ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ

Όπως είπαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο ή μάλλον δεχτήκαμε, ότι η μυθολογία απετέλεσε τον πρόδρομο των σημερινών θρησκειών. Τώρα θα μου πεις μπορεί αυτό να έγινε ακούσια, αλλά αυτό δεν μας αφορά, δεν μας αφορά γιατί εκείνο που μετράει σε μια πράξη είτε καλή είτε κακή είναι το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα για την μυθολογική πράξη ήταν και πάλι η καθυπόταξη της μάζας. Η μάζα λοιπόν δέχτηκε, χωρίς να εξετάσει τίποτα σε βάθος, όλα όσα της έδωσαν να φάει. Εκείνο που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι όσο πιο εύπεπτο είναι το φαγητό που σερβίρετε, τόσο πιο εύκολα το δέχονται οι μάζες. Άλλωστε αυτό συμβαίνει και σήμερα. Βλέπετε ότι κάθε τόσο έρχομαι ή μάλλον αναφέρομαι στο σήμερα, αυτό όμως το κάνω χωρίς καθόλου να το σκέφτομαι, αν και είναι μεγάλο μου λάθος μιας και βιάζομαι να φθάσω στο σήμερα. Το κακό είναι όμως ότι η «ασθένεια» δεν μπορεί να χτυπηθεί επιφανειακά, το παυσίπονο απλά καλμάρει τον πόνο, αλλά δεν μπορεί να καταπολεμήσει την ίδια την ασθένεια. Για αυτό θα πρέπει να κάνω και να κάνετε υπομονή μέχρι να φθάσουμε στο σήμερα, θα πρέπει να βρούμε —όπως είπα και στα προηγούμενα κεφάλαια— την πηγή του κακού, ώστε να μπορέσουμε να φθάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα. Για μένα το ποθητό αποτέλεσμα είναι να σας κάνω να μάθετε να «κοιτάτε» «μέσα» βαθιά το κάθε τι. Φυσικά δεν εξαιρώ ούτε και τούτο το βιβλίο. θέλω να ψάξετε και εσείς για όλα όσα σας γράφω εγώ.
Αλλά ας μη μακρηγορήσω άλλο. Ας κατέβουμε σιγά–σιγά στο σημείο που ξεκινούν οι θρησκείες. Όπως σας έγραψα και πριν, οι θρησκείες εμφανίστηκαν σχεδόν μαζί με τον ίδιο τον άνθρωπο. Κάποιοι βέβαια πρέπει να εκμεταλλεύτηκαν τον έμφυτο φόβο των αρχέγονων ανθρώπων για το άγνωστο. Ποιο ήταν αυτό το άγνωστο; Μα φυσικά τα φυσικά φαινόμενα. Εκείνη μάλιστα την εποχή που οι άνθρωποι δεν είχαν καμιά γνώση για το τι ήταν τα φυσικά φαινόμενα, το τι ήταν αυτό που τα προκαλούσε, τότε κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να τους τα παρουσιάζουν σαν ανώτερες δυνάμεις.
Έτσι λοιπόν, μόλις η μάζα δεχόταν την θειότητα των φυσικών φαινομένων, αυτοί που τις θεοποιούσαν, τις εκμεταλλεύονταν κιόλας σαν να τις κατείχαν αυτοί οι ίδιοι, αν βέβαια έβλεπαν ότι δεν γίνονταν πιστευτοί από τον όχλο, τότε έλεγαν ότι αυτοί μπορεί να μην κατείχαν την δύναμη των φυσικών φαινομένων, αλλά όριζαν τον εαυτόν τους, αντιπρόσωπους αυτών που κατείχαν την δύναμη αυτή. Με λίγα λόγια, όριζαν τον εαυτόν τους σαν αντιπρόσωπο των θεών. Αυτό τους έδινε δύναμη και κατά συνέπεια πλουτισμό. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι οι λεγόμενοι «ιερείς» είχαν ή μάλλον εξασκούσαν μεγαλύτερη επιρροή στις μάζες. Μπορώ να πω μάλιστα ότι η εξουσία τους ήταν μεγαλύτερη ακόμα και από τους ίδιους τους βασιλείς. Βλέπεις η δύναμη που τους έδινε η αντιπροσωπεία, μπορούσε να τους δώσει την δύναμη για να ξεσηκώσουν την μάζα εναντίον κάθε αυτοκράτορα.
Φυσικά οι «λίγοι» είδαν σ’ αυτούς μια τεράστια δύναμη που έπρεπε να την εκμεταλλευτούν αμέσως. Οι «λίγοι» πάντα ήξεραν ότι ο χρόνος μπορούσε να φθείρει πολλά πράγματα. Έτσι το πρώτο που είχαν να κάνουν ήταν να αφήσουν τους ιερείς να έχουν δόξα, αλλά και πλούτοι. Αυτό βέβαια περιέκλειε μέσα του πολλούς κινδύνους, αλλά εκείνη την δεδομένη στιγμή δεν είχαν άλλη επιλογή. Βέβαια ανάμεσα στους ιερείς φρόντισαν να έχουν κάποιον δικό τους άνθρωπο που θα μπορούσε να καθοδηγεί, χωρίς να είναι εμφανές, τους ίδιους τους ιερείς.
Αυτό είχε σαν επακόλουθο να ιδρυθούν τα λεγόμενα «Ιερατεία» που να είστε σίγουροι ότι έμοιαζαν οργανισμοί. Αυτά λοιπόν τα ιερατεία δέχονταν επηρεασμούς από τους ««λίγους»», έτσι περνούσαν όποια γραμμή ήθελαν οι ο»λίγοι». Οι αποφάσεις των ιερατείων ήταν καθοριστικές για το μέλλον των μαζών. Εδώ θα πρέπει να κάνω μια παρατήρηση πριν προχωρήσω στην εξέταση των ιερατείων.
Μπορεί το υπόβαθρο (μυθολογία) να ήταν ίδιο σε όλα τα μέρη, αλλά κάθε λαός είχε την δική του ιδιοσυγκρασία. Έτσι τα ιερατεία που είχαν την έδρα τους σε διαφορετικά μέρη, καθόριζαν την δική τους θρησκεία ώστε να ταιριάζει στην εκάστοτε μάζα. Δεν θα μπορούσε να περάσει μια ήπια θρησκεία σε ένα σκληρό και βάρβαρο λαό, εκτός εάν ο συγκεκριμένος λαός ήταν δεκτικός στην πιο ήπια θρησκεία. Για αυτό εάν κάποιος κάνει μια μικρή έρευνα στις διάφορες θρησκείες των λαών, θα δει ομοιότητες, αλλά δεν θα του γίνουν αμέσως αντιληπτές, λόγο της μεγάλης απόστασης των λαών μεταξύ τους.
Θα μπορούσα να σας αναλύσω μια–μια τις θρησκείες, αλλά τότε το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να ξεπεράσει τους εξήντα ή εβδομήντα τόμους των —τουλάχιστον— επτακοσίων σελίδων. Κάθε θρησκεία έχοντας το ίδιο υπόβαθρο, προσαρμόζονταν —σαν χαμαιλέοντας— τον εκάστοτε λαό και στα συμφέροντα των εκεί «ολίγων». Αλλά δεν προσαρμόζονταν μόνο οι θρησκείες, αλλά και οι ίδιοι οι θεοί τους. Το πιο δύσκολο όμως σε όλο αυτό το εγχείρημα των «ολίγων», ήταν να αναλύουν σε μικρό χρονικό διάστημα την ψυχοσύνθεση της κάθε μάζας, πιστέψετε με δεν τους ήταν καθόλου εύκολο. Εάν ένας λαός ήταν πάρα πολύ βάρβαρος, τότε η θρησκεία του θα έπρεπε να διαμορφωθεί πιο ήπια για να μπορούν να τον ελέγχουν πιο εύκολα. Θέλω να πω ότι ένας λαός που από την φύση του ήταν καχύποπτος και επιρρεπής στον ατομικό πλουτισμό, θα έπρεπε να του εγκαθιδρύσουν μια θρησκεία που θα αποδυνάμωνε τον ατομισμό.
Ένας τέτοιος λαός πρέπει να ήταν οι Κινέζοι, λαός ασιατικός και ίσως υπέρ του δέοντος βάρβαρος, αλλά και ατομιστής. Λαός που ενδιαφέρονταν πολύ για την ατομικότητα παρά για το σύνολο. Την Κίνα εκείνη την εποχή την διοικούσαν φατρίες, οικογένειες, αλλά η κάθε οικογένεια ήθελε να επιβάλετε αυτή στις άλλες. Αυτό φυσικά είχε σαν αποτέλεσμα πολλούς και συχνούς πολέμους. Έτσι οι «λίγοι» δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν εύκολα τον λαό. Γιατί; Απλά δεν υπήρχε λαός με την ευρύτερη έννοια. Όσο πιο πολλά παιδιά είχε μια οικογένεια, τόσο πιο εύκολα επιβάλλονταν εις βάρος των άλλων. Ίσως για αυτό οι ασιατικοί λαοί κάνουν πολλά παιδιά. Αυτό λοιπόν ήταν τροχοπέδη για τον υπέρ–πλουτισμό των «ολίγων». Έτσι η θρησκεία που επιβλήθηκε ήταν σκεπτικιστική, φιλοσοφική, γεμάτη αγάπη. Για να γίνει όμως αποδεχτή από τις φτωχότερες οικογένειες —που και αυτές ήθελαν να πλουτίσουν και να καταλάβουν την εξουσία— έπρεπε ο «ιερέας» να προέρχεται, από ανώτερη τη τάξη οικογένεια, από πλούσια οικογένεια. Αυτός λοιπόν ο πλούσιος —παιδί πλούσιου άρχοντα— θα έπρεπε να αρχίσει να ενδιαφέρετε, δήθεν για τους φτωχότερους, τους αδύνατους, ακόμα–ακόμα και για τα ζώα. Έτσι επέβαλαν τον «Βουδισμό» με έναν και μόνο σκοπό. Ο σκοπός ήταν να κάνουν τις πιο αδύνατες οικογένειες να χάσουν το ενδιαφέρον τους για τις ατομικές απολαύσεις. Άφησαν τους πλούσιους, τις πλούσιες οικογένειες, να κυβερνούν και να επιβάλλονται ανενόχλητες.
Έτσι οι πολλοί, με τα λίγα, προσπαθούσαν να βοηθήσουν —μιμούμενοι προφανώς τον καλό Βούδα— ο ένας τον άλλο, ποτίζοντας μαζί με τον βασιλικό και την γλάστρα. Κι όμως κανείς από όλους εκείνους που ασπάστηκαν τον Βουδισμό δεν κάθισε να εξετάσει σε βάθος αυτό που ξαφνικά του σέρβιραν. Θέλω να πω ότι εάν σκεφτόταν λίγο παραπάνω, θα έβλεπαν ότι κανείς από τους καλά βολεμένους δεν θα σηκώνονταν ένα πρωί και θα ενδιαφέρονταν για το κοινό καλό. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά ο γιος κάποιου θυσιάζετε —δήθεν— για το καλό των πολλών, το ίσιο δεν συναντάμε και στην Χριστιανική θρησκεία, ο γιος του θεού δεν ήταν αυτός που θυσιάστηκε για μας; Αλλά αυτό θα το εξετάσουμε παρακάτω εκτενέστερα.
Με την επικράτηση του βουδισμού σε ένα βάρβαρο, πολυπληθή, ασιατικό λαό, οι πόλεμοι σταμάτησαν, άρχισε να αναπτύσσεται ασφαλέστερα το εμπόριο και από εκεί και πέρα ήταν ευκολότερο για τους «λίγους» να ανταλλάσσουν τα προϊόντα τους χωρίς να κινδυνεύουν πολύ από επιθέσεις πεινασμένων. Βέβαια στο ασιατικό λαό έμεινε και έχει μείνει μέχρι σήμερα, ίσως στο υποσυνείδητο του να κάνει πολλά παιδιά. Αυτό του το άφησαν μιας και δεν υπήρχε λόγος, άμεσος λόγος τουλάχιστον. Βέβαια για τις λεγόμενες Ευρωπαϊκές «οικογένειες» αυτό ήταν ένα φόβητρο, διότι θα μπορούσε να υπάρχει ανατροπή κάποιον δεδομένων στις δυνάμεις.
Ποια ήταν η αντίδραση τους, χωρίς όμως να κάνουν εμφανή την αντίδραση τους; Εγκαθίδρυσαν τον Χριστιανισμό, που έλεγε τι; Να κάνουμε πολλά παιδιά για να αυξηθούμε σαν την άμμο της θαλάσσης. Έτσι λοιπόν από το 12α θεό περνάμε στον έναν, στον μοναδικό έναν θεό, αλλά μέσω αυτού του μοναδικού θεού έρχεται να υποτάξει —μαζί με αυτόν— τους λαούς της Ευρώπης και ο ένας αυτοκράτωρ. Αρχίζει μια νέα εποχή.
Για να δούμε όμως εάν υπάρχουν μεγάλες διαφορές από τους πολλούς θεούς και τον έναν; Ε, πραγματικά, εάν κανείς εξετάσει καλά τα πράγματα, θα δει ότι οι διαφορές είναι πολύ λίγες, αλλά γίνονται πολύ πιο σκληρές. Βλέπετε η προηγούμενη θρησκεία ήταν πολύ πιο ήπια, πολύ πιο δημοκρατική. Αυτό βέβαια ήταν πολύ επικίνδυνο για τους «λίγους». Ο πολύς πολιτισμός της προηγούμενης θρησκείας είχε άσχημα επακόλουθα που έγιναν αντιληπτά αρκετά γρήγορα από τους «λίγους». Άρχισαν να αναπτύσσονται επιστήμες, η μόρφωση, πράγματα που είχαν αρχίσει να γίνονται ενοχλητικά για τους «λίγους», διότι πολλοί φτωχοί είχαν αρχίσει να έχουν τις ευκαιρίες τους για μόρφωση, αυτό βέβαια σίγουρα δεν ήταν καθόλου αρεστό για τους «λίγους». Ξέρετε η μόρφωση είναι ικανοί να φτιάξει μυαλά που θα μπορούν να βλέπουν, να καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από αυτά που πραγματικά ήθελαν οι «λίγοι» για τους πολλούς.
Ένα τα παιδιά των φτωχών μπορούσαν να μορφώνονται, δεν θα ήταν κανένα από αυτά να εργαστεί σαν δούλος στους πλούσιους. Είναι κατανοητό, ότι αν κάποιος είναι μορφωμένος, γνωρίζει μαθηματικά, αστρολογία, ιατρική, γεωμετρία κλπ, κλπ, τότε δεν θα δεχόταν με τίποτα να γίνει ένας απλός δούλος που θα υπάκουε «τυφλά» στο κάθε τι που θα τον διέταζε ο πλούσιος αφέντης του. όταν λοιπόν είδαν ότι τα πράγματα πήγαιναν να ξεφύγουν από τα χέρια τους, τότε άλλαξαν τα πράγματα. Έφεραν και εγκαθίδρυσαν τον έναν θεό. Το πρόσωπο αυτού του θεού, ήταν αναγκαίο να είναι για λίγο διάστημα σκληρός, πολύ σκληρός.
Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί ο Θεός αυτός θα έπρεπε να γίνει σκληρός, εκδικητικός και γεμάτος από ου. Θα προσπαθήσω να δώσω την απάντηση, σκεπτόμενος σαν και αυτούς. Επειδή τα σχέδια τους ήταν μακρόπνοα και με προβλεπτικότητα σε βάθος χρόνου, έπρεπε να τον παρουσιάσουν σκληρό μιας και το πέρασμα από τους ανεκτικούς θεούς θα έπρεπε να γίνει βίαια, αλλά ήξεραν επίσης ότι ο σκληρός αυτός θεός θα γινόταν πολύ πιο θαυμαστός από τους πολλούς μιας και κάποια στιγμή θα θυσίαζε τον ίδιο του τον γιο για το καλό των πολλών.
Τώρα γιατί πρέπει εγώ να δεχθώ χωρίς καμιά διαμαρτυρία ότι ο γιος του θεού θυσιάστηκε για το δικό μου καλό δεν μπορώ να το καταλάβω. Γιατί κανείς από εμάς δεν αναρωτήθηκε ποτέ, γιατί ο πανίσχυρος θεός δεν τιμώρησε τους δήθεν κακούς και προτίμησε να θυσιάσει τον γιο του; Βλέπετε ότι αν κάποιος αναρωτηθεί θα καταλάβει ότι το λεγόμενο «πανίσχυρο» του θεού γίνετε ένα απλό τίποτα. Πιστεύετε ότι αν υπήρχε τέτοια δύναμη που κάθε τόσο κόπτετε για το παγκόσμιο καλό, θα θυσίαζε τον μοναδικό γιο του; Αφού κατείχε τόσο μεγάλη δύναμη δεν θα χρειάζονταν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να μας συνετίσει. Πάντως πρέπει να σημειώσω ότι οι εμπνευστές όλου αυτού του «κατασκευάσματος» δεν διαθέτουν μεγάλη φαντασία, επειδή οι εμπνευσμένοι θεοί τους, βλέπουμε ότι θυσιάζουν συνέχεια τους γιους τους. Θα μπορούσαν να βρουν κάτι διαφορετικό από το σχεδόν ίδιο και ίδιο. Βέβαια υπάρχει και μια ακόμα εκδοχή που λέει ότι η μασημένη τροφή είναι πολύ πιο ευκολοχώνευτη.
Αλλά από ότι φαίνετε πάμε να ξεφύγουμε και πάλι. Ας έρθουμε λοιπόν στην Χριστιανική θρησκεία. Αυτή και αργότερα ο Μωαμεθανισμός ήταν από τις θρησκείες που κυριολεκτικά πάτησαν πάνω στην θρησκεία των πολυθεϊστών. Αν κανείς εξετάσει με προσοχή αλλά και σε βάθος την Χριστιανική θρησκεία, τότε θα ανακαλύψει τόσες ομοιότητες με την πολυθεϊστική θρησκεία του 12α θεού που είναι σαν να γράφτηκε με πιστή αντιγραφή, που ο «εμπνευσμένος» συγγραφέας της, το μόνο που έκανε ήταν να αλλάξει μόνο τα ονόματα. Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όλοι οι ναοί ή σχεδόν όλοι οι ναοί των πολυθεϊστικών θρησκειών, καλύφθηκαν από τους νεότερους Χριστιανικούς ναούς.
Ο σκοπός μας εδώ δεν είναι να εξετάσουμε για το πια από τις θρησκείες είναι η καλύτερη, αλλά ο σκοπός μας είναι να δούμε ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Επειδή όμως βρισκόμαστε να εξετάζουμε τον Χριστιανισμό, θα αρχίσουμε να εξετάζουμε την ανάγκη της δημιουργίας αυτής της θρησκείας. Φαίνετε λοιπόν ότι είχε ωριμάσει ο χρόνος που θα έπρεπε να αντικατασταθεί η προηγούμενη θρησκεία μιας και δεν μπορούσε να προσφέρει καμιά πλέον υπηρεσία στους «λίγους». Πριν όμως από τον Χριστιανισμό, προσπάθησαν να επιβληθούν με την δημιουργία αυτοκρατοριών, όπως ο Μ. Αλέξανδρος, δυστυχώς όμως για αυτούς δεν κατάφεραν τίποτα, όχι γιατί θεώρησαν ότι βία είναι σκληρό μέτρο, αλλά δεν ήταν εύκολο, όσο και αν ο Μ. Αλέξανδρος έδειχνε ανοχή στους κατακτημένους απ’ αυτόν λαούς, έτσι αποφάσισαν ότι μέσω της θρησκείας θα ήταν πιο εύκολη η παγκόσμια επιβολή των νόμων τους, φυσικά πριν επιβάλουν την μονοθεϊστική ή αν θέλετε τις μονοθεϊστικές θρησκείες τους, δημιούργησαν έναν εικονικό, κοινό εχθρό των λαών που δεν ήταν άλλος από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Φυσικά όλα όσα συνέβαιναν ήταν κάτω από την αυστηρή καθοδήγηση των ιερατείων. Η αρχή που τους διέπει είναι μια και μοναδική. Πρώτα δημιουργούμε έναν εικονικό εχθρό, μετά βάζουμε κάτι, δήθεν καλό που δήθεν πάλι, θα καταπολεμήσει τον προηγούμενο κοινό εχθρό. Το βέβαιο είναι ότι όλα έχουν ένα και μοναδικό κοινό σημείο αναφοράς και αυτό δεν είναι άλλο παρά μόνο τα συμφέροντα των «ολίγων».
Εάν εξετάσουμε την ζωή και τα κατορθώματα του Μ. Αλέξανδρου, θα δούμε ότι αυτός ήταν ο αντικαταστάτης του θεϊκού Απόλλωνα, αλλά και ο Χριστός ήταν ο αντικαταστάτης του Μ. Αλεξάνδρου. Θα βρούμε πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στον Μ. Αλέξανδρο και στον Χριστό. Νομίζετε ότι είναι τυχαίο ότι ο Μ. Αλέξανδρος σε μικρή ηλικία άρχισε να λαμβάνει μαθήματα από έναν μεγάλο δάσκαλο; Ναι φίλοι μου, ο Μ. Αλέξανδρος έφυγε από την πατρίδα του ή από το βασίλειο του, χάθηκε, στο σπήλαιο που μαθήτεψε, δάσκαλος ήταν ο Αριστοτέλης, αλλά και ο Χριστός διδάχτηκε την ηγετική τέχνη, μιας και για αρκετά χρόνια και δη τα παιδικά του δεν αναφέρονται πουθενά. Εκείνο όμως που είναι άξιο προσοχής, είναι ότι και οι δύο (ο Μ. Αλέξανδρος και ο Χριστός) πέθαναν σχεδόν στην ίδια ηλικία. Και οι δύο πάντως είχαν την ανάληψη τους.
Πράγματι και ο Μ. Αλέξανδρος όταν πέθανε, αλλά και ο Χριστός, λένε ότι τους είδαν να ανέρχονται στους ουρανούς. Γιατί; Ποιο το νόημα; Δεν ξέρω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι απλά αυτοί που επεξεργάστηκαν το σχέδιο αυτό, δεν διέθεταν καμιά φαντασία. Εκείνο πάντως που μπορούμε σίγουρα να πούμε είναι, ότι κάθε τι που συμβαίνει έχει την ίδια και μόνο κατάληξη. Όλα γίνονται για να εξασφαλίσουν τους «λίγους» και τις περιουσίες τους, αλλά και την επιβολή τους πάνω στους πολλούς.
Θα μπορούσα να σας παραθέσω πολλές αμφισβητήσεις πάνω στο θέμα που λέγετε θρησκεία, αλλά όπως είπα και πριν, δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξετάσω σ’ αυτό το βιβλίο όλες τις πτυχές της θρησκείας. Πρέπει όμως να ψάξω μόνο ένα ή δύο παραδείγματα, για να σας κάνω να ψάξετε και μόνοι σας όλα όσα βρήκα εγώ. Για να δούμε λοιπόν.
Στην αρχή της εμφάνισης της μονοθεϊστικής θρησκείας, εφηύραν έναν σκληροτράχηλο θεό, που όμως είχε εχθρούς. Ποιους είχε εχθρούς; Μα φυσικά κάποιους επαναστατημένους αγγέλους. Αρχηγός των «επαναστατών» ο Διάβολος. Που φυσικά εάν κανείς εξετάσει τους συμβολισμούς, τότε είναι προφανές ότι ο Θεός τους συμβόλιζε αυτούς τους ίδιους στον αιώνιο αγώνα τους κατά της μάζας, που στην προκειμένη περίπτωση αντιπροσωπεύετε από τον Διάβολο. Τι κάνει ο Θεός τους; Απλά επιβάλετε, νικάει, κατατροπώνει τον Διάβολο, εχθρό. Αυτό θέλει να δείξει ότι, κάθε επαναστατική διάθεση που τυχόν είχαν κάποιοι εναντίον των «ολίγων», έπρεπε να εκλείψει μιας και η δύναμη βρίσκετε σ’ αυτούς. Για να πάμε πάλι πίσω στην Μυθολογία. Τι έκανε ο Δίας; Κατατρόπωσε και αυτός τους εχθρούς του, άρα και ο νέος Θεός έπρεπε να έχει κατατροπωμένους από αυτών εχθρούς, έτσι αποκτά δύναμη.
Στα μάτια των απλών ανθρώπων δείχνει πανίσχυρος, δεν είναι ευάλωτος, άρα είναι και ανίκητος. Οι λαοί πρέπει να καταλάβουν ότι αν πάνε να τα βάλουν με τα συμφέροντα των «ολίγων» (ολιγαρχία), τότε θα έχουν την ίδια τύχη με τον Διάβολο και τους ακόλουθους του. Βέβαια δεν αρκούνται μόνο στην συμβολική νίκη του θεού τους. Βάζουν τον Διάβολο να φαίνετε το ίδιο ή σχεδόν το ίδιο ισχυρός με τον Θεό τους. Αλλά με μια και μόνη διαφορά. Ο «εχθρός» του θεού τους είναι βασιλιάς του κάτω κόσμου, του κόσμου που πρέπει να φαίνετε στα μάτια της μάζας σαν σκοτεινός, γεμάτος πόνο, φωτιές, βασανιστήρια. Κι όμως αν εξετάσει κανείς λίγο πιο βαθιά το θέμα, τότε θα αναρωτηθεί τα εξής. Αφού ο λεγόμενος Διάβολος, θέλει οπαδούς —όπως και ο θεός τους— τότε γιατί πρέπει αυτούς τους οπαδούς να τους βασανίζει όταν κατεβαίνουν στο βασίλειο του; Λένε τάχα ότι βασανίζονται διότι κατά την διάρκεια της ζωής τους υπήρξαν κακοί και ακολουθούσαν τις εντολές του Διαβόλου. Επαναλαμβάνω και πάλι. Αφού λοιπόν υπάρχουν και καλά δύο στρατόπεδα, αυτό του θεού και αυτό του διαβόλου, τότε γιατί αυτοί που ακολουθούν τον λόγο του θεού περνάνε καλά, ενώ αντίθετα αυτοί που ακολουθούν τον λόγο του Διαβόλου περνάνε άσχημα;
Είναι δυνατόν, εφόσον υπάρχουν δύο βασίλεια, δύο εξουσίες, που και οι δύο ζητούν οπαδούς, γιατί η μια εξουσία να βασανίζει τους οπαδούς της και η άλλη δήθεν όχι; Κανονικά λοιπόν όποιον λόγο και αν ακολουθούσαμε θα έπρεπε να περνάμε καλά, μιας και ο μεν αλλά και ο δε χρειάζεται οπαδούς. Αυτή η περίπτωση μου θυμίζει —έμενα τουλάχιστον— το στρίψιμο του νομίσματος που λέει: «… γράμματα χάνεις, κορώνα κερδίζω…» και στις δύο περιπτώσεις ο νικητής είναι ένας, γιατί πουθενά δεν αναφέρεται το κέρδος του άλλου. Ίσως αυτό θέλανε να δείξουν οι εμπνευστές της μονοθεϊστικής θρησκείας.
Με λίγα λόγια, όποιος δεν τηρούσε τον νόμο του θεού τους —τον γεμάτο με ου— τότε όταν πέθαινε, θα κατέληγε στην μεριά του Διαβόλου και θα βασανίζονταν εκεί κάτω, μέσα στα πυρακτωμένα με λάδι ή μέταλλα καζάνια του. Για να δούμε όμως λίγο τα «ΟΥ» του θεού τους. Όχι μη φοβάστε, δεν πρόκειται να πάρω έναν–έναν τους νόμους, αρκεί μόνο να σας παραθέσω ένα, δύο από αυτούς και θα καταλάβετε αμέσως το μέγεθος της απάτης τους. Βλέπεις ήθελαν να προστατευθούν ακόμα και από τα ίδια τους τα παιδιά. Δεν ήθελαν να χάσουν την εξουσία τους, παρά μόνο μετά τον θάνατο τους. Να πχ ένας νόμος που προστάτευε τον εξουσιαστή πατέρα. «Τίμα τον πατέρα και την μητέρα σου ως εαυτόν». Τι βλέπουμε; Τα παιδιά δεν θα έπρεπε να επιβουλευτούν με κανέναν τρόπο τον θρόνο του πατέρα τους, παρά μόνο όταν αυτός πεθάνει. «Μην επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου». Εκείνη όμως την εποχή —των νόμων του θεού— η πλησιέστερη γυναίκα δεν ήταν παρά αυτή του πατέρα, βλέπεις ο πατέρας νυμφεύονταν πολλές και όμορφες, αλλά και μικρές σε ηλικία γυναίκες, άρα τα παιδιά του δεν έπρεπε να επιθυμούν καμιά από αυτές. Αλλά υπήρχαν και νόμοι ήθελαν να δώσουν χαρά και σε ποιο φτωχές οικογένειες, ώστε αυτές να έχουν την ελπίδα ότι κάποτε θα πήγαιναν στον λεγόμενο παράδεισο. Να ένα παράδειγμα. «Μακάριοι οι φτωχοί ότι αυτοί…», θα πάνε και καλά στον παράδεισο. Άρα δημιουργούσαν την ελπίδα ότι καλύτερα που είσαι φτωχός μιας και όταν πεθάνεις θα πάς στον παράδεισο, ενώ εγώ, ο πλούσιος θα πάω στην κόλαση. Τι πετύχαιναν; Μα φυσικά αφαιρούσαν το αίσθημα της ζήλιας, της επιβουλής αν θέλετε.
Το κακό βέβαια είναι ότι όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να διαρκέσουν στο διηνεκές, άρα δημιουργείται πάντα η ανάγκη μιας νέας τάξης πραγμάτων. Έτσι όταν κατάλαβαν ότι ο πολύ «ΟΥ» θεός τους θα άρχιζε να χάνει την απόλυτη κυριαρχία του, τότε «κατέβασαν» τον γιο του. Φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν να τον κάνουν και αυτόν αυστηρό όπως τον πατέρα του. Άρα; Ο ανταγωνιστής γιος, έπρεπε να είναι πράος, έπρεπε να γεννηθεί από φτωχιά μάνα. Αλλά επίσης δεν άντεχαν αυτή η μάνα να έχει κάνει έρωτα με κάποιον φτωχό, αυτό θα έκανε να χαθεί η δύναμη του πατέρα εντελώς, έτσι τον έβαλαν να γεννηθεί από φτωχιά μεν μάνα, αλλά που ήταν πιστή στον ισχυρό πατέρα, θεού. Έτσι έρχεται στον κόσμο ο πράος, καλοσυνάτος, υποστηριχτής των φτωχών, ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Εδώ παρατηρούμε, ότι μετά μανίας ο Ιωσήφ δεν αναφέρετε παρά μόνο στην γέννηση του παιδιού και στον θάνατο του. Ακόμα και η μάνα δεν ακούγεται πουθενά, μόνο λίγο στο τέλος, αλλά την χρησιμοποιούν αργότερα για να μπορούν κάθε τόσο να υπενθυμίζουν στους φτωχούς ότι ο ήρωας τους, προέρχεται από φτωχή μάνα, αποφεύγοντας όμως επιμελώς να αναφερθούν στον πατέρα και ο μόνος λόγος είναι να μη χαθεί η αίγλη του δήθεν θεϊκού, τιμωρού πατέρα.
Φροντίζουν να τονίζουν κάθε τόσο την «Παρθενία» της μάνας του Ιησού, αλλά εάν είμαστε λίγο πιο σκεπτόμενοι άνθρωποι, τότε θα απορρίπταμε τα περί παρθενίας μιας και για να γεννήσει μια γυναίκα, ακόμα και αν λάβουμε υπ’ όψη μας, ότι συνέλαβε χωρίς την διείσδυση του ανδρικού οργάνου, τότε θα λέγαμε ότι όπως και να έχει από την στιγμή που γεννά, παύει να είναι παρθένα. Μπορεί να μην έχουμε «είσοδο», έχουμε όμως έξοδο, άρα παύει να υφίσταται παρθενικός ιμάντας.
Κι όμως μέχρι σήμερα, όταν αναφερόμαστε στην Παναγία (παράφραση του ονόματος Παν–Γαία), λέμε ότι και καλά είναι παρθένα, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει, είναι φύση και θέση αδύνατον, αδιανόητο. Παρόλα αυτά τα τρομερά Παραμύθια κατάφεραν να επιβάλλουν την θρησκεία τους εδώ και 2000 χιλιάδες χρόνια. Αυτό φυσικά ήταν επόμενο, μιας και η νέα θρησκεία είχε επιβάλει τον Σκοταδισμό, αφού όποιος διανοούνταν να αμφισβητήσει όλα όσα επέβαλαν, τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι της Ιεράς Εξετάσεως. Για να έχουν δε συμμάχους τους ίδιους τους καταπιεσμένους τους, φρόντισαν να δημιουργήσουν ήρωες που προέρχονταν από τις τάξεις των καταπιεσμένων. Βέβαια είχαν φροντίσει εκ των προτέρων να κατασκευάσουν και έναν ακόμα κοινό εχθρό για τους πολλούς. Ο εχθρός δεν ήταν άλλος από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έτσι ήταν πολύ πιο εύκολο να επιβάλλουν την θρησκεία τους.
Έβαλαν τους Ρωμαίους αυτοκράτορες να διώκουν δήθεν τους οπαδούς της νέας θρησκείας. Κι όμως αν εξετάσουμε λίγο πιο έξυπνα τα πράγματα, τότε θα δούμε ότι οι ρωμαίοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταδιώξουν μια θρησκεία μιας και στην Ρώμη ή μάλλον στην επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η ανεξιθρησκία ήταν καθιερωμένη με νόμο του κράτους, άρα γιατί να μην επιτρέψουν και άλλη μια θρησκευτική οντότητα ανάμεσα στις τόσες άλλες;
Αν όμως η νέα θρησκεία καθιερώνονταν σαν η θρησκεία των φτωχών, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να ελεγχθεί η μάζα μέσω της νέας αυτής θρησκείας. Δυστυχώς για μας όλους το πέτυχαν. Κατόρθωσαν να επιβάλλουν την νέα τάξη τους, την νέα θρησκεία τους με την δική μας έλλειψη γνώσης. Η θρησκεία έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην επιβολή του νόμου που καταρτίστηκε βάση των συμφερόντων των «ολίγων». Κάθε αντίθετη φωνή ήταν εχθρός της θρησκείας, το μόνο που είχαν να κάνουν οι «αόρατοι» υποκινητές της νέας τάξης, ήταν να περάσουν την φωνή αυτή από το «κόσκινο» της ιεράς εξέτασης.
Αυτό το θρησκευτικό «δικαστήριο» ήταν το μεγάλο τους όπλο. Το σκοτάδι που επικράτησε, στο μυαλό, αλλά και στην ψυχή, την εποχή της ιεράς εξετάσεως, ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στην ανθρωπότητα. Βέβαια αυτό που συνέβη τότε, είχε ένα και μόνο σκοπό. Έπρεπε να ξεχαστούν όλες οι δημοκρατικές ιδέες των αρχαίων φιλοσόφων, μιας και η προπαγάνδα τους, τους ήταν εντελώς άχρηστη. Στην εποχή μας πολλοί αρχαίο–λάτρεις αναρωτιούνται γιατί οι ευρωπαίοι αντέγραψαν και επικαρπώθηκαν τις ιδέες και τις φιλοσοφίες των αρχαίων. Η απάντηση είναι μια και μοναδική. Η Χριστιανική, αλλά και όλες οι άλλες θρησκείες έπαιξαν τον ρόλο του «διαγραφέα» μνήμης. Έπρεπε οι επερχόμενες γενιές να ξεχάσουν τις παλιές ιδέες, όλα έπρεπε να γραφούν ξανά από την αρχή.
Με λίγα λόγια, οι «λίγοι» κατάλαβαν ότι η νέες θρησκείες είχαν την δύναμη να επιβάλλουν αυτό που εκείνοι ήθελαν με τρομερή ταχύτητα. Αφού λοιπόν έδειξαν, έκαναν επίδειξη της δύναμης τους, μέσο της ιεράς εξέτασης, μετά άρχισαν να αφήνουν λάσκα τα σχοινιά, ώστε να αρχίσουν να επιβάλλουν μια νέα κοινωνία που το μόνο που είχε να κάνει ήταν να μετατρέψει την μάζα σε άβουλο πληθυσμό μιας καταναλωτικής κοινωνίας, προς όφελος των «λίγων». Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να εκμεταλλεύονται τους πολλούς, αλλά με λίγα χρήματα που θα τους έδιναν, που φυσικά θα τους τα μάζευαν ξανά μέσω τον προϊόντων που θα τους πωλούσαν.
Βλέπουμε λοιπόν. Ότι όλες οι θρησκείες είχαν ένα κοινό σημείο αναφοράς αλλά και ένα κοινό στόχο. Άλλα έλεγαν οι νόμοι τους, άλλα έπρατταν και για άλλα μιλούσαν. Αυτό γίνονταν για να μπορέσουν να «μπερδέψουν» τις μάζες, ώστε αυτές να μη μπορούν να καταλάβουν τίποτα από όσα διαδραματίζονταν γύρω τους, δήθεν για το δικό τους καλό. Αν κανείς σήμερα θέση το ερώτημα, εάν ο Χριστός ή Ιησούς (ακόμα και στο όνομα υπάρχει μπέρδεμα) ήταν υπαρκτό πρόσωπο, κανείς δεν θα μπορέσει να δώσει σίγουρη απάντηση.
Εδώ που τα λέμε, ακόμα και η σύλληψη του Χριστού ή Ιησού ή Ναζωραίου ή Θεανθρώπου ή Μεσσία —μόνο εγκληματίες έχουν τόσα ονόματα— έχει πολλά κενά. Γιατί πχ θα έπρεπε να συλληφθεί με τον τρόπο που έγινε η σύλληψη του; Γιατί ο Ιούδας έπρεπε να τον φιλήσει για να μπορέσουν οι Ρωμαίοι να τον συλλάβουν; Αφού —από ότι μας λένε— ο Ιησούς όταν δίδασκε ή τέλος πάντων έβγαζε λόγους, δεν το έκανε μυστικά, μιλούσε σε ανοιχτές συγκεντρώσεις, άρα ήταν γνωστός, προς τι λοιπόν όλοι εκείνη η διαδικασία; Είναι απλό, έπρεπε να υπάρχει ο θύτης και το θύμα, κάποιος έπρεπε να είναι ο προδότης και κάποιος ο προδομένος.
Αν κανείς αναλογιστεί πόσα κενά σημεία υπάρχουν στο οικοδόμημα που λέγετε θρησκεία, τότε θα καταλάβει όλη την σκευωρία που όμως κατάφερε να κρατηθεί εδώ και 2000 χιλιάδες χρόνια. Ακόμα και στη σταύρωση, μαρτύριο του θανάτου, έδωσαν ή μοίρασαν κάποιους ρόλους που έπρεπε να παιχτούν με πολύ πειστικότητα, έπρεπε δηλαδή να δώσουν την ελπίδα στους πολλούς ότι μπορεί κάποτε να πάνε στον παράδεισο. Όπως πχ ο ληστής που εκθείασε τις αρετές του πρωταγωνιστή Ιησού, αυτός λοιπόν θα πήγαινε στον παράδεισο μιας και φρόντισε να είναι «γλείφτης». Γιατί; Μα φυσικά αν κάποιος αναρωτιόταν «μα αφού ο τάδε ή ο δείνα πλούσιος έκανε τόσα πολλά κακά και ενάντια στην διδασκαλία του Χριστού, τότε γιατί συγχωρείται από τους ιερείς;», ε τότε η απάντηση θα ήταν προφανής. Ο ιερέας δεν θα είχε να κάνει τίποτα άλλο από το να επικαλεστεί τα λόγια του Μεσσία πάνω στον σταυρό, λέγοντας «… μα όλοι έχουν αυτό το δικαίωμα, εφόσον μετανόησε, όπως ο ληστής πάνω στον σταυρό». Βλέπουμε λοιπόν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη. Άλλωστε από τότε που βγήκε η «συγνώμη», χάθηκε η ηθική…!
Φαντασθείτε ότι ο Μ. Κωνσταντίνος (αλήθεια πόσο εύκολα μπαίνει το «Μ» εμπρός από κάποιο όνομα δήθεν μεγάλου), πήρε τον τίτλο του Αγίου, παρόλο ότι σκότωσε σχεδόν την μισή του οικογένεια, αλλά και όλους όσους του φαίνονταν ότι σχεδίαζαν την ανατροπή του από τον θρόνο. Όλα έγιναν κάτω από την εποπτεία των ιερατείων, για την αλλαγή μιας ολόκληρης εποχής. Φυσικά ένα σημείο που έπρεπε να προσεχθεί περισσότερο από τους εμπνευστές της νέας τάξης, ήταν και η δημιουργία του αντίπαλου δέους. Ποιο ήταν αυτό το αντίπαλο δέος; Η Μωαμεθανική θρησκεία ή το Ισλάμ. Βλέπετε σε κάθε χρονική στιγμή θα πρέπει να υπάρχει ένας εικονικός εχθρός, ώστε οι μάζες να μπορούν να ρίχνουν τα βάρη η μια στην άλλη. Παραδείγματος χάρη, ο Χριστιανός θα μπορούσε να ρίξει την ευθύνη της φτώχιας, κακής διαβίωσης του στον Ισλαμιστή, Μωαμεθανό και φυσικά το αντίστροφο. Εκείνο πάντως που δεν συμφέρει κατ’ ουδέν τρόπο στους «λίγους», είναι η πραγματική ένωση των μαζών, για αυτό φροντίζουν πάντα να υπάρχει κάποιος εικονικός ή πραγματικός εχθρός. Σε τούτο το κεφάλαιο προσπάθησα να σας δώσω μια μικρή ιδέα για να καταλάβετε τον ρόλο της θρησκείας πάνω στις μάζες. Ίσως βέβαια θα παραστεί η ανάγκη να επανέλθω στις θρησκείες στα πιο κάτω κεφάλαια που θα ακολουθήσουν μιας και η θρησκεία είναι από τους βασικούς μοχλούς, εργαλεία των «ολίγων». Ξέρω ότι θα προκαλέσω την οργή πολλών με αυτά που έγραψα περί θρησκειών, μη σας πω όλων. Αλλά αυτό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα μιας και από την αρχή ήξερα ότι όταν πάει κάποιος να γκρεμίσει ένα τόσο παχύ τοίχος με σφυρί και μάλιστα μικρό, θα είναι πάρα πολύ δύσκολο και θα χρειαστεί χιλιάδες χρόνια. Παρ’ όλα αυτά όμως κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή, έστω και με πενιχρά εργαλεία. Άλλωστε τα συμφέροντα που προκύπτουν από τις θρησκείες είναι πολλά και αφορούν πολλούς. Εάν από την μια στιγμή στην άλλη σταματούσαν οι μάζες να πιστεύουν ξέρετε τι θα συνέβαινε; Αλλά θα ασχοληθώ με αυτό στο επόμενο κεφάλαιο που ακολουθεί.