ΑΝ ΚΑΤΕΡΡΕΑΝ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Στο κεφάλαιο που ακολουθεί θα γίνει λόγος ή μάλλον υπόθεση για το τι θα συνέβαινε εάν οι μάζες σταματούσαν να πιστεύουν στους θεούς ή στον θεό ή όποιο άλλο όνομα θέλετε να δώσετε στην όποια ανώτερη δύναμη πιστεύετε ότι υπάρχει. Είναι δύσκολο να φαντασθεί ο ανθρώπινος νους το τι μεγάλη καταστροφή θα επακολουθούσε, όχι για τις μάζες, όχι. Η καταστροφή θα είχε αντίκτυπο μόνο στους «λίγους» και ξέρετε γιατί; Χμ… δεν είναι εύκολο να δώσω μια μονολεκτική απάντηση, θα πρέπει να αναλύσω τους λόγους σε βάθος. Το κακό είναι ότι δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Βλέπετε το θέμα που πάω να ανοίξω τώρα, αυτή την δεδομένη στιγμή είναι πολύ–πολύ δύσκολο, γιατί σε κάθε λέξη καραδοκεί ο κίνδυνος της νοητικής παγίδας. Άλλωστε δεν ξέρω από πια θρησκεία να ξεκινήσω. Πάντως πρέπει να πω ότι η πιο καταναλωτική θρησκεία είναι η Χριστιανική μαζί με όλα της τα παρακλάδια, όποια και αν είναι αυτά. Είναι από τις πιο εσχατολογίες θρησκείες και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε όπως είπαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, ο Χριστιανισμός αλλά και ο Μωαμεθανισμός στηρίζονται στην ελπίδα των μαζών, ότι η ζωή τους θα γίνει καλύτερη μόλις αφήσουν πίσω τους τούτη την ζωή.
Τελικά το αποφάσισα, θα ασχοληθώ με την εικονική, υποθετική κατάρρευση της Χριστιανικής θρησκείας μιας και είναι η πιο κοντινή σε μένα. Για να δούμε λοιπόν τι θα μπορούσε να συμβεί εάν… Καταργηθούν οι ονομαστικές εορτές. Και για να ξεκινήσω θεώρησα καλό να κάνω την αρχή από την εορτή του Χριστού. Για να προσπαθήσουμε να φαντασθούμε ότι και καλά οι μάζες ξυπνάνε ξαφνικά από τον 2000 χιλιάδων ετών λήθαργο τους και σταματάνε να συμπράττουν στην εορτή των Χριστουγέννων. Φοβάμαι ότι θα ακολουθήσει χάος, έρεβος. Είμαι όμως υποχρεωμένος να κάνω μια εις βάθος ανάλυση σ’ αυτό που λέω.
Για να δούμε τι συμβαίνει λίγο πριν από την εορτή αυτή. Οι πλούσιοι, δίνουν στις μάζες μερικά παραπάνω χρήματα που τα ονομάζουν Δώρο Χριστουγέννων. Εμείς από την πλευρά μας (οι μάζες) το θεωρούμε σαν μια πολύ καλή χειρονομία των αφεντικών μας απέναντι μας. Κι όμως αυτό γίνετε με ένα και μόνο σκοπό. Ποιος είναι αυτός; Μας δίνουν μερικά ψίχουλα από το πλούσιο φαγητό τους, που στην ουσία εμείς παράγουμε, για να πάμε όμως εμείς οι ίδιοι να τους το επιστρέψουμε μαζί με τον μισθό μας, αγοράζοντας διάφορα δήθεν δώρα ενόψει της μεγάλης γιορτής. Αν λοιπόν δεν κάναμε κάτι τέτοιο, το εμπόριο θα σταματούσε, ο πακτωλός των χρημάτων θα σταματούσε απότομα να εισρέει στις τσέπες των «λίγων», δεν μιλάω για τους μικρομεσαίους, όχι αυτοί συνήθως είναι οι μεταπράτες των «μεγάλων», άλλωστε οι λεγόμενοι μεγάλοι δεν ασχολούνται με το μικρό εμπόριο, αυτοί παράγουν και πωλούν τις πρώτες ύλες.
Νομίζετε ότι είναι τυχαίο το γεγονός που όλα τα ή σχεδόν όλα τα χριστιανικά ονόματα εορτάζονται κοντά στην μεγάλη εορτή; Όχι φίλοι μου, δεν είναι καθόλου τυχαίο, απλά προετοιμάζουν το έδαφος για τα ασύστολα κέρδη τους. Όλα όσα μας έδωσαν —αυτά τα λίγα— όλο τον υπόλοιπο χρόνο θέλουν να μας τα πάρουν σε μερικές μόνο μέρες. Γιατί να είσθε σίγουροι ότι εκείνες τις ημέρες ξοδεύετε πολλά περισσότερα από ότι εισπράξατε στην δεδομένη εκείνη στιγμή.
Η αποκορύφωση έρχεται με την Πρωτοχρονιά αλλά το έχουν κάνει τόσο συγκεχυμένο όλο αυτό ώστε είναι αδύνατον να καταλάβουμε τι ακριβώς γιορτάζουμε, την γέννηση του Χριστού; Την αρχή του χρόνου ή όλες τις άλλες γιορτές; Το μυαλό μας είναι κολλημένο σε μια δήθεν υποχρέωση που έχουμε στους εορτάζοντας και όχι μόνο. Ακόμα και κανείς από τους φίλους μας να μη γιορτάζει, μας έχουν περάσει στο υποσυνείδητο μας ότι πρέπει να ανταλλάσσουμε δώρα. Δώρα που πολλές φορές είναι άχρηστα. Κι όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα, τότε θα ήταν πολύ καλύτερα να αγοράζουμε κάποιο πράγμα στον εαυτό μας, μιας και αυτό θα ήταν κάτι που πραγματικά θα το είχαμε ανάγκη και όχι να αγοράζουμε στους άλλους πράγματα που στο τέλος τα πετάνε μιας και ποτέ δεν θα τα αγόραζαν οι ίδιοι για τον εαυτόν τους. Κι όμως αυτή αίσθηση της δήθεν υποχρέωσης μας να ανταλλάσσουμε δώρα έχει ένα και μόνο σκοπό. Ποιος είναι αυτός; Μα η μαζική κατανάλωση από τις μάζες.
Μας έχουν φθάσει σε τέτοιο σημείο ξεφτίλας, ώστε πιστεύουμε και καλά ότι εάν δεν «δωροδοκήσουμε» τον φίλο και αυτός εμάς, τότε δεν θα υπάρχει φιλία. Εάν όμως κάποιος που νομίζουμε ότι είναι φίλος, θυμώσει γιατί δεν του δώσαμε δώρο εκείνη την εποχή, τότε με συγχωρείται, αλλά αυτός δεν πρέπει να θεωρείτε φίλος μας.
Άρα λοιπόν η θρησκεία είναι ο μοχλός που στηρίζει ή υποκινεί αν θέλετε την κατανάλωση. Η θρησκεία είναι αστείρευτη πηγή κέρδους για τους «λίγους». Σε μας (τις μάζες) έχουν απλά εμφυτεύσει την υποχρέωση μας να αγοράζουμε στο όνομα μιας ανύπαρκτης δύναμης. Τα πάντα στην εποχή των μεγάλων γιορτών κινούνται γύρω από ένα και μοναδικό άξονα, τον άξονα των αγορών. Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν παρά μόνο λίγα χρήματα, προσπαθούν να συμμετάσχουν σε αυτό το τρομερό αιμοβόρο παζάρι. Πόσες φορές κάποιοι από εμάς δεν έτυχε να αισθανθούμε ντροπή γιατί δεν είχαμε να αγοράσουμε κάτι; Πολλές φορές. Αρκεί κάποιος από μας να βγει εκείνη την ημέρα στους δρόμους και να αρχίσει να παρατηρεί κάποιους ανθρώπους να προσπερνούν τις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, μόνο και μόνο γιατί στην τσέπη τους δεν κουδουνίζουν χρήματα. Ξέρετε γιατί το κάνουν αυτό; Είναι ο φόβος του υποσυνείδητου, νομίζουν ότι αν σταθούν μπροστά στην στολισμένη βιτρίνα, ενδέχεται όλοι οι άλλοι να καταλάβουν ότι δεν έχουν να αγοράσουν.
Παρ’ όλα αυτά διατηρούν τις ελπίδες τους, προσεύχονται στον θεό τους, που όλα εν σοφία τα εποίησε, αλλά παρ’ όλα αυτά περιμένει τις προσευχές των αναξιοπαθούντων για να βοηθήσει, γιατί μην αμφιβάλετε καθόλου ότι όλα είναι στημένα πάνω σε μια αρχή. Στην αρχή που δεν είναι άλλη από το «Πάρε Δώσε». Ακόμα και ο πανάγαθος θεός περιμένει να του δώσουμε για να μας δώσει. Τι περίεργη σχέση μα την αλήθεια;
Κι όμως οι ιερείς τούτου του θεού μας απέτρεψαν και μας αποτρέπουν να προσφέρουμε θυσίες, λέγοντας: «… ο θεός δεν θέλει θυσίες, όπως έκαναν οι παγανιστές της αρχαίας θρησκείας, ο θεός θέλει…», ναι φίλοι μου δεν θέλει θυσίες ζώων, δεν θέλει τρόφιμα, όπως έκαναν παλιά με τους αρχαίους θεούς. Ξέρετε γιατί; Γιατί ο σημερινός θεός, ο ένας, ο μοναδικός ο δίκαιος, θέλει αμοιβές χρηματικές, θέλει αγορά, χρήμα, χρυσό, άλλωστε αυτό φρόντισαν να το κάνουν γνωστό από την αρχή της γέννησης του γιου του. Μη ξεχνάμε ότι τα πρώτο δώρο που πήρε από τον «μάγο» ήταν χρυσός και ακολούθησαν τα σμύρνα κλπ. Άρα η ύπαρξη του θεού οφείλετε στην ύλη, στα υλικά αγαθά, χωρίς αυτά δεν θα είχε αξία να τον συντηρούν.
Μη ξεχνάμε επίσης ότι επειδή μας θεωρούν —και ίσως έτσι να είναι— αργόστροφους και ελλιπείς στα μυαλά, τις διαταγές του θεού —μέσω του γιου του— μας τις έδωσαν σε μικρά–μικρά κεφάλαια, παραβολές, ώστε να μας γίνουν κατανοητά όλα αυτά που θα μας σέρβιραν. Βλέπετε τα μεγάλα κεφάλαια είναι δυσνόητα, επειδή ακριβώς ο αναγνώστης ξεχνάει ποια ήταν η αρχή του κεφαλαίου. Πολλάκις όμως αρέσκονται στην χρησιμοποίηση πολλών μαζί δεδομένων ώστε οι μάζες να μην έχουν την δυνατότητα της ενδελεχούς επεξεργασίας των δεδομένων. Με απλά λόγια, να μην μπορούν να απομονώσουν κάποιο συγκεκριμένο δεδομένο και να το εξετάσουν πιο βαθιά.
Για αυτό και μόνο τον λόγο σας επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά, να δίνετε μεγαλύτερη προσοχή σε ότι ακούτε, αν κάτι από αυτά που ακούτε σας κάνει εντύπωση, απομονώστε το, εξετάστε το με μεγαλύτερη λεπτομέρεια και τότε μπορεί να ανακαλύψετε τι ακριβώς μπορεί να κρύβετε από πίσω. Τέλος πάντων όμως, νομίζω ότι ξεφύγαμε από το θέμα του κεφαλαίου.
Επανέρχομαι λοιπόν στο θέμα της πλήρους κατάρρευσης των θρησκειών. Μπορεί να εξετάσαμε την Χριστιανική θρησκεία με ένα και μόνο παράδειγμα, αλλά για να δούμε και το αντίπαλο δέος. Το αντίπαλο δέος που δεν είναι άλλο από τον Μωαμεθανισμό, Ισλαμισμό. Άραγε τα ίδια συμβαίνουν και εκεί; Είναι δηλαδή το ίδιο καταναλωτική θρησκεία; Χμ… όχι ακριβώς, αλλά εκεί προσπαθούν να κρατήσουν την εξέγερση της μάζας λέγοντας ή μάλλον βάζοντας την μάζα να επαναλαμβάνει την περίφημη φράση —ότι κακό και να της συμβαίνει— την περίφημη λοιπόν φράση: «ο Θεός είναι μεγάλος», αυτή η εκδοχή τους κάνει να ελπίζουν ότι κάποτε τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο για αυτούς. Αλλά επειδή δεν φθάνει μόνο αυτό, χρειάζονται και την κατανάλωση και από αυτούς —μπορεί όχι σε τόσο έντονο ρυθμό— αλλά τέλος πάντων χρειάζονται ένα μέρος των χρημάτων τους κάνουν να πιστέψουν ότι υπάρχει και η γιορτή της αλλαγής του έτους. Έτσι σ’ εκείνο το σημείο υπάρχει μια ανεξιθρησκία, μιας και αυτή η γιορτή ανήκει σε όλες τις μάζες. Γιατί στις μάζες ανήκει μόνο η κατανάλωση, ενώ στους «λίγους» ανήκει η είσπραξη από την κατανάλωση.
Πάντως η φράση που αναφέραμε λίγο πιο πάνω για τους Ισλαμιστές (ο Θεός είναι μεγάλος) επιτελεί πολύ καλό έργο, εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς, μιας και τελευταία τους κτυπάνε από παντού, τους βομβαρδίζουν, τους εξοντώνουν, σκοτώνοντας τα παιδιά τους, αυτοί εντούτοις βρίσκουν παρηγοριά στην φράση ότι ο θεός είναι μεγάλος. Δεν είναι αστείο στα αλήθεια; Ο θεός είναι μεγάλος! Αντί να σκεφθούν ότι ο θεός τους δεν τους προστατεύει καθόλου από τους εχθρούς τους, αυτοί εντούτοις αφήνουν την προστασία τους σε έναν θεό που επιτρέπει στους εχθρούς των οπαδών του να τους εξοντώνουν σαν κάτι ευτελή αντικείμενα. Αλλά είναι εκείνη η ελπίδα, που χρόνια τώρα την έχουν μπολιάσει στο υποσυνείδητο της ταλαίπωρης μάζας.
Φαντασθείτε λοιπόν να μην υπήρχε αυτή τους η πίστη, στον θεό τους. Αν έπαυαν να πιστεύουν σε έναν θεό που είναι ανίκανος να τους προστατέψει παρ’ όλες τις προσευχές που του απευθύνουν, έναν θεό που αφήνει να τους σκοτώνουν ότι πιο πολύτιμο έχουν, τα παιδιά τους. Αν λοιπόν έπαυαν να πιστεύουν, τότε θα επαναστατούσαν, θα προσπαθούσαν να αντισταθούν και τότε πολλά πράγματα θα άλλαζαν για τους πολλούς και τους «λίγους». Για ένα πράγμα να είστε σίγουροι, κανείς από αυτούς που δήθεν πιστεύει στον θεό, δεν πρόκειται να κάνει για σας καμιά καλή πράξη. Αν όμως τον ρωτήσετε για το εάν πιστεύει ή όχι, η απάντηση που θα σας δώσει θα είναι στερεότυπη. «Φυσικά και πιστεύω, τι νομίζεις όλα όσα έχω κάνει στην ζωή μου, με βοήθησε ο Θεός να τα αποκτήσω και…». Μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι αυτό το ίδιο πράγμα θα το ακούσετε κι από έναν τοκογλύφο, ξέρετε γιατί; Μα θέλουν πάντα να δίνουν το καλό παράδειγμα στις μάζες, θέλουν οι μάζες να έχουν την ελπίδα ότι πιστεύοντας στον θεό, κάποτε θα μπορέσουν να αποκτήσουν και αυτοί τα ίδια πλούτοι. Κι όμως, όλοι οι θεοί μας λένε ότι οι πλούσιοι δεν είναι καλοί άνθρωποι και καλά, ότι είναι καλύτερα να μην έχει κανείς περιουσία μιας και κάτι τέτοιο θα απέτρεπε τον θεό να τους συμπαθήσει. Το περίεργο όμως είναι ότι ο θεός μοιάζει να βοηθά περισσότερο τους πλούσιους παρά τους φτωχούς.