι. Ξέρετε γιατί πάντα το έκαναν αυτό; Επειδή οι μάζες φοβούνται το άγνωστο, φοβούνται την απεραντοσύνη του σύμπαντος, το σκοτεινό χρώμα του σύμπαντος. Όπως και να έχει πάντως, για τις μάζες δεν έχει αλλάξει τίποτα, εδώ και χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια χρόνια. Όσοι έχουν την ατυχία να γεννηθούν από φτωχές οικογένειες, είναι για πάντα καταδικασμένοι, όσο ζήσουν, να μείνουν φτωχοί, να περάσουν τα περισσότερα τους χρόνια ανάμεσα στα ασφυκτικά γρανάζια της στέρησης. Φαίνετε πώς τα μοντέλα αυτά, είναι εκπνευσμένα από την ίδια την φύση. Μοιάζουμε σαν μια κυψέλη, σαν μια μυρμηγκοφωλιά, έτσι γίνετε και εκεί, η βασίλισσα είναι αυτή που της προσφέρουν τα πάντα, οι εργάτες που σε όλη τους την ζωή κουβαλούν στην βασίλισσα, οι στρατιώτες την προστατεύουν. Οι εργάτες και οι στρατιώτες δεν έχουν καμιά μα καμιά ελπίδα ποτέ να περάσουν καλά, είναι καταδικασμένοι.
Αν κανείς προσέξει τις παλιές ελληνικές ταινίες, είτε κωμωδίες, είτε δράματα, που έχουν ημερομηνία παραγωγής 1940–1980 κλπ θα δει ότι πάντοτε για τις μάζες επικρατούσε η λιτότητα. Να γιατί κατασκεύασαν τους νόμους. Δεν είναι προκλητικό να μας λένε για δύσκολους καιρούς; Δεν είναι προκλητικό να μας μιλάνε για λιτότητα; Όταν όλοι αυτοί κυκλοφορούν με τα πιο πολυτελή αυτοκίνητα, με τα τεράστια σπίτια, με τις πισίνες τους, με τα πανάκριβα ρούχα τους; Όλα αυτά δεν είναι μια πρόκληση; Τι μας κρατάει και δεν τους κάνουμε επίθεση; Μα φυσικά οι μπαμπούλες που τους ονομάζουμε με την ήπια λέξη «νόμοι».
Βέβαια είναι πολύ εύκολο να τους κατακρίνω. Από την άλλη όμως θα πρέπει να αναρωτηθούμε. Αυτοί καλά κάνουν και προστατεύουν τα συμφέροντα τους. Εμείς όμως, οι μάζες, εμείς που είμαστε οι θιγμένοι, τι κάνουμε για να ανατρέψουμε την κατάσταση αυτή; Νομίζω ότι δεν κάνουμε τίποτα. Τελευταία μάλιστα, μπορώ να πω, ότι η κατάσταση έχει πλέον ανατραπεί προς το χειρότερο σε βάρος μας. Όσα δικαιώματα μας είχαν παραχωρήσει κάποτε —κάτω από μεγάλες πιέσεις— τώρα μας τα παίρνουν πίσω.
Από πού να πιάσω και που να τελειώσω. Μέχρι τώρα πληρώναμε αρκετές χιλιάδες από το πενιχρό μισθό μας, μόνο και μόνο για να έχουμε στα γεράματα μας μια σύνταξη. Παίρναμε σύνταξη, περίπου, μόλις φθάναμε στα 60–65 χρόνια μας. Τώρα περνάνε νόμο να δουλεύουμε μέχρι τα 70 μας χρόνια τουλάχιστον. Σας ρωτάω λοιπόν. Πώς είναι δυνατόν να μπορεί κάποιος, που είναι εργάτης, να δουλεύει στα βαθιά του γεράματα; Ρωτάω επίσης, γιατί θα πρέπει να δίνω —σχεδόν τον μισό μου μισθό— στην ασφάλιση; Αφού έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να προλάβω να την χαρώ ούτε δύο χρόνια;
Κι όμως ο νόμος περνάει χωρίς καμιά διαμαρτυρία. Γιατί; Δεν είναι μόνο αυτό βέβαια. Μας περνάνε νόμους όπου θα δουλεύουμε περισσότερο, θα αμειβόμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο, αυτοί από την άλλοι θα γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, γιατί; Τι κάνουμε όμως εμείς; Τίποτα, καθόμαστε στην πολυθρόνα μας, παρακολουθούμε τα reality sow και είμαστε ευχαριστημένοι όλοι μας. Οι τσέπες μας αδειάζουν, οι τσέπες τους γεμίζουν. Από μας στερούν τα πάντα, αυτοί όμως δεν στερούνται τίποτα. Το χρήμα —με νόμους— γίνετε όλο και πιο ακριβό για μας, όλο και πιο φθηνό για αυτούς.
Σ’ αυτό το σημείο θα πάω πάλι μερικά χρόνια πίσω. Για σκεφτείτε, βάλτε λίγο το μυαλό σας να δουλέψει και πείτε μου τι συνέβαινε όταν πριν 15–20 χρόνια πριν, κάποια κυβέρνηση ήθελε να περάσει ένα νόμο κατά μας, εδώ στην Ελλάδα; Θα σας πω αμέσως. Φρόντιζε να στρέψει την εποχή μας σε άλλα θέματα που για μας φάνταζαν μεγάλα, αν και κανονικά δεν θα έπρεπε ούτε καν να μας απασχολούν. Τι γίνονταν; Χτυπούσε πάντα η περίφημη οργάνωση 17Ν που στο σήμερα αποδείχθηκε ότι αποτελούνταν από καρμίρηδες και τίποτα παραπάνω, από ανθρώπους που μοιάζουν να μην διέθεταν ούτε την κοινή λογική. Δεν μπορώ φυσικά να ξέρω εάν αυτοί οι δήθεν τρομοκράτες συνεργάζονταν με τους ιθύνοντες, αλλά είτε ακούσια είτε εκούσια έκαναν μεγάλο κακό στις μάζες. Τις περισσότερες φορές έκαναν τις επιθέσεις τους σε στόχους των «ολίγων», αλλά αυτοί οι ο»λίγοι» δεν πάθαιναν ποτέ τίποτα ή σχεδόν ποτέ. Τα θύματα ήταν πάντα αυτοί που προέρχονταν από τις μάζες…!
Παρ’ όλα αυτά όλοι εμείς σκεφτόμασταν ή μάλλον μας έκαναν να στρέφουμε την προσοχή μας στο κτύπημα ενάντια κάποιου ολίγου, που στη τελική ανάλυση δεν μας αφορούσε, όπως σε εκείνους δεν αφορά το πώς περνάμε εμείς, γιατί μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι εμείς δεχόμαστε συνεχώς κτυπήματα. Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν προστατεύει εμάς, οι νόμοι όμως προστατεύουν όσο πιο πολλοί μπορούν εκείνους. Θα κάνω όμως μια επισήμανση. Η 17Ν, ίσως να ξεκίνησε από κάποιους άλλους που μπορεί να είχαν κάποιες ιδέες ενάντια των «ολίγων», στην πορεία όμως η ομάδα, κατά πάσα πιθανότητα, αλλοτριώθηκε από το ίδιο το σύστημα. Κατ’ ένα μέρος αυτό είναι κατανοητό, διότι το σύστημα των «ολίγων» λέει: «… κάθε πράγμα έχει τη τιμή του, αλλά εάν κάτι δεν μπορεί να αγορασθεί, εξοντώνεται…». Η 17Ν πιστεύω ότι μετά από κάποια χτυπήματα, χρησιμοποιήθηκε από τους ίδιους (τους «λίγους» που λέμε) για το δικό τους ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αλλά παράλληλα και η κυβερνήσεις την χρησιμοποίησαν σαν προπέτασμα καπνού, για τους σκληρούς νόμους που ήθελαν να μας επιβάλουν.
Είναι τυχαίο ότι η οργάνωση που τόσα χρόνια δεν εξαρθρωνόταν, εξαρθρώθηκε μέσα σε μια νύχτα μιας και η τοπική κυβέρνηση έπρεπε να δήξει ότι ο τόπος μας είναι ασφαλής; Έπρεπε να πείσει τις μάζες του εξωτερικού να έρθουν στον τόπο μας. Έπρεπε λοιπόν η «οργάνωση» «φάντασμα», να παραδοθεί. Κι όμως είναι αδύνατον να φαντασθώ ότι η ασφάλεια, η ΚΥΠ και οι άλλες κρατικές υπηρεσίες, δεν ήταν σε θέση επί 30 σχεδόν χρόνια να μη μπορεί να εντοπίσει ανθρώπους σαν τον «Σ… Ξ…» ή σαν τον «Κ…», τόσο χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Άλλωστε εάν η 17Ν ήταν τόσο καλά οργανωμένη, τότε ακόμα και ένα από τα μέλη της να συλλαμβάνονταν δεν θα έπρεπε να είναι σε θέση να γνωρίζει όλα τα υπόλοιπα μέλη. Είδατε όμως πόσο γρήγορα πέρασαν νόμους δικτατορικούς, φασιστικούς θα έλεγα, μόλις δύο ή τρις μέρες μετά την σύλληψη όλων αυτών των μιασμάτων;
Για να δούμε όμως αυτούς που είναι επιφορτισμένοι στο να τηρούνται από εμάς, τις μάζες οι νόμοι. Θέλω να δούμε ποιο είναι το ποιόν αυτών των ανθρώπων. Οι νόμοι έχουν τέσσερις βαθμίδες για να μπορούν να επιβάλλονται. Για να πάρουμε αυτές τις βαθμίδες μία–μία.
Α. Αστυνομία.
Β. Ανακριτές.
Γ. Εισαγγελείς.
Δ. Δικηγόροι.
Αυτές οι τέσσερις αρχές είναι εν πρώτης αυτές που φροντίζουν για το καλό των «ολίγων». Για να εξετάσουμε λοιπόν πώς λειτουργούν. Η Αστυνομία είναι η σιδηρά πυγμή τους. Αυτό δε που χαίρονται οι «λίγοι» είναι ότι αυτοί όλοι που απαρτίζουν την αστυνομική δύναμη προέρχονται από τις τάξεις της μάζας. Με τα λίγα «ψίχουλα» που τους πετούν στο τραπέζι τους, μπορούν να τους έχουν υπό την κατοχή τους. Με λίγα λόγια τους εξουσιάζουν και αυτοί με την σειρά τους εξουσιάζουν εμάς. Μετά είναι οι λεγόμενοι Ανακριτές που η δουλειά τους είναι πολλές φορές να φθάνουν μέχρι βασανισμού. Έπειτα έρχονται οι Εισαγγελείς, άλλα όργανα των «ολίγων», ξέρετε γιατί; Διότι κανένας εισαγγελέας μέχρι τώρα δεν φέρθηκε σε κανέναν ολίγον με τον ίδιο τρόπο που θα φερθεί σε έναν από εμάς, σε κάποιον από την ευρεία μάζα. Και τελευταίοι και ίσως οι χειρότεροι από όλους έρχονται οι Δικηγόροι, οι μεγαλύτεροι ψεύτες τις κοινωνίας.
Για να δούμε ή μάλλον να φαντασθούμε μια ιστορία. Ας πούμε ότι η αστυνομία συλλαμβάνει, έστω και κατά λάθος, τον «Σ… Κ…», μεγαλοεπιχειρηματία, από αυτούς που λέμε στύλους της κοινωνίας μας. Μαζί δε με αυτών συλλαμβάνει και έναν από την μάζα, έναν από εμάς. Τον μεν «Σ… Κ…» θα του μιλάνε με το σεις και με το σας, ενώ εμάς με το ρε και το άντε «γ α μ…» και όλα τα άλλα κοσμητικά επίθετα. Φυσικά ο «Σ… Κ…» δεν πρόκειται ποτέ να φθάσει στο επόμενο παρακλάδι που λέγετε ανακριτής. Εμείς όμως θα πάμε, θα φθάσουμε μέχρι τον δικηγόρο, που φυσικά και αυτός θα μας εκμεταλλευτεί δέοντος.
Τέλος πάντων, όπου να γυρίσει κανείς για να κοιτάξει θα δει ότι ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να λειτουργεί εις βάρος μας και υπέρ των «ολίγων», όχι μόνο εδώ, αλλά παντού, αλλού πολύ και αλλού λιγότερο ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία της κάθε μάζας. Ακόμα και επιχειρηματίας της μάζας αν είσαι, η εφορίες σε κυνηγούν, δεν θα τολμούσε φυσικά κανείς υπάλληλος της εφορίας να κάνει έλεγχο στα γραφεία ενός «Σ… Κ…», ενός «Β… Β…» γιατί ξέρει καλά ότι από εκεί μέσα θα τον πάρουν τέσσερις από το ξύλο που θα έχει φάει. Κι όμως αυτός ο ίδιος εφοριακός υπάλληλος είναι ανένδοτος αν τύχει και μπει για έλεγχο στο κατάστημα κάποιου φουκαρά που μπορεί να πίστεψε ότι έχει την ευκαιρία να γίνει ένας από τους «λίγους».
Εντωμεταξύ, οι «λίγοι», επειδή ξέρουν καλά ότι τα χρήματα που δίνουν στους ανθρώπους που μας επιβάλουν τους νόμους τους είναι λίγα, επιτρέπουν σ’ αυτούς να εκμεταλλεύονται τις μάζες, αρπάζοντας χρήματα από αυτές για να κάνουν τα στραβά μάτια. Οι κυβερνώντες δε κάνουν κάθε φορά ότι θα πατάξουν τους δημοσίους υπαλλήλους που χρηματίζονται. Τίποτα δεν κάνουν φίλοι μου. Είναι απάτη αυτό που λένε ότι δήθεν θέλουν να τους τιμωρήσουν. Ξέρετε γιατί; Διότι αν πράγματι ήθελαν να τιμωρήσουν αυστηρά τους δημόσιους αυτούς υπαλλήλους και να τους κάνουν να μη χρηματιστούν ποτέ, θα μπορούσαν όποιον έπιαναν, να τον απέλυαν για πάντα από την δουλειά του, να του αφαιρούσαν το δικαίωμα της συνταξιοδότησης, να του έπαιρναν κάθε του περιουσιακό στοιχείο, σπίτι, αυτοκίνητο, καταθέσεις, αλλά όχι μόνο από αυτόν αλλά και όσα κατείχαν η γυναίκα του αλλά και τα παιδιά του. Τότε ο επόμενος θα σκεφτόταν πολύ προτού διαπράξει ξανά το αδίκημα του χρηματισμού.
Βέβαια κάποιος θα μου πει ότι και καλά δεν είναι εύκολο να τους πιάσουν. Κι όμως είναι πολύ εύκολο να πιαστούν και θα σας πω εγώ ένα απλό αλλά συγχρόνως και εύκολο τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Ακούστε λοιπόν. Εξετάζουμε έναν δημόσιο υπάλληλο που είναι ύποπτος χρηματισμού. Το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να πάω στο σπίτι του. Αν το σπίτι, τα έπιπλα, το αυτοκίνητο, τα ρούχα του κλπ, δεν συμβαδίζουν με τις αποδοχές τους, θα του ζητούσα να μου δικαιολογήσει το πώς τα απέκτησε. Σας βεβαιώ ότι κανείς από αυτούς που χρηματίζονται ή χρηματίστηκαν κατά καιρούς, δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να δικαιολογήσει όλα αυτά που θα βρίσκονται στην κατοχή του.
Από την ημέρα που έγινε το λεγόμενο «Κοινοτικό» δίκαιο, δεν έχουμε μόνο τους τοπικούς νόμους σαν σπαθιά πάνω από το κεφάλι μας, αλλά υπάρχει και η ασφαλιστική δικλίδα για τους «λίγους» που λέγονται διεθνείς νόμοι. Αν παραδείγματος χάρη οι τοπικές κυβερνήσεις αδυνατούν να επιβάλουν κάποιον νόμο στις τοπικές τους μάζες, τότε προβάλουν σαν δικαιολογία και μας λένε: «Α, δεν γίνετε διαφορετικά, ο νόμος αυτός επιβάλετε επειδή το έχει πει η Commission και…». Η απάντηση μας κανονικά, όλων των μαζών, θα έπρεπε να είναι απλή. «Ε, και λοιπόν; Τι πάει να πει αυτό;». Αλλά κάτι τέτοιο δεν γίνετε, επειδή ο όρος commission έχει κάτι βαρύγδουπο μέσα του ή έτσι τουλάχιστον αντηχεί στα αυτιά των μαζών.
Κακά τα ψέματα φίλοι μου. Οι παγκοσμιοποίηση έχει ένα και μόνο σκοπό. Δεν είναι παρά ένας μεγάλος συνεταιρισμός, μια τεράστια εταιρεία που δημιουργήθηκε από τους κάθε «λίγους» των τοπικών κοινωνιών με απώτερο σκοπό τα λιγότερα έξοδα, μιας και οι τοπικές εξεγέρσεις απαιτούσαν αρκετά χρήματα για την καταστολή τους. Μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι εάν οι σκοποί τους ήταν υπέρ μας, το πρώτο πράγμα που θα είχαν κάνει σήμερα, θα ήταν η κατάργηση τουλάχιστον των στρατών, των όπλων κλπ, κλπ. Εντούτοις άντ’ αυτού αυτοί συνεχίζουν να διατηρούν το περίφημο ΝΑΤΟ και όχι μόνο το διατηρούν, αλλά το ενισχύουν κιόλας με νέα όπλα και νέες δυνάμεις, επίσης και με άλλους οργανισμούς. Μπορείτε να μου πείτε σε τι μπορεί να χρησιμεύσει, ένας στρατιωτικός οργανισμός όπως είναι αυτός του ΝΑΤΟ, όταν πλέον όλες οι χώρες θα είναι ενωμένες σε μία, όταν πλέον δεν υπάρχει ο δήθεν κομουνιστικός κίνδυνος; Θα σας πω εγώ φίλοι μου. Από εδώ και πέρα θα σκοτώνει (το ΝΑΤΟ) τους λαούς ή τις μάζες αν θέλετε, που θα τολμούν να αντισταθούν στα απάνθρωπα σχέδια των «ολίγων».
Ίσως κάποτε μερικοί από εσάς να είχατε διαβάσει σε μερικά περιοδικά ή και βιβλία, ότι οι εταιρείες θα κυβερνήσουν τον κόσμο, τον πλανήτη. Τότε όμως που τα διαβάζαμε αυτά, θεωρούσαμε τους εμπνευστές τέτοιων άρθρων ή βιβλίων, ακραίους. Κι όμως αυτή την στιγμή βιώνουμε σε όλο της το μεγαλείο αυτήν την θεωρεία. Επίσης υπήρχε μια ταινία που σήμερα την ονομάζουμε προφητική και ίσως είναι η μόνη προφητεία που «βγήκε» και μάλιστα εφαρμόζετε. Θυμάστε την ταινία; Θα σας την θυμίσω εγώ. Ήταν η ταινία του Jon Orwell “1984”. Μήπως θυμάστε ότι οι κάτοικοι του πλανήτη περνούσαν μέσα σε μια γκρίζα κοινωνία την ζωή τους; Όλες τους τις κινήσεις, τις παρακολουθούσαν κάμερες, κάμερες παντού, που ο σκοπός τους δεν ήταν παρά να παρακολουθούν εάν εφαρμόζονταν κατά γράμμα οι νόμοι των «ολίγων». Σας ρωτάω λοιπόν, σε τι διαφέρει η δική μας ζωή; Ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε θέλουν να τον θέσουν κάτω από νομικά πλαίσια. Ίσως κάποτε να μας τον πουλάνε κιόλας. Νόμος για το πώς θα παντρευόμαστε, νόμος για τον ποιο θα αντιπαθούμε, νόμος για τον ποιον θα συμπαθούμε, νόμος για το πόσα χρόνια θα μας χρησιμοποιούν σαν εργάτες, νόμος για το πόσα λεφτά θα παίρνουμε, νόμος για το πόσες ώρες θα εργαζόμαστε, νόμος για τα πόσα παιδιά θα κάνουμε (βλέπε Κίνα), νόμος για το που θα πιστεύουμε, νόμος για το πώς θα πεθαίνουμε, νόμος, νόμος, νόμος, νόμος, νόμος, αλλά όλοι για μας, φτιαγμένοι έτσι που να είναι προσαρμοσμένοι στα μέτρα τους.