ΘΕΑΜΑΤΑ Η ΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΘΕΑΜΑ

Θ
έαμα, δεν είναι παρά η βαλβίδα ασφαλείας για να μην εκραγεί η χύτρα που μέσα της βράζουν οι μάζες. Έτσι είναι φίλοι μου, θέλω να παρατηρήσετε ότι σε κάθε στιγμή της ιστορίας, όταν τα πράγματα τείνουν να ξεφύγουν από τα χέρια των «λίγων», αυτοί μας ταΐζουν με θέαμα. Τι έκαναν οι αρχαίοι πρόγονοι μας για να σταματήσουν τον πόλεμο ή τους πολέμους; Διοργάνωναν Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι για το καλό μας φυσικά, αλλά για να βρουν καιρό οι έχοντες τα συμφέροντα των πολέμων να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, να μας ξεκουράσουν με λίγα λόγια. Τι έκαναν οι ρωμαίοι αυτοκράτορες, βιτρίνες των «ολίγων»; Μας στοίβαζαν σε μια αρένα, έβαζαν δε μερικούς από εμάς να πολεμάνε ο ένας τον άλλων, όσοι δε περίσσευαν από το θεαματικό μακελειό, τους μακέλευαν τα άγρια θηρία. Κι όμως κάποιοι από εκεί πάνω στην αρένα ζητωκραύγαζαν για τον θάνατο της φάρας τους. Αυτό τους έκανε να ξεχνάνε την πείνα τους, γιατί απλά εκείνη την ώρα χόρταιναν από τις ζωντανές σάρκες των μαχόμενων. Κανείς όμως από όσους βρίσκονταν πάνω στα καθίσματα της αρένας, δεν αναρωτήθηκε ποτέ, γιατί κανένας από τους «λίγους» δεν ελάμβανε μέρος στις μάχες;
Σήμερα δεν θα ήταν τόσο εύκολο να διοργανωθούν τέτοιοι αγώνες —αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς— μιας και το πολιτιστικό μας επίπεδο δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Βλέπετε θέλουμε να λεγόμαστε ότι και καλά είμαστε πιο άνθρωποι, αλλά παρ’ όλα αυτά φίλοι μου και σήμερα γίνονται τέτοιοι αγώνες, μπορεί όχι με όπλα, μπορεί να μην γίνονται εμφανείς οι πληγές, αλλά οι πληγές που ανοίγονται σήμερα είναι ίσως χειρότερες από τις τότε. Ξέρετε γιατί οι σημερινές πληγές είναι πολύ χειρότερες από τις τότε; Διότι μπορεί να μην είναι πλέον σωματικές, εμφανείς πληγές, μπορεί αν μη βλέπουμε το αίμα που ρέει από την ανοιχτή πληγή, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί σήμερα τα μαχαίρια κτυπούν την ψυχή εκείνων που βρίσκονται στις «Τηλεοπτικές» αρένες.
Πόσοι από εμάς δεν μείναμε μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, εκστασιασμένοι από τον πόνο κάποιων από την μάζα; Ο παρουσιαστής /ια, κάθετε στην αναπαυτική του πολυθρόνα, σαν άλλος αυτοκράτορας με τον αντίχειρα του έτοιμο να στραφεί προς τα κάτω, έως ότου οι αντιμαχόμενοι να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων οι παρουσιαστές τέτοιων εκπομπών προσπαθούν να μας πείσουν ότι στην εκπομπή τους κανείς δεν θα πάθει κάτι κακό, γιατί έτσι και αλλιώς έχουν ήδη υποστεί το κακό, άλλωστε είναι και ψυχολόγοι, αν και πάντα έχουν μαζί τους κάποιον ψυχολόγο με δίπλωμα, για να μη βρεθεί κάποιος και τους πει ότι οι ίδιοι δεν είναι γνώστες του αντικειμένου, έτσι θα αντικρούσουν το επιχείρημα, επειδή απλά θα προτάξουν το δήθεν δίπλωμα του ψυχολόγου που έχουν μαζί τους.
Κι όμως αυτός ο τύπος ή η τύπισσα δεν ενδιαφέρετε παρά μόνο πόσο μεγάλη τηλεθέαση έχει η εκπομπή του. Δεν έχει κανέναν δισταγμό, εάν δει ότι οι «καλεσμένοι» του δεν δείχνουν καμιά επιθετικότητα ο ένας για τον άλλον, δεν διστάζει να τους προκαλέσει, έτσι ώστε να γίνουν επιθετικοί, να ουρλιάζουν για το δίκιο τους, αυτό έχει επιτυχία που φυσικά εμείς από την άλλη που παρακολουθούμε ένα τέτοιο θέαμα, την προκαλούμε. Μας αρέσει να ξεχνάμε τα δικά μας προβλήματα, παρακολουθώντας τα προβλήματα των άλλων, έτσι τα δικά μας δείχνουν να είναι πολύ λιγότερα, εφησυχάζουμε την ψυχή μας με αυτόν τον τρόπο. Μας καταπραΰνουν την οργή μας που μπορεί σε άλλη περίπτωση να στρεφόταν κατά των «ολίγων».
Το βέβαιο είναι ότι, όσο εμείς παρακολουθούμε όλα αυτά αποχαυνωμένοι στον καναπέ του σαλονιού μας ή στο κρεβάτι μας, τόσο τα ΜΜΕ αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή επάνω μας. Κάθε γεγονός παρουσιάζεται στα μάτια μας, μπαίνει στο σπίτι μας, και μας κάνει να αισθανόμαστε ασφάλεια, χωρίς εμείς να κινδυνεύουμε, όσο επικίνδυνο και αν είναι ένα γεγονός. Η είδηση αυτή καθεαυτή εξαφανίζετε μιας και το μυαλό μας δεν προλαβαίνει να την επεξεργαστεί, δεν μπορεί να την προλάβει επειδή ακριβώς δεν μας αφήνουν να κάνουμε κάτι τέτοιο. Πρέπει να δώσετε λίγο προσοχή και θα καταλάβετε ότι όταν η τηλεόραση μεταδίδει ένα γεγονός που στην ουσία δεν συμφέρει να μεταδοθεί, ίσως γιατί πρόκειται για κάτι που αφορά όλο τον κόσμο, αμέσως μετά μεταδίδει μια είδηση πολύ ανάλαφρη. Το αποτέλεσμα είναι ο τηλεθεατής να ξεχάσει το φρικτό γεγονός και το μυαλό του να μείνει στο ευχάριστο.
Ένα παράδειγμα είναι η είδηση κάποιου πολέμου. Κάποτε ο πόλεμος ήταν κάτι που έκανε τους ανθρώπους να ανησυχούν. Κι όμως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετοί πόλεμοι, Βοσνία, Σερβία, Αφγανιστάν, Κουβέιτ–Ιράκ–Αμερική και ξανά Ιράκ, αλλά κανείς μας δεν έδειξε καμιά ανησυχία. Ο βομβαρδισμός και η καταστροφή της Σερβίας ήταν δίπλα μας, σχεδόν θα μπορούσε κανείς να ακούσει τις βόμβες που σκότωναν χιλιάδες παιδιά, δημιουργούσαν πρόσφυγες, αλλά εμείς δεν ανησυχήσαμε καθόλου, αντιθέτως, καθισμένοι στις αναπαυτικές μας πολυθρόνες, με φιστίκια και ουίσκι, παρακολουθούσαμε το δράμα, σαν να επρόκειτο για κάποια κινηματογραφική ταινία, από αυτές που χρόνια τώρα μας εθίζουν στην άκρατη βία.
Ήταν η εποχή που τα ΜΜΕ έκαναν τρελά νούμερα ακροαματικότητας, ήταν ο παράδεισος των διαφημιστών, όσο δε κάποιο από τα κανάλια παρουσίαζε κομμένα, καμένα μέλη παιδιών τόσο οι διαφημίσεις ήταν περισσότερες. Εμείς από την άλλη τρέχαμε σαν παλαβοί να αγοράσουμε όλο και περισσότερα από τα διαφημιζόμενα προϊόντα. Σημειωτέον ότι κατά την διάρκεια προβολής πολέμου, τα προϊόντα που διαφημίζονται δεν είναι παρά προϊόντα πολυτελείας. Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι αγοράζοντας προϊόντα που στην ουσία μάλλον είναι αχρείαστα, νοιώθουμε σιγουριά, διότι όσο πιο πολυτέλεια έχουμε, νομίζουμε ότι ποτέ δεν θα συμβεί σε μας κάτι σαν κι αυτό που συνέβη στους εμπλεκόμενους στον πόλεμο.
Κι όμως, τα ΜΜΕ είναι εκείνα που δεν μας επιτρέπουν να καταλάβουμε ότι διεξάγετε ένας παγκόσμιος πόλεμος. Ναι μη σας φαίνετε καθόλου περίεργο αυτό που λέω. Οι «λίγοι» αυτοί την στιγμή κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των λαών εκείνων που δείχνουν ανυπακοή στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Όλοι μας τα βάζουμε με τον Αμερικάνικό λαό, είναι όμως κάτι τέτοιο σωστό; Δεν είναι φυσικά. Ξέρετε γιατί; Διότι ο λαός της Αμερικής δεν γνωρίζει ότι τον χρησιμοποιούν οι «λίγοι» σαν αιχμή του δόρατος για να επιβάλουν τα παγκόσμια σχέδια τους. Όλοι μας έχουμε την εντύπωση ότι στην Αμερική επικρατεί η δημοκρατία αλλά δεν είναι έτσι. Εκεί τα ΜΜΕ είναι ακόμα χειρότερα, είναι φιμωμένα, αφού τα περισσότερα από αυτά είναι κάτω από την κυριαρχία των «ολίγων».
Βέβαια ανάμεσα στους καλά πληρωμένους «δημοσιογράφους», υπάρχουν και εκείνοι που προπαγανδίζουν, παίζοντας το παιχνίδι των «λίγων», ακούσια όμως, είναι αυτοί που πραγματικά πιστεύουν ότι το σύστημα αυτό που ακολουθείτε ή που εφαρμόζετε αν θέλετε, είναι το καλύτερο. Το κακό είναι ότι οι τηλεοράσεις έχουν αλώσει συνειδήσεις. Βλέπεις για το σύστημα όλα έχουν μια τιμή. Θυμάμαι κάποτε έναν ηθοποιό που έδειχνε ότι είχε ήθος, δεν έπαιζε παρά μόνο σε έργα που είχαν κάτι να πουν, κάτι να δώσουν τέλος πάντων στο ευρύτερο κοινό. Οι συνεντεύξεις που έδινε ήταν πάντα μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κι όμως κάποια στιγμή αυτός ο ίδιος άνθρωπος, έπαιξε σε ένα σήριαλ, είχε επιτυχία το σήριαλ, από τότε άλλαξε άρδην τις σκέψεις του. Τώρα όπου και να πηγαίνει, πηγαίνει με ένα πούρο στο στόμα ή στο χέρι ενίοτε. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι οι ιδέες που είχε κάποτε ήταν ψεύτικες, δεν τις πίστευε, αλλά εκτός αυτού φαίνετε ότι δεν είχε την ευκαιρία να κάνει αυτό που ήθελα κατά βάθος, για αυτό κατηγορούσε το σύστημα ή star system αν θέλετε. Αυτοί όμως που άδουν και φέρονται έτσι κατ’ εμένα είναι χειρότερη τσανακογλείφτες, ακόμα και από τον χειρότερο προδότη. Γιατί συνήθως ο προδότης είναι ένας δειλός που αρέσκετε να πηγαίνει με τον εκάστοτε νικητή μόνο και μόνο για να σώσει το μιαρό σαρκίο του. Στην περίπτωση όμως του ηθοποιού έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμα πιο μιαρό άτομο, γιατί αυτός προβάλει ιδέες που αγκαλιάζουν την μάζα χωρίς όμως να τις πιστεύει και το μόνο που κάνει είναι να τις αλλάζει μόλις βρεθεί με μερικά χρήματα στο χέρι. Τότε οι ιδέες και οι απόψεις πάνε στον κάλαθο των αχρήστων και το μεγαλύτερο σκουπίδι —που είναι αυτός ο ίδιος— μένει απ’ έξω από το καλάθι μόνο και μόνο για να κάνει τις μάζες να συνηθίσουν την απαίσια μυρωδιά του.
Έτσι μέχρι σήμερα η θρησκεία έπαιζε τον μεγαλύτερο ρόλο και ήταν το όργανο των «λίγων», τώρα όμως το όργανο τους απέκτησε αμεσότητα, μπαίνει πολύ πιο εύκολα στα σπίτια μας, μας κάνει να αλλάζουμε απόψεις, επίσης μπορεί να μας περάσει (η τηλεόραση και η άνθρωποι της) όποια ιδέα θέλει. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ, να αφήσουμε το μυαλό μας ελεύθερο να δεχθεί ότι εκείνοι θέλουν.
Κάθε τόσο κόπτονται δήθεν για τα παιδιά, την παιδική πορνεία, αλλά είναι οι ίδιοι εκείνοι που προβάλουν την παιδική πορνεία. Πώς; Θα σας απαντήσω αμέσως. Υπάρχουν πρωινές εκπομπές που κάθε τόσο παρουσιάζουν παιδικά ρούχα, χρησιμοποιούν μικρά παιδιά, πολλές φορές ίσως χωρίς την θέληση των ίδιων τον παιδιών, παρά μόνο την άδεια των γονιών τους, που και εκείνοι με την σειρά τους τα εκδίδουν αφού τα ίδια δεν μπορούν να έχουν ούτε άποψη, αλλά ούτε και γνώμη. Άρα λοιπόν την στιγμή που παρουσιάζουν τα γυμνά σχεδόν παιδάκια στην τηλεόραση δήθεν ότι προβάλουν νυχτικά ή εσώρουχα, αυτό δεν είναι παιδική πορνεία. Ή μήπως επειδή υπάρχει τηλεοπτικός σκηνοθέτης —συνήθως επώνυμος— είναι υψηλή τέχνη; Και οι γονείς; Σε τι αποσκοπούν; Εκτός από τα χρήματα, θέλουν να ικανοποιήσουν την μισαλλοδοξία τους, επειδή ξέρουν καλά ότι όταν τα παιδάκια τους θα γίνουν διάσημα, τότε και αυτοί θα απολαμβάνουν την διασημότητα, στο σχολείο των παιδιών αλλά και παντού όπου χρειάζεται. Μπορούν και εμπιστεύονται τα «μπουμπούκια τους στα «βρώμικα» χέρια του κάθε τύπου που ανήκει στο star system λες και είναι θεός. Και το παιδί; Κανείς δεν ρωτάει το παιδί τι θέλει και τι δεν θέλει να υποστεί. Το βάζουν να αλλάξει μέχρι και τρία ή τέσσερα χτενίσματα, να αλλάξει ρούχα, να περπατήσει κατά πώς θέλουν εκείνοι, να φορέσει τακούνια, να εμφανισθεί με τα εσώρουχα και ότι άλλο μπορεί να βιάσει την ψυχική του ισορροπία.
Αν όμως τους πεις για όλα αυτά, τότε η απάντηση που θα σου δώσουν είναι απλά στερεότυπη. «… μα τι λέτε τώρα, ίσα–ίσα το παιδάκι περνάει μια χαρά, του αρέσει αυτό που κάνει». Η απάντηση όμως είναι μια. Εσείς κόπτεστε ότι το παιδί δεν έχει γνώμη κατά την πράξη της παιδεραστίας ή της φωτογράφησης του από κάποιον ειδεχθή παιδεραστή, τότε γιατί όταν κάνετε επάνω του όλα όσα κάνετε εσείς, όλα είναι με την σύμφωνη γνώμη του παιδιού; Και πάλι όμως θα μου απαντήσετε. «… μα το παιδάκι έρχεται σε μας με τους γονείς του…». Ναι πράγματι και αυτό είναι χειρότερο απ’ όλα. Όταν ο ίδιος ο γονιός κάνει πλύση εγκεφάλου στο παιδί του πριν το φέρει σε σας, το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό μπορεί να του αποβεί μοιραίο στην περαιτέρω ζωή του. Με λίγα λόγια; Δεν έχει γνώμη κύριοι και εγώ θα εξακολουθήσω να σας λέω παιδεραστές. Να ξέρετε δε ότι όταν παρουσιάζετε τα παιδία, έτσι όπως τα παρουσιάζετε στην τηλεόραση, αυτό εγώ το λέω «Η χαρά του παιδεραστή». Να λοιπόν τι μπορεί να προσφέρει η τηλεόραση, στην περίπτωση αυτή υψηλής ποιότητας πορνεία. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Κατηγορώ δε τους γονείς αυτούς ως τους χειρότερους μαστροπούς ανηλίκων.
Μη ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας πλέον στερούνται κάθε φαντασία. Ακόμα και αυτό είναι μέρος του σχεδίου. Θέλουν ανθρώπους που να μη μπορούν να σκέφτονται, το καταφέρνουν μέσο, πάλι της τηλεόρασης. Η τηλεόραση, ιδίως από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε, προβάλει συνέχεια πράγματα —δήθεν— που θα πρέπει τα παιδιά να κάνουν. Όπως να ασχολούνται με τον αθλητισμό, μπαλέτο, πιάνο, αγγλικά, γαλλικά, κολύμβηση, ιππασία κλπ, κλπ. Κι όμως έτσι κανένα παιδί δεν έχει ελεύθερο χρόνο να παίξει, να μπει με την φαντασία του σε ένα δικό του μοναδικό, παραμυθένιο κόσμο. Όλα πρέπει να του τα δίνουν έτοιμα, να του εξουδετερώσουν τις σκέψεις και στο τέλος να το καταντήσουν έναν άνθρωπο που θα του είναι αδύνατον, αργότερα, να μπορεί να πάρει δικές του αποφάσεις. Θα έχουν ανθρώπους που θα περιμένουν πάντα οδηγίες από το σύστημα. Θα δέχονται χωρίς καμία βούληση ότι θα τους προστάζει το σύστημα.
Ξέρω, ξέρω ότι κάποιοι από σας, θα έχουν αγανακτήσει με αυτά που διαβάζουν και θα λένε: «… τι στο καλό μας λες; Μα είναι δυνατόν να μη πηγαίνει το παιδί σε μαθήματα γυμναστικής και όλα τα άλλα που μας είπες; Θα ήταν δηλαδή καλύτερα να παίζουν χαζά παιχνίδια τα μικρά και οι έφηβοι να πηγαίνουν σε καφετέριες;». Όχι φίλοι μου, δεν λέω ότι δεν πρέπει να ασχολούνται, με όλα αυτά. Λέω απλά ότι θα πρέπει να ασχολούνται με αυτό που τους αρέσει. Μη βιαστείτε να απαντήσετε ότι: «όλα τους αρέσουν, αφού μας το ζητούν…», ξέρετε φίλοι μου; Όταν είμαστε και εμείς παιδία κάποτε, όταν μας ρωτούσαν, «… τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;». Λέγαμε, άλλοι γιατροί, άλλοι δάσκαλοι, άλλοι αστροναύτες κλπ, κλπ. Κι όμως δεν μας έπαιρνε κανείς από το χέρι να μας βάλει ξαφνικά στο πανεπιστήμιο για να γίνουμε γιατροί επειδή το θέλαμε, ούτε μας πήγαινε κανείς στην NASA για να γίνουμε αστροναύτες. Μας άφηναν όμως να παίζουμε τους γιατρούς με την φαντασία μας, να πετάμε στα άστρα, να γινόμαστε δάσκαλοι κλπ, κλπ. Όλα αυτά όμως τα κάναμε με την φαντασία μας, τώρα όμως τα υποχρεώνουμε να κάνουν πράξη κάθε τους φαντασίωση. Πρέπει να ξέρετε ότι όλα όσα βάζουμε να κάνουν τα παιδιά μας είναι προς δική μας τέρψη. Γιατί; Μα γιατί μας έχουν κάνει να επιζητούμε παντού, σε κάθε φάση της ζωής μας, το θέαμα.
Έτσι λοιπόν οι «λίγοι» εξυφαίνουν τα τρομερά τους σχέδια, προσφέροντας μας όλο και περισσότερο θέαμα, από την τηλεόραση, μέχρι τα σταθερά και κινητά τηλέφωνα. Μας μαθαίνουν ότι μόνο ότι βλέπουμε, είναι ορατό, είναι το πιο καλό απ’ όλα. Στην Αμερική έχουν φθάσει σε σημείο να αφαιρέσουν από τα παιδιά τα βιβλία, βλέπεις το διάβασμα κάνει το μυαλό μας να βρίσκετε σε εγρήγορση. Αντιθέτως η εικόνα δεν θέλει σκέψη, είναι αυτό που βλέπουμε, άρα θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται ανάλυση.
Ακόμα και τον πόλεμο τον έχουν μετατρέψει σαν ένα διασκεδαστικό θέαμα προς τέρψη των οφθαλμών των μαζών. Έτσι κι αλλιώς κανείς από αυτούς δεν χάνει την ζωή του. Οι μόνοι που χάνουν την ζωή τους είναι κάποιοι από την μάζα, άσε που έτσι μπορούν να κρατούν μια μικρή ισορροπία στην περαιτέρω αύξηση του πληθυσμού. Παρ’ όλα αυτά κάποτε οι θρησκείες τους, μας έλεγαν ότι πρέπει, είναι υποχρέωση κάθε πιστού, να κάνει όσα περισσότερα παιδιά γίνετε. Αυτό φυσικά τους βόλευε, διότι τότε δεν είχαν στην διάθεση τους αρκετά εργατικά χέρια ώστε να τους υπηρετούν. Τώρα έχουν αρκετά, αυτό τους δημιουργεί ένα μικρό πρόβλημα, επειδή τα παραπάνω χέρια μπορεί να είναι χρήσιμα μεν αλλά θέλουν και ένα μερίδιο από την τροφή τους και την τροφή των ίδιων των παιδιών τους. Το θέμα με το θέαμα, που μας το προσφέρουν αφειδώς, δεν είναι δυνατόν να τελειώσει έτσι απλά και με ανάλυση εντός ενός μικρού κεφαλαίου. Μπορεί μέσα στο κεφάλαιο να ανέλυσα και ένα μικρό μέρος του ρόλου που παίζει η τηλεόραση, αλλά να είστε σίγουροι ότι έχω ακόμα πολλά να πω για το «κουτί», μιας και χρήζει αρκετής ανάλυσης. Με το θέαμα πάντως δεν τελειώσαμε, θα το συναντήσουμε και σε παρακάτω κεφάλαιο.